Στο σημερινό Βερολίνο, τρεις νεαροί μουσουλμάνοι, μετανάστες δεύτερης γενιάς, αναζητούν τη δική τους υπαρξιακή ταυτότητα ανάμεσα στον απελευθερωμένο δυτικό τρόπο ζωής και τους ηθικούς περιορισμούς της θρησκείας τους. Θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, οι αμβλώσεις, η κατάχρηση εξουσίας αλλά και οι θρησκευτικές επιταγές ψηλαφώνται στις παράλληλες και τεμνόμενες ιστορίες αυτής της ταινίας που προφανώς απηχεί και τα διλήμματα του ίδιου του δημιουργού της, του 29χρονου αφγανού Μ. Κουρμπανί, μετανάστη επίσης δεύτερης γενιάς.
Αν και ο νεαρός σκηνοθέτης –παρότι κλείνει το μάτι με συμπάθεια στο Ισλάμ– αποτάσσεται τον φανατισμό και τους κάθε είδους ηθικούς καταναγκασμούς, αδυνατεί να διεισδύσει στην ουσία των θρησκευτικών αναχρονισμών (οι θρησκείες εξ ορισμού βαδίζουν ενάντια στην εξελικτικότητα και την κοινωνιοβιολογία της ανθρώπινης φύσης) και ταυτόχρονα δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα παρακμιακά φαινόμενα των δυτικών κοινωνιών. Ετσι, μια επιφανειακή προσέγγιση της ζωής αναδεικνύει απλώς το έλλειμμα σε φιλοσοφικό κυρίως επίπεδο, έλλειμμα που καμιά συναισθηματική οπτική ή κινηματογραφικό τέχνασμα δεν μπορεί να γεμίσει.
Το σινεμά αξιώσεων απαιτεί –πέρα από το ταλέντο– πρωτίστως ένα υπολογίσιμο, αν όχι τεράστιο υπόβαθρο παντοειδών γνώσεων και, απ` ό,τι φαίνεται, ο Κουρμπανί βρίσκεται ακόμα στην αρχή.
Ελένη Σταματίου
