Ηταν ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού που χαρακτήρισε τους δημόσιους υπάλληλους «ρετιρέ». Κι η αλήθεια είναι πως αυτό πέρασε σε πολλούς κολασμένους του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα. Λες και ήταν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ που καθόριζαν το ύψος του δικού τους μεροκάματου.
Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, που επί χρόνια κάνουν πλύση εγκεφάλου στην εργαζόμενη κοινωνία, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έγιναν δαχτυλοδειχτούμενοι ως εχθροί της κοινωνίας. Η οποία, όμως, αναζητούσε μια θέση στο δημόσιο, όχι μόνο για τον σχετικά καλύτερο μισθό, αλλά και για τη μονιμότητα.
Δεν ήταν, όμως, μόνο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο που στιγματίστηκαν ως «ρετιρέ». Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα των αγροτών. Μόλις έστησαν μπλόκα διεκδικώντας το δίκιο τους, στιγματίστηκαν αμέσως ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, που όλη μέρα χαρτοπαίζουν στα καφενεία και τα βράδια στα σκυλάδικα και ξεκοκαλίζουν τις επιδοτήσεις.
Μετά ήταν οι ναυτεργάτες. Τους κάρφωσαν κι αυτούς στον πάσαλο της ατίμωσης ως υπονομευτές της εθνικής οικονομίας. Και τους επιστράτευσαν, όταν οι απεργίες τους έγιναν διάρκειας. Ολες οι κυβερνήσεις.
Και ποιος γλίτωσε από το διασυρμό; Μήπως οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί, οι ταξιτζήδες; Σε όλους κάτι είχε να προσάψει η φαιά συμμορία. Οι υπουργοί έδιναν το σύνθημα και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ διεκπεραίωναν τη βρόμικη δουλειά.
Με το ξεκίνημα της «μνημονιακής» περιόδου οι εργαζόμενοι στο δημόσιο βρέθηκαν πρώτοι στο στόχαστρο. Επρεπε να χτυπηθούν οι μισθοί τους –είπαν– για να μπορέσει το κράτος να προστατεύσει τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, για να δημιουργήσει ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας γύρω από τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Πριν, όμως, συνέλθουν οι του δημόσιου από τα πρώτα χτυπήματα, ήρθε η σειρά των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Χτύπησαν τους χαμηλοσυνταξιούχους, μείωσαν κατά 20%, σε σχέση με τα βασικά, τους μισθούς και τα μεροκάματα των νέων κάτω των 25. Εδωσαν στους καπιταλιστές μια τεράστια παλέτα αντεργατικών μέτρων (εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση κ.λπ.) για να μπορούν να διαλέγουν όποια θέλουν ώστε να εξευτελίζουν την πληρωμή των εργατών τους. Κι αυτοί επέβαλαν το νόμο της ζούγκλας, ενώ η κυβέρνηση σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και συστήνει στους εργαζόμενους… να προσφύγουν στα δικαστήρια!
Και τώρα, με τα απανωτά χαράτσια να πέφτουν πάνω στα κεφάλια όλων των εργαζόμενων, χωρίς διακρίσεις, όσοι νόμισαν ότι μισθολογικά χτυπήματα και απολύσεις θα δεχτούν μόνο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο διαψεύστηκαν οικτρά από την ίδια την τρόικα που ζήτησε την κατάργηση και της ΕΓΣΣΕ, για να πετύχει την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και να σπρώξει το σύνολο των μισθών και μεροκάματων προς το άθλιο επίπεδο της ΕΓΣΣΕ.
Καπιταλιστές και αστικό κράτος, χρησιμοποιώντας όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, προωθούν το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Κάποιες παγιωμένες κοινωνικές προλήψεις, η συνείδηση του καφενέ, κάποια συντηρητικά ανακλαστικά στους εργαζόμενους αποτελούν τη δύναμη του συστήματος.
Ας γίνει επιτέλους συνείδηση, ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Οτι ο εχθρός δεν είναι δίπλα, αλλά απέναντι. Πρώτο σπέρμα της ταξικής συνείδησης είναι η αυτοαναγνώριση και η αναγνώριση της κοινότητας συμφερόντων με τον κάθε συνάδελφο.
Π.Γ.
