Είναι πραγματικά εξοργιστική αυτή η κυνική παρουσίαση των γεγονότων που εκτυλίσσονται στο Ιράκ, αν τη συγκρίνει κανείς με τα θύματα των επιθέσεων στην Αμερική, την Ευρώπη ή την Ρωσία. Κάποιες εικόνες στα κλεφτά και μπόλικοι αριθμοί σκοτωμένων -που τσουβαλιάζονται όλοι μαζί, θύτες και θύματα, κατακτητές και αντάρτες, μπάτσοι και απλοί πολίτες- απ’ τη μια μεριά. Αναλυτικές περιγραφές, ατέλειωτες εικόνες, αναλύσεις και θρήνος από την άλλη.
O δυτικός κόσμος κράτησε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, τα τραίνα της Μαδρίτης ή το σχολειό του Μπεσλάν. Πότε έγινε κάτι τέτοιο για τα πολύ περισσότερα θύματα του Ιράκ ή του Αφγανιστάν; Μήπως γιατί αυτά γίνονται… σε δόσεις;
O δυτικός κόσμος, που εξαγριώθηκε με τη μαζική σφαγή παιδιών στο Μπεσλάν, εξαγριώθηκε το ίδιο την περασμένη Δευτέρα όταν αμερικάνικα ελικόπτερα «Απάτσι» εκτόξευσαν ρουκέτες κατά συγκεντρωμένων πολιτών στη Βαγδάτη σκοτώνοντας 17 και τραυματίζοντας πάνω από 50; Εξαγριώθηκε το ίδιο όταν βομβαρδιζόταν η Φαλούτζα και σκοτώνονταν ακόμα και οι ασθενείς ενός ασθενοφόρου; Εξαγριώθηκε το ίδιο όταν αποκαλύφθηκε νέο κολαστήριο συστηματικών βασανιστηρίων στη Μοσούλη -λίγους μήνες μετά το κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ, που συνεχίζει να λειτουργεί κανονικότατα- όπου Αμερικάνοι στρατιώτες ξυλοκοπούσαν, γύμνωναν και πετούσαν παγωμένο νερό στα γυμνά σώματα ιρακινών κρατουμένων υπό εκκωφαντική μουσική υπόκρουση;
Κι αν εξαγριώθηκε το ίδιο, πώς εκδήλωσε αυτή του την οργή; Με την υποταγή στον «παγκόσμιο άρχοντα» και την «υπεροπλία» του, που οι «βάρβαροι» έχουν κάνει σκόνη από καιρό; ‘Η με τη μοιρολατρία του παπά, που ξορκίζει τη βαρβαρότητα των πολέμων;
Oσοι όμως νομίζουν ότι η βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών στρατών δεν τους αφορά πλανώνται πλάνην οικτρά. Γιατί αυτή η βαρβαρότητα θα γυρίσει μπούμερανγκ όχι μόνο σ’ αυτούς που ευθύνονται αλλά και στους αθώους που σιωπούν σ’ αυτό το παγκόσμιο μακελειό, για το οποίο υπεύθυνοι δεν είναι εξίσου οι «φανατικοί ισλαμιστές» και οι κάποιοι διεστραμμένοι ηγετίσκοι, αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός, που στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο βυθίζει τον πλανήτη στη βαρβαρότητα για την ευημερία ολοένα και πιο λίγων.