Ξεσκίζεται η Διαμαντοπούλου να αποδείξει ότι η πολιτική των δραστικών συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολικών μονάδων είναι αποκλειστικής έμπνευσης του υπουργείου Παιδείας, που απορρέει από «παιδαγωγικά κριτήρια» και ότι ουδεμία σχέση έχει με την επιβολή του Μνημόνιου. Βέβαια, ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι αυτή κρυφό καμάρι. Παρόλ’ αυτά αξίζει να παραθέσουμε και τα σχετικά αποσπάσματα από το Μνημόνιο (τρίτη επικαιροποίηση, 11 Φεβρουαρίου 2011):
«– Δράσεις για την τέταρτη αξιολόγηση (πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2011).
Για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος
Η Κυβέρνηση συστήνει μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 2011 μία ανεξάρτητη εξειδικευμένη ομάδα για την εκπαιδευτική πολιτική με σκοπό την υπόδειξη συγκεκριμένων μέτρων πολιτικής που θα στοχεύουν στην αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και ανώτατη εκπαίδευση) και στην επίτευξη μιας πιο αποτελεσματικής χρήσης των πόρων.
– Δράσεις για την πέμπτη αξιολόγηση (πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του δευτέρου τριμήνου του 2011).
Η ανεξάρτητη ομάδα δράσης για την εκπαίδευση δημοσιεύει ένα αναλυτικό προσχέδιο για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας στην χρήση των πόρων στο σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης. Το προσχέδιο περιλαμβάνει συγκεκριμένες συστάσεις πολιτικής που το Υπουργείο Παιδείας λαμβάνει υπόψη προς υλοποίηση.
– Δράσεις για την έκτη αξιολόγηση (πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τρίτου τριμήνου του 2011).
Η Κυβέρνηση εκπονεί και αρχίζει να εφαρμόζει ένα σχέδιο δράσης για την βελτίωση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, λαμβάνοντας υπόψη τα μέτρα που έχει προτείνει η ανεξάρτητη ομάδα εργασίας για την Παιδεία.
– Δράσεις για την έβδομη αξιολόγηση (πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τετάρτου τριμήνου του 2011).
Η Κυβέρνηση αρχίζει να δημοσιεύει μία εξαμηνιαία έκθεση προόδου για την εφαρμογή του νόμου για τη διασφάλιση της ποιότητας στην πρωτοβάθμια, την δευτεροβάθμια και την ανώτατη εκπαίδευση».
Κοντολογίς, όχι μόνο μαχαίρι στις δαπάνες με κάθε τρόπο και κόστος, αλλά και ένταση του αυταρχισμού και της κατατρομοκράτησης εκπαιδευτικών και μαθητών, με επιβολή της αξιολόγησης. Η αξιολόγηση («διασφάλιση της ποιότητας») αποτελεί και μέσο για την περικοπή των δαπανών. Είναι το πρόσχημα για το λουκέτο σε σχολεία που δεν θα πιάνουν τους δείκτες, για τη μη μονιμοποίηση ή και την απόλυση των εκπαιδευτικών, για το βίαιο πέταγμα των παιδιών έξω απ’ το σχολείο (δεν θα ανταποκρίνονται στις συνεχείς αξιολογικές κρίσεις) και συνεπώς για τη μείωση του μαθητικού δυναμικού και το χτύπημα της τάσης για πανεπιστημιακή μόρφωση.
