♦ Δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός (ΔΕΑ)
Ωραίο δεν ακούγεται; Πολύ ωραίο. Ακρως επαναστατικό. Μέρες Πολυτεχνείου, επιτρέπεται να λέμε και καμιά παπαριά παραπάνω. Πριν λίγο καιρό, οι τις ΔΕΑ βγάζανε αφίσα για την απεργία της ΑΔΕΔΥ. Φαίνεται έχουν σχέδιο να εντάξουν και τους γραφειοκράτες στην αντικοινοβουλευτική πάλη. Ο αντικοινοβουλευτικός αγώνας θα συνεχιστεί με νέα ορμή στις παγωμένες φάμπρικες εκείνες… συγνώμη στο Ζάππειο μέγαρο, στην ημερίδα που οργανώνει ο ΣΥΝ για τον προϋπολογισμό. Ωρες να δούμε τον Κωνσταντόπουλο να καταγγέλλει το κοινοβούλιο ως ξεπερασμένο θεσμό. Γιατί όχι; Στο παραμυθάκι της ΔΕΑ όλα είναι πιθανά.
♦ Για να μη μαλώνει η Αριστερά, πιάσε κόκκινο (ΚΟΚΚΙΝΟ)
ΚαινούργιοΙ; Επίδοξοι… ενωτιστές της αριστεράς. Δεν ξέρουμε τι νέα επιχειρήματα θα ανακαλύψουν για να πείσουν τις συνιστώσες της -τις νόμιμες συνιστώσες, πάντα σ’ αυτές αναφέρονται- να διαμοιράσουν με ενωτικό τρόπο τα ιμάτια από την συμμετοχή στις κρατικές και άλλες θεσούλες του συστήματος. Επειδή τα παιδιά του «Κόκκινου» φαίνονται νέα και με όρεξη, έχουμε να τους δώσουμε μια μικρή συμβουλή. Να σταματήσουν να ψάχνουν για πολιτικές ενότητας και για σωστές μοιρασιές θέσεων και μεγαλείων. Πολλοί, πάρα πολλοί το επιχείρησαν μέχρι τώρα με πενιχρά αποτελέσματα. Μπορούν να κάνουν το άλλο. Να φύγουν από τη σφαίρα της πολιτικής και να περάσουν στη σφαίρα της ψυχολογίας. Να εφαρμόσουν ένα ψυχολογικό group therapy στη νόμιμη αριστερά. Μπορεί βέβαια να μη φέρουν πολιτικές αλλαγές στο κοινοβουλευτικό σκηνικό, αλλά από δουλειά αλλό τίποτα. Θα ξεσκιστούν στην δραστηριότητα, στον αγώνα, στη… δράση. Δουλειά, πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά.
♦ Συνεχίζουμε στο δρόμο του Νοέμβρη (ΔΗΚΚΙ)
Τρεις κι ο κούκος (όχι ο Μήτσος) στην πορεία του Πολυτεχνείου. Ανάμεσα στα μπλοκ του Περισσού. Ξέρετε, άμα ο Περισσός μυριστεί καμιά ξεστρατημένη ψήφο, αμέσως ανοίγει τα προστατευτικά φτερά του. Μέχρι να τους ξεζουμίσει κι αυτούς, όπως έκανε με τους προηγούμενους (βλέπε «Κομμουνιστική Ανανέωση»). Ετσι πάντα χτίζονται οι συμμαχίες, οι συνεργασίες, οι συνασπισμοί, τα μέτωπα. Με ξεζούμισμα των ανίσχυρων και με αβαντάρισμα και γλείψιμο των τυχοδιωκτών της αστικής πολιτικής σκηνής. Τί να κάνουν όμως τα πονεμένα παιδιά του Τσοβόλα; Κάπου πρέπει να γείρουν το κεφάλι τους, κάπου πρέπει να ακουμπήσουν. Χωρίς την «κεντρική πολιτική σκηνή», δηλαδή το κοινοβούλιο, η πολιτική πάλη γι’ αυτούς ήταν και θα είναι ανύπαρκτη και περιθωριακή. Καλά ξεμπερδέματα.
u Είμαστε όλοι Ιρακινοί (ΣΕΚ)
Εδώ έχουμε μια άλλη εκδοχή της μεγάλης ενωτικής προσπάθειας, της μεγάλης ενωτικής πολιτικής. Ισως την πιο original, εκεί όπου εθήτευσαν μετά μεγάλης προσοχής και ευρυμάθειας η ΔΕΑ και τα υπόλοιπα ορφανά του συγκεκριμένου χώρου. Γνωστά πράγματα βέβαια. Από τον Σημίτη στο ΚΚΕ, από τον ΣΥΝ στον Ληναίο, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, αρκεί «οι σύμμαχοι» να έχουν ένα και μόνο προσόν. Να είναι πιο νομιμόφρονες από τους νομιμόφρονες, πιο ήσυχοι από τους ήσυχους, πιο laight από τους laight. Τί το θέλουν τώρα να γίνουν Ιρακινοί; Καλά δεν περνάνε έτσι που είναι χαλαροί και ευτυχισμένοι;
