Χρήσιμη και αποκαλυπτική ήταν η συζήτηση που έγινε στο Πολυτεχνείο την περασμένη Δευτέρα για την Παλαιστίνη. Αν δεν κάνουμε λάθος, ήταν η πρώτη φορά που σε δημόσια εκδήλωση στην Ελλάδα συμμετείχε και εκπρόσωπος του ρεύματος του πολιτικού Ισλάμ, που απηχούσε τις απόψεις της Χαμάς. Ετσι, όποιος παρακολούθησε τη διαδικασία είχε την ευκαιρία να αντιληφθεί πολλά για τη διαπάλη που γίνεται σήμερα στην Παλαιστίνη, που έρχεται σαν αποτέλεσμα των αλλαγών που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στην παλαιστινιακή κοινωνία και την πολιτική σκηνή της.
Το λέμε ευθέως: ήταν θλιβερή, απογοητευτική και σε ορισμένες περιπτώσεις εξοργιστική η στάση των εκπροσώπων του Λαϊκού και του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ιδιαίτερα του δεύτερου). Σε μια συζήτηση που κράτησε περισσότερο από δυο ώρες υπέστησαν μια κατά κράτος ήττα, κι αυτό όχι λόγω των προσωπικών ικανοτήτων του εκπροσώπου της Χαμάς, αλλά επειδή ο λόγος τους ήταν γεμάτος οπορτουνιστικές υπεκφυγές και η στάση τους πρόδιδε ίσες αποστάσεις από τον αμερικανόδουλο Αμπάς και την σε αποκλεισμό ευρισκόμενη κυβέρνηση της Χαμάς.
Εντύπωση μας έκανε η ιερή οργή τους, όταν ο εκπρόσωπος της Χαμάς, αναφερόμενος στην PLO, που στενάζει από τη δικτατορική διακυβέρνηση της Φατάχ και δεν αντιπροσωπεύει με δημοκρατικό τρόπο τους ανά την υφήλιο Παλαιστίνιους, είπε: Η PLO ή θα μεταρρυθμιστεί δημοκρατικά ή θα πεθάνει. Και δεν θα ‘ρθει η συντέλεια του κόσμου επειδή θα πεθάνει. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι ιδέες ζουν. Εδειξαν καθαρά ότι προσκυνούν την PLO, επειδή η Φατάχ τους έχει δώσει από παλιά ένα μικρό ρόλο. Κάτι που δεν ενδιαφέρει τη Χαμάς, η οποία αντλεί τη δύναμη και την πολιτική της νομιμοποίηση από τις λαϊκές μάζες της Παλαιστινιακής κοινωνίας. Η πρόκληση του ισλαμιστή πανεπιστημιακού έμεινε αναπάντητη επί της ουσίας. Το μόνο που υπήρξε ως απάντηση ήταν μια θεσμολαγνική ηθικολογία, που προσπαθούσε να αντλήσει δικαίωση από το παρελθόν της PLO και όχι από το παρόν της. Λες και μπορεί ποτέ το παρελθόν να επισκιάσει το παρόν και πολύ περισσότερο να το καθορίσει.
Στο σημείο αυτό μας θύμισαν μερικούς δικούς μας (κατά δήλωσή τους) ακροαριστερούς, που επιμένουν πως η μόνη σωστή τακτική για την ταξική ανασυγκρότητη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών στους σαπισμένους, αστικοποιημένους και γραφειοκρατικά ελεγχόμενους θεσμούς του επίσημου συνδικαλιστικού συστήματος. Μάλλον, όμως, με κατανόηση πρέπει να δούμε τους «δικούς μας». Οταν ιστορικές δυνάμεις του Παλαιστινιακού κινήματος δε μπορούν να αντιληφθούν ότι οι μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην Παλαιστίνη την τελευταία εικοσαετία θα πρέπει να βρουν την οργανωτική τους έκφραση σε νέα μορφώματα, πώς να το αντιληφθούν μικρές πολιτικές ομάδες σε μια χώρα κι ένα κίνημα που χαρακτηρίζονται από την κοινωνική ακινησία;
Κανένας θεσμός δεν είναι αιώνιος. Οι θεσμοί παρακολουθούν την ταξική πάλη και παίρνουν τη μορφή τους ανάλογα με τους συσχετισμούς που αυτή δημιουργεί. Οι ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις είναι εκείνες που σε κάθε ιστορική περίοδο πρέπει να παίρνουν την πρωτοβουλία της αμφισβήτησης και του γκρεμίσματος των γερασμένων θεσμών, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία νέων, που θ’ ανταποκρίνονται στις νέες απαιτήσεις του αγώνα.
Π.Γ.
