ΑΝ ΕΙΣΑΙ μπάτσος μπορείς να σκοτώνεις ανενόχλητα και εν ψυχρώ. Πόσες φορές το δικαστικό σύστημα δεν μας έχει στείλει αυτό το μήνυμα; Γι’ αυτό και δεν εκπλαγήκαμε καθόλου όταν το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνας άφησε ελεύθερο τον μπάτσο Θεόδωρο Κατσά, ο οποίος τον Οκτώβρη του 2002 είχε σκοτώσει εν ψυχρώ στη Γλυφάδα τον 22χρονο Αναστάσιο Λύμουρα.
Το δικαστήριο έκρινε τον μπάτσο ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση καθ’ υπέρβαση των ορίων άμυνας και όχι για ανθρωποκτονία από πρόθεση που τέλεσε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Του επέβαλε ποινή κάθειρξης 12,5 ετών και ανέστειλε την έκτισή της μέχρι το εφετείο. Ετσι, ο δολοφόνος μέχρι στιγμής δεν έχει καθήσει ούτε μια μέρα φυλακή. Ετσι όπως είναι η πρωτόδικη απόφαση, στο εφετείο μπορεί να έχουμε διολίσθηση ακόμα παρακάτω, σε ανθρωποκτονία από αμέλεια, η ποινή από κάθειρξη να γίνει φυλάκιση, να πάρει και αναστολή και να γυρίσει κανονικότατα στην υπηρεσία του, χωρίς να καθήσει ούτε μια μέρα στη φυλακή.
Ο μπάτσος, βέβαια, δικάστηκε από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο και όχι από ειδικό δικαστήριο, όπως οι κατηγορούμενοι για υποθέσεις «τρομοκρατίας». Και η αντιμετώπισή του δεν ήταν αυτή ενός ψυχρού φονιά, όπως αντιμετωπίζονται πολλοί άνθρωποι που διαπράττουν ένα φόνο σε μια στιγμή παροξυσμού, αλλά αυτή ενός ανθρώπου που βρέθηκε σε μια δύσκολη στιγμή και ξεπέρασε τα όρια άμυνας. Αντιμετωπίστηκε, δηλαδή, σαν τραγικό πρόσωπο και όχι σαν ένας από τους πολλούς αδίστακτους καουμπόηδες της φάρας των μπάτσων. Δυστυχώς, όμως, η υπόθεση δεν συζητήθηκε, δεν απασχόλησε την επικαιρότητα, δεν τροφοδότησε συγκρίσεις με άλλες υποθέσεις. Ουδείς απ’ αυτούς που κάνουν το παιχνίδι έχει συμφέρον από τέτοιες συγκρίσεις.
