Στην παράδοση του εργατικού κινήματος είναι διακριτό το ρεύμα του οικονομισμού-ρεφορμισμού. Ενα ρεύμα που προσπαθεί να περιορίσει τους εργαζόμενους σε κάποιες διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα, μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ενα ρεύμα που αρνείται την επαναστατική προοπτική. Αλλοτε ευθέως και άλλοτε βαφτίζοντάς την μόνιμα ανεπίκαιρη.
Σ’ αυτό το ρεύμα αντιτάχτηκε πάντοτε το ταξικό-επαναστατικό ρεύμα, ψυχή του οποίου ήταν οι κομμουνιστές. Αυτό το ρεύμα, χωρίς ποτέ να αρνείται την ανάγκη των οικονομικών διεκδικήσεων, υπέτασε τον οικονομικό στον πολιτικό αγώνα ή, αλλιώς, θεωρούσε τον οικονομικό αγώνα ως σχολείο για την επαναστατική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης.
Στο εσωτερικό του ταξικού ρεύματος αναπτύχθηκαν ουκ ολίγες φορές αριστερές παρεκκλίσεις. Παρεκκλίσεις που αρνούνταν τη σημασία του οικονομικού αγώνα, του αγώνα για μερικές διεκδικήσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, θεωρώντας ότι ο οικονομικός αγώνας σε κάθε περίπτωση οδηγεί στην ενσωμάτωση και πως αρκεί η επαναστατική προπαγάνδα για τη διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου.
Αυτές είναι, μιλώντας σχηματικά, οι βασικές κατευθύνσεις που σφράγισαν την ιστορική διαδρομή του εργατικού κινήματος. Εσχάτως, όμως, στη χώρα μας γνωρίζουμε ένα ακόμη ρεύμα, που διεκδικεί σκήπτρα πρωτοπορίας, όμως μόλις του ξύσεις λίγο το ταξικό λούστρο αποκαλύπτεται σαν ένα αισχρό ρεφορμιστικό δημιούργημα, με σεκταριστικά και πραξικοπηματικά χαρακτηριστικά. Για να το πούμε με μια λαϊκή έκφραση, είναι το ρεύμα εκείνο που βγάζει φλας αριστερά για να στρίψει δεξιά.
Αναφερόμαστε στο «δόγμα Περισσού», που το βλέπουμε να κάνει την εμφάνισή του και πάλι στη μεγάλη απεργία των δασκάλων, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο Περισσός ήταν αντίθετος σ’ αυτή την απεργία και αναγκάστηκε να συρθεί από το μεγάλο ρεύμα της βάσης που μπήκε στον αγώνα και τράβηξε μπροστά. Ακόμα και τώρα, όμως, τα στελέχη του αναμασούν τα ίδια έωλα και υπονομευτικά επιχειρήματα: «Δεν έχει σημασία να κάνουμε αγώνα για ένα επίδομα. Δε μπορεί να υπάρξει νίκη όσο είναι δυσμενείς οι πολιτικοί συσχετισμοί».
Είναι περιττό να πούμε ότι κάθε νίκη στον οικονομικό αγώνα, ακόμα και η μερικότερη, έχει τη δική της σημασία από κοινωνική και πολιτική άποψη. Στις πρωτοπόρες ταξικές δυνάμεις εναπόκειται το καθήκον να γενικεύσουν την πείρα από τον κάθε αγώνα, να βγάλουν συμπεράσματα, να πατήσουν πάνω σ’ αυτή την πείρα για να κάνουν επαναστατική προπαγάνδα. Ομως, χωρίς τον αγώνα και χωρίς τη νίκη, η δυνατότητα για επαναστατική ζύμωση σχεδόν εξαφανίζεται. Γιατί η ήττα είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τις συνειδήσεις.
Μήπως το «δόγμα Περισσού» συνιστά κάποια αριστερή παρέκκλιση; Μήπως θυμίζουν εκείνους που λένε ότι ο οικονομικός αγώνας δεν έχει καμιά σημασία, σημασία έχει η προετοιμασία για την επανάσταση; Κάθε άλλο. Την επαναστατική ζύμωση (στην οποία παραμένουν συνεπείς οι φορείς της αριστερής παρέκκλισης) ο Περισσός την έχει πετάξει εδώ και δεκαετίες στα σκουπίδια. Στη θέση της έχει βάλει την προπαγάνδα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού: «Ψηφίστε ΚΚΕ για ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί και να έχουν νόημα οι αγώνες των εργαζόμενων»! Κηρύσσει, δηλαδή, με το δικό του τρόπο την αναποτελεσματικότητα κάθε οικονομικού αγώνα και στη θέση του βάζει την αναπαραγωγή του στενού κομματικού συμφέροντος. Γι’ αυτό και χτυπά κάθε αγώνα που δε μπορεί να ελέγξει.
Π.Γ.
