Ο ΣΕΒ δηλώνει ικανοποιημένος από το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, αλλά προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι επενδύσεις σπουδαίες δεν πρόκειται να γίνουν, αν δεν λυθεί και το εργασιακό. Αν, δηλαδή, δεν ανατραπεί και το στοιχειώδες εκείνο πλέγμα ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας (όριο στις ομαδικές απολύσεις, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, οχτάωρο, Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που ορίζει κατώτερους μισθούς και ημερομίσθια), που κατακτήθηκαν με πολύχρονους, σκληρούς και συχνά αιματηρούς αγώνες των εργατών (βλέπε σχετικά στη σελίδα 3).
Η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών επικαλείται κάποιο νέο λογιστικό πρότυπο στο οποίο οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προσαρμόσουν τους ισολογισμούς τους, για να αθετήσουν υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει στο παρελθόν σε ό,τι αφορά την ασφαλιστική κάλυψη των τραπεζοϋπαλλήλων.
Ουδέποτε έλειψε από τους καπιταλιστές το θράσος. Ουδέποτε έκρυψαν πως στόχος τους είναι η μετατροπή των εργαζόμενων σε ανθρωποειδή που θα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα, ως πρώτη ύλη και όχι ως άνθρωποι. Ομως, μετράνε και αυτοί τις πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες. Σκέφτονται και ενεργούν και αυτοί πολιτικά. Αυτή την περίοδο, λοιπόν, εμφανίζονται εντελώς αποθρασυμμένοι, απαιτητικοί, επιθετικοί, χωρίς καμιά πολιτική αναστολή.
Γιατί; Μήπως γιατί στην εξουσία βρίσκεται μια «δική τους» κυβέρνηση; Μήπως και η προηγούμενη δεν ήταν δική τους; Κάθε τέτοιος συλλογισμός θα ήταν αστείος. Οι καπιταλιστές εκτιμούν την πολιτική και κοινωνική συγκυρία: φρέσκια κυβέρνηση, δεν πάει για εκλογές, ο λαός στη γωνία, το εργατικό κίνημα διαλυμένο. Αυτή είναι η κατάλληλη συγκυρία για να βάλουν πιο ψηλά τον πήχυ των αξιώσεών τους. Είναι το τεράστιο «κοινωνικό κενό» που τους αποθρασύνει.
Θα υποχωρήσει η κυβέρνηση Καραμανλή στις αξιώσεις τους; Θα αγνοήσει το πολιτικό κόστος;
Λάθος ερωτήματα σε λάθος στιγμή. Η κυβέρνηση Σημίτη κέρδισε δυο εκλογικές αναμετρήσεις (1996 και 2000) μολονότι είχε πάρει μια σειρά αντιλαϊκές αποφάσεις και εφάρμοζε μια οικονομική πολιτική σκληρής λιτότητας. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και η κυβέρνηση Καραμανλή;
Οποιος βάζει σήμερα τέτοια ερωτήματα σημαίνει πως έχει αποφασίσει να μην κάνει τίποτα ο ίδιος, αλλά να κρεμαστεί από τους πολιτικούς υπολογισμούς της κυβέρνησης σε σχέση με το πολιτικό κόστος. Ετσι, το κοινωνικό κενό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) πολύ πιο ευεπίφορη στις απαιτήσεις και πιέσεις των καπιταλιστών. Μόλις καβατζάρει τον Μάρτη του 2005 η κυβέρνηση Καραμανλή θα έχει μπροστά της τρία χρόνια (τέσσερα αν πάει σε εκλογές που θα τις κερδίσει) μέσα στα οποία πολλά μπορούν να ξεχαστούν και να μη της κοστίσουν εκλογικά. Ο μόνος χαμένος από τέτοιους υπολογισμούς θα είναι και πάλι ο εργαζόμενος.
Αν δεν αρχίσει να μικραίνει το κοινωνικό κενό, το σάρωμα των εργατικών κατακτήσεων θα συνεχιστεί με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό.
