♦ Δάσκαλοι στην πείνα, σχολεία φυλακές κι εκείνοι επιμένουν στις περικοπές
Σχολεία φυλακές. Οταν το φωνάζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, έχει άλλη αξία, ρε παιδί μου. Είναι μια κραυγή αγωνίας, αλλά είναι ταυτόχρονα μια εξήγηση. Γιατί ακόμα και μέσα σ’ ένα κλίμα παρατεταμένης κοινωνικής ατονίας (πλην εξαιρέσεων), οι καταλήψεις φουντώνουν κάθε χρόνο σαν επιδημία. Καλή, κάλλιστη επιδημία. Με τα έτσι τους και τα αλλιώς τους. Με τη ζωντάνια τους, την εφευρετικότητά τους, την αδιαλλαξία τους. Με τα συγκεχυμένα ορισμένες φορές αιτήματα. Με τα μόνιμα καπέλα να ίπτανται «αγωνιστικά». Με τις συμβουλές της σωφροσύνης, της νοικοκυροσύνης, να τις περικυκλώνουν. Καταλήψεις στα σχολεία φυλακές. Τι πιο φυσιολογικό! Τι πιο σωστό! Τι πιο δίκαιο! Οι κύριοι βουλευτές των δυο μεγάλων κομμάτων, οι τόσο ευαίσθητοι στα κοινωνικά προβλήματα, πώς δε βλέπουν το φαινόμενο των σχολείων φυλακών; Κι αν δεν το βλέπουν, πώς δεν ακούν τα συνθήματα των εκπαιδευτικών; Που κατά τα άλλα -πλην των χρημάτων, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα- τους συμπαθούν πάρα πολύ. Οι παπάδες που κάνουν τους αγιασμούς κάθε χρόνο δεν καταλαβαίνουν ότι ευλογούν φυλακές και φυλακισμένα παιδιά; Δεν είναι αυτό το πρόβλημα της παιδείας για τους ταγούς του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Το πρόβλημα της παιδείας είναι η αναθεώρηση του άρθρου 16. Το πρόβλημα της παιδείας είναι να πιάσουν την εκπαιδευτική κοινότητα στον ύπνο, να πιάσουν την εργαζόμενη κοινωνία στον ύπνο, για να περάσουν την αναθεώρηση. Γι’ αυτό και η αναβολή της συζήτησης στη Βουλή. Καταλήψεις παντού, ρε!
♦ Τρία τα εκατό είναι κοροϊδία, εμπρός για απεργία σε όλη την Παιδεία
Αγωνιούσε ο εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών σ’ ένα τηλεοπτικό πάνελ -μέσα στις ανακολουθίες του και τις εποικοδομητικές του προτάσεις- ν’ αποδείξει, ότι τα ποσά που χρειάζονται για να γίνουν ορισμένα πράγματα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι και τεράστια. Ισα-ίσα που είναι αμελητέα σε σχέση με διάφορες άλλες δαπάνες του ελληνικού κράτους, έλεγε. Τι λες ρε κουμπάρε; Συγνώμη, πού πας, ρε Καραμήτρο; Εαν η ελληνική κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος, αρχίσει να καλύπτει τέτοιες τρύπες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, θα ανοίξει η όρεξη και της δευτεροβάθμιας και της τριτοβάθμιας. Γιατί και εκεί υπάρχουν κάτι τρύπες, τρυπάρες. Με αποτέλεσμα να τιναχτεί στον αέρα ο προϋπολογισμός. Αφού η Παιδεία δεν θα πάρει τα τρία της. Αυτό θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Οι συμπαθείς τάξεις των βιομηχάνων, των εμπόρων, των τραπεζιτών, των κουμπάρων, αυτή η τάξη τελοσπάντων που είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία, θα κινδυνεύσει να χάσει ακόμα και τα στοιχειώδη. Τους αστακούς, τα σκυλάδικα, το Κολωνάκι, τη Μύκονο κ.λπ., κ.λπ. Θα καταστραφεί δηλαδή ο κοινωνικός ιστός. Θα κινδυνεύσει το έθνος. Θα καταστραφεί η πατρίδα. Οι κομμουνιστοσυμμορίται θα βρεθούν προ των πυλών. Οι κουμπάροι ποτέ δεν πεθαίνουν.
♦ Βαράτε ελεύθερα θα γίνει ΕΔΕ (Δημοσιογράφος)
Οι δημοσιογράφοι λειτούργημα επιτελούν, βέβαια. Η πλειοψηφία τους το επιτελεί με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, δουλικότητα προς την εξουσία. Ορισμένοι ξεφεύγουν καμιά φορά. Ενοχλούν τους πραίτορες στο έργο τους. Τι να κάνουν κι αυτοί; Πραίτορες είναι. Τους τραβάνε ένα ψιλομπερτάχι. Ετσι για να μη ξεχνάμε το θεσμικό ρόλο του καθένα. Και την κοινωνική βαρύτητα του καθένα. Τι ΕΔΕ λοιπόν να γίνει για τους πραίτορες; Για τους δημοσιογράφους έπρεπε να γίνει. Αν επιτελούν σωστά το ρόλο τους. Ως ρουφιάνοι. Λεπτομέρεια χωρίς ιδιαίτερη σημασία: Ο Βύρων έμπλεξε τους πραίτορες, με τους πραιτοριανούς. Τη βούρτσα, Βύρωνα, τη βούρτσα.