Κι αν δεν προλάβουμε; Αν οι σκληρές ταξικές μάχες ξεσπάσουν πριν προλάβουμε να οργανωθούμε πολιτικά; Φυσικά και δεν θα τους γυρίσουμε την πλάτη. Θα είμαστε εκεί, χέρι με χέρι με όλα τα ταξικά μας αδέρφια, σε μάχες χαρακωμάτων με τους πραιτοριανούς της αστικής εξουσίας, όποιο τίμημα κι αν χρειαστεί να καταβάλλουμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, όμως, πως και μέσα στη φωτιά της μάχης καθήκον μας είναι να προωθήσουμε την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Οπως ακριβώς έκαναν οι σχετικά λίγοι σύντροφοι του Μαρξ και του Ενγκελς μέσα στη δίνη της Κομμούνας, που παρέσυρε ολόκληρο το παρισινό προλεταριάτο. Οπως έκαναν οι μπολσεβίκοι του Λένιν στη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης του 1905. Κανένα επαναστατικό πολιτικό ρεύμα δεν χτίστηκε έξω από τη φωτιά της αυθόρμητης πάλης των εργαζόμενων μαζών.
Οι δυο επόμενοι μήνες θα είναι κολασμένοι, δήλωσε ο Βενιζέλος στη Θεσσαλονίκη, για να δώσει δραματική διάσταση στα λεγόμενά του.
Η αλήθεια είναι, ότι και το τρέχον και τα επόμενα χρόνια θα είναι κολασμένα για τους εργαζόμενους. Με απόλυτη σοβαρότητα, ο Παπανδρέου διακήρυξε ότι πρώτιστος στόχος της κυβέρνησής του είναι να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο. Να ζήσουν δηλαδή οικογένειες ακόμη και με τα 500 ευρώ το μήνα, μιας νεανικής σύμβασης ή μιας εκ περιτροπής εργασίας. Αν επιτευχθεί αυτό, η κυβέρνηση θα είναι ευχαριστημένη.
Η «κινεζοποίηση» των εργαζόμενων διακηρύσσεται πλέον ως στόχος της ασκούμενης πολιτικής. Και ταυτόχρονα διακηρύσσεται πως θα επιβληθεί διά πυρός και σιδήρου. «Εχουμε πόλεμο», είπε αρκετές φορές στη Θεσσαλονίκη ο Παπανδρέου. Δεν ονομάτισε τον εχθρό, αλλά δεν το έχουμε ανάγκη. Το ξέρουμε, το βλέπουμε, το νιώθουμε. Εχθρός είναι ο εργαζόμενος ελληνικός λαός. Αν και οι αντιστάσεις του δεν έχουν φτάσει σε κορύφωση, η κυβέρνηση τον στοχοποιεί σαν εχθρό, γιατί φοβάται το ξέσπασμά του.
Οχι το ξέσπασμα στην κάλπη που όταν στηθεί θα «καταπιεί» το κόμμα που κυβερνά σήμερα, αλλά το ξέσπασμά του στο δρόμο, που θα θέσει σε κίνδυνο την ακολουθούμενη πολιτική.
Γι’ αυτό γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι στον πόλεμο –είτε πρόκειται για πόλεμο στην κυριολεξία είτε για ταξικές μάχες που δίνονται με διάφορα μέσα– δεν μπορείς να πας σαν ασκέρι ατάκτων και να τρέφεις ελπίδες ότι θα τον κερδίσεις. Πρέπει να πας οργανωμένος. Οργανωμένος πολιτικά απέναντι σ’ ένα σύστημα που έχει μια τεράστια οργάνωση: κόμματα με διαφορετικούς ρόλους το καθένα, ώστε να «μαζεύει» τις διαρροές, ΜΜΕ που έχουν κάνει το ψέμα επιστήμη, διανοούμενους που συσκοτίζουν την κοινωνική συνείδηση, κρατικό μηχανισμό καταστολής έτοιμο για όλα.
