Περισσότερα από 300 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη τη χώρα τελούν υπό κατάληψη. Το κίνημα των καταλήψεων μπαίνει στην πέμπτη εβδομάδα, ενώ από Δευτέρα αρχίζουν απεργία διάρκειας και οι πανεπιστημιακοί. Ο εκβιασμός της απώλειας της εξεταστικής έπεσε στο κενό, όπως είχε πέσει και τον περασμένο Ιούνη. Οι φοιτητές κρατούν γερά και παρασύρουν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Αυτή τη φορά η πρωτοβουλία είναι γερά στα δικά τους χέρια και η συνείδησή τους έχει πλουτίσει με την πείρα των λαθών της προηγούμενης περιόδου.
Θα περίμενε κανείς ένα κράτος και ένα πολιτικό σύστημα που επαναλαμβάνουν συνεχώς πως η Παιδεία είναι «εθνικό θέμα» και «πρώτη προτεραιότητα» να προβληματιστούν από την παρατεταμένη αναταραχή. Να σκύψουν πάνω στα αίτιά της, να μιλήσουν -υποκριτικά έστω- για διάλογο, να αναζητήσουν δρόμους εκτόνωσης. Εδώ όμως βλέπουμε την αδιαφορία, την απαξίωση, τον τσαμπουκά.
Η κυβέρνηση, αφού δοκίμασε ανεπιτυχώς να δημιουργήσει εχθρικό κλίμα για το άσυλο, έβγαλε και πάλι στην πρώτη γραμμή την ανεκδιήγητη Γιαννάκου, με το προσποιητό μειλίχιο ύφος, να προκαλεί με δηλώσεις που «βλέπουν» μια «μειοψηφία» (!) να αντιδρά. Το ΠΑΣΟΚ κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι οι σημερινές κινητοποιήσεις το αφορούν εξίσου με την κυβέρνηση, αφού αιχμή τους είναι η μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, στην οποία προχωρά χέρι-χέρι με τη ΝΔ, αγνοώντας προκλητικά την αντίδραση της ακαδημαϊκής κοινότητας, των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, αλλά και ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Σαν πέμπτη φάλαγγα κινούνται κάποιοι πρυτάνεις (με πρόστυχες προτάσεις εκτόνωσης, που αφήνουν στο απυρόβλητο την αναθεώρηση του άρθρου 16) και κάποιοι πανεπιστημιακοί, κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων τους. Οι τελευταίοι δεν δίστασαν, συμπεριφερόμενοι σαν κοινά λαμόγια, να γίνουν γλάστρες στο σόου της Γιαννάκου, γιατί βέβαια στις μαζικές διαδικασίες του κλάδου τους δεν έχουν τα κότσια να εμφανιστούν.
Αυτό το μαύρο μέτωπο εμφανίζεται ως ισχυρό, όμως στην πραγματικότητα είναι ανίσχυρο. Εχει και τις εσωτερικές του αντιθέσεις που μετά από την κατάλληλη πίεση μπορούν να το τινάξουν στον αέρα. Πρέπει, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα γίνεται να συγκροτηθεί το μέτωπο της αντίστασης για να τους χαλάσει τα σχέδια, να τους αναγκάσει να πετάξουν στα σκουπίδια και την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νόμο-πλαίσιο.
Το φοιτητικό κίνημα έχει την πρωτοβουλία. Εχει τις διαδικασίες του, έχει τη δυναμική του. Αυτή η δυναμική πρέπει να μεγαλώσει. Αυτό είναι το καθήκον κάθε εργαζόμενου, κάθε νέου. Γιατί ο αγώνας που δίνουν σήμερα οι φοιτητές δεν είναι αγώνας για το δικό τους «σήμερα». Είναι αγώνας για αξίες και οράματα που αφορούν πρωτίστως τις γενιές που έρχονται.
