Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι για τα ελλείμματα των Ταμείων φταίνε οι «υπέρμετρες παροχές» και τα «προνόμια» των ασφαλισμένων; Κι όμως, μια ματιά στους παρακάτω πίνακες (που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση από τους κυβερνώντες, αφού προέρχονται από τη EUROSTAT) αρκεί για να δώσει μια πρώτη απάντηση για την ποιότητα των ασφαλιστικών παροχών.
Φυσικά οι πίνακες αυτοί δεν βασίζονται στη λογική των εργατών αλλά στη λογική των καπιταλιστών και του κράτους τους. Γιατί δεν αναφέρονται στο τι απολαμβάνει κάθε κοινωνική τάξη, αλλά μόνο στο ποσοστό που πληρώνει. Ούτε μπορεί να βγει από αυτούς τους πίνακες ολοκληρωμένο συμπέρασμα για την ποιότητα των παροχών. Τι συμπεράσματα μπορούν να βγουν;
1. Οτι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ όσον αφορά στις «κοινωνικές δαπάνες» ως ποσοστό του ΑΕΠ (-2.87 ποσοστιαίες μονάδες κατά μέσο όρο στα χρόνια 1994-2002 από τις χώρες της Ευρωζώνης και -3,1 ποσοστιαίες μονάδες από τις 15 χώρες μέλη της ΕΕ πριν τη διεύρυνση, σύμφωνα με τον Πίνακα 1.
2. Οτι οι εργοδοτικές εισφορές (βλ. Πίνακα 2) και η κρατική χρηματοδότηση (βλ. Πίνακα 3) είναι κάτω του μέσου όρου των υπόλοιπων κρατών μελών της ΕΕ.
3. Οτι οι εργατικές εισφορές (βλ. Πίνακα 4) είναι κι αυτές κάτω του μέσου όρου της εννιαετίας, αλλά προσέξτε. Η διαφορά από το μέσο όρο είναι πολύ μικρότερη συγκριτικά με τη διαφορά που παρουσιάζουν οι εργοδοτικές εισφορές και η κρατική χρηματοδότηση. Από την άλλη, η διαφορά αυτή οφείλεται κυρίως στα πρώτα χρόνια της εννιαετίας. Από το 1998 και μετά, η ψαλίδα άρχισε να κλείνει και οι εργατικές εισφορές ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπέρασαν το μέσο όρο των 15 κρατών μελών της ΕΕ!
Δηλαδή οι εργατικές εισφορές είναι οι μόνες που ξεπερνούν το μέσο όρο των 15 κρατών μελών της ΕΕ. Ούτε οι «κοινωνικές παροχές», ούτε οι εργοδοτικές και οι κρατικές εισφορές ξεπερνούν το μέσο όρο. Επομένως, ακολουθώντας ακόμα και την ανταποδοτική λογική (που κάθε άλλο παρά εργατική λογική είναι), προκύπτει αβίαστα ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη θεση από το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ κι επομένως το πρόβλημα των Ταμείων δεν είναι πρόβλημα παροχών και προνομίων.
