Δουλεμπορική αλυσίδα
«Δεν είναι μόνο το πώς έρχονται, πώς τους εκμεταλλεύονται οι δουλέμποροι και πώς αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες. Σοκάρει εξίσου και η μέχρις εξαθλιώσεως εκμετάλλευσή τους όταν δουλεύ-ουν», έγραφαν στο κύριο άρθρο τους τα «Νέα», στις 22 Απρίλη, αναφερόμενοι στους σύγχρονους δούλους της Ηλείας (και όχι μόνο). Σωστές είναι οι επισημάνσεις, αλλά τόση υποκρισία πια δεν αντέχεται. Επρεπε να ξεσηκωθούν οι μετανάστες των φραουλοχώραφων, να ζητήσουν αύξηση στο μεροκάματο και να πέσουν πάνω τους οι πληρωμένοι μπράβοι των αγροτών-καπιταλιστών, για να «ανακλύψετε» την υπερεκμετάλλευση; Τίποτα δεν είδατε, τίποτα δεν ακούσατε μέχρι τώρα; Οσο για τους δουλέμπορους και τις κρατικές υπηρεσίες, δε μπορεί να μην καταλαβαίνετε ότι η δράση αυτών των κρίκων είναι η προϋπόθεση για να μετατραπούν οι μετανάστες σε δούλους. Εκείνος που έρχεται κυνηγημένος, που προσκυνά το δουλέμπορο σαν σωτήρα του κι ύστερα είναι μονίμως κυνηγημένος από τις κρατικές αρχές, εκείνος ο εργάτης δηλαδή που δε διαθέτει ούτε την τυπική ελευθερία να διαπραγματευθεί την πώληση της εργατικής του δύναμης, μετατρέπεται αναγκαστικά σε δούλο. Χωρίς τις δυο πρώτες προϋποθέσεις (κρατική καταστολή και κυκλώματα λαθρομετανάστευσης) δε θα είχαν τη δυνατότητα υποδούλωσης των μεταναστών οι σύγχρονοι δουλοκτήτες-καπιταλιστές.
Εθνικιστική σύγκλιση
Πατριωτικά εύσημα στον Περισσό αποδίδει η καρατζαφέρειος φυλλάδα «Αλφα ένα», σημειώνοντας: «Με το ΚΚΕ έχουμε συγκλίνουσες θέσεις σε πολλά κοινωνικά θέματα… Αλλωστε και το ΚΚΕ κάνει βήματα στα εθνικά θέματα π.χ. με την Επιστολή της ευρωομάδας του… αποδέχεται ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, ούτε μακεδονική εθνική μειονότητα». Οπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν άρεσε καθόλου στην ψευτοκομμουνιστική ηγεσία. Το θεώρησε σπέκουλα. Και για μεν τα κοινωνικά ζητήματα ήταν σχετικά εύκολη η απάντηση. Στα λεγόμενα εθνικά, όμως, τι να πουν; Θαυμάστε το σχόλιο του «Ριζοσπάστη» (22.4.08): «Και για τα μειονοτικά εθνικιστικό μέχρι αηδίας (σ.σ. το ΛΑΟΣ), γιατί ποτέ και πουθενά δεν έχει εκφράσει θέσεις υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική καταγωγή, γλώσσα ή θρησκεία, που προστατεύονται από συγκεκριμένες διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες, όπως το ΚΚΕ».
Δεν σας διέφυγε, ασφαλώς η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στον προλεταριακό διεθνισμό, την πολιτικοϊδεολογική βάση-αφετηρία των κομμουνιστών. Ούτε η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση. Η ηγεσία του Περισσού είναι περήφανη, διότι υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων «που προστατεύονται από συγκεκριμένες διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες»! Δηλαδή, από συμφωνίες ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά-καπιταλιστικά κράτη! Γιατί, όμως, αδικείτε τους… συναγωνιστάς του ΛΑΟΣ; Κι αυτοί αναγνωρίζουν αυτές τις συνθήκες, άλλο αν καμιά φορά το παρατραβάνε λιγουλάκι. Πέρα από το ΛΑΟΣ, όμως, υπάρχουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία αναγνωρίζουν αναφανδόν τις διεθνείς και διμερείς συνθήκες και συμφωνίες. Απ’ αυτά, προφανώς, ο Περισσός δεν διαχωρίζεται καθόλου στα μειονοτικά ζητήματα! Γι’ αυτό και η πολιτική του σ’ αυτά τα ζητήματα είναι αστική-εθνικιστική, γαλάζια με μαύρους κόκκους.
Συστημικά διαπιστευτήρια
Ακόμα και ο σφοδρότερος αριστερός αντίπαλος του Περισσού (περιττό να πούμε ότι ανήκουμε σ’ αυτούς) δε φανταζόταν το βαθμό εθνικιστικού παροξυσμού που θα έφτανε αυτό το κόμμα. Οχι μόνο λόγω του ρεφορμισμού του, που επιβάλλει κάποιες αποστάσεις από την κυρίαρχη εθνικιστική γραμμή, αλλά και για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους. Ο Περισσός καπηλεύεται την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και, όπως είναι γνωστό, αυτή η ιστορία, είχε ανοιχτό μέτωπο με τον εθνικισμό.
Το ΚΚΕ αντιτάχτηκε στη «μεγάλη ιδέα» και οι κομμουνιστές του μεσοπόλεμου το πλήρωσαν ακριβά αυτό, με διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες. Το ΚΚΕ τήρησε τη διεθνιστική γραμμή της Γ’ Διεθ-νούς στο Μακεδονικό, έδωσε μάχες γι’ αυτό και οι κομμουνιστές το πλήρωσαν ακριβά. Το ΚΚΕ υπερασπίστηκε, από το μεσοπόλεμο ακόμα, τα δικαιώματα των Μακεδόνων (Σλαβομακεδόνων), δέθηκε μαζί τους, απέκτησε ιδιαίτερη επιρροή στις περιοχές όπου αυτοί ζούσαν, χτυπήθηκε με τους κάθε λογής εθνικισμούς (ελληνικό, βουλγαρικό, μακεδονικό, σερβικό). Το ΚΚΕ κάλεσε τους Μακεδόνες στους απελευθερωτικούς αγώνες του 1941-45 και του 1946-49. Δεκάδες χιλιάδες ήταν οι μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες, οργανωμένοι στο ΚΚΕ και στις μετωπικές του οργανώσεις. Εκατοντάδες σελίδες έχουν γραφεί στα κομματικά κείμενα για το μακεδονικό ζήτημα και τους Σλαβομακεδόνες.
Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι το κόμμα που εξακολουθεί να φέρει τον τίτλο εκείνου του διεθνιστικού ΚΚΕ, θα ήταν κάπως προσεκτικό σήμερα. Θα κρατούσε κάποιες αποστάσεις από τον κυρίαρχο εθνικισμό. Οχι μόνο δεν το βλέπουμε, όμως, αλλά αντίθετα βλέπουμε τον Περισσό να έχει μετατραπεί σε σημαιοφόρο του ελληνικού εθνικισμού, κρατώντας ψηλά τη σημαία, μαζί με τον Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη. Είναι τα στελέχη του Περισσού που όπου βρεθούν κι όπου σταθούν επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα». Είναι κι αυτό μια πρόσθετη απόδειξη, ότι αυτό το κόμμα δεν έχει καμιά σχέση με την κομμουνιστική-διεθνιστική παράδοση.
Προπαγάνδα
Πριν ακόμη ο Καραμανλής αναχωρήσει για τη Μόσχα, ο Ρουσόπουλος είχε φροντίσει να ετοιμάσει το έδαφος για μια ακόμη μεγάλη εθνική νίκη. Τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια πήραν εντολή να γράφουν και να ξαναγράφουν, ότι ο Πούτιν θα κάνει δήλωση με την οποία θα δέχεται τις ελληνικές θέσεις στο «Μακεδονικό». Με το που έφτασε ο Καραμανλής στη Μόσχα, τα παπαγαλάκια άρχισαν να μεταφέρουν τις «αυτοκριτικές» που (υποτίθεται ότι) έκαναν ρώσοι επίσημοι στις ιδιωτικές συναναστροφές τους, για το «ολέθριο λάθος» της περιόδου Γιέλτσιν. Βάλθηκαν να μας πείσουν πως όλα τα στελέχη της διοίκησης Πούτιν ήταν έτοιμα να κόψουν τις φλέβες τους. Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να γίνει η προσυμφωνημένη δήλωση Πούτιν. Εγινε η στημένη ερώτηση και δόθηκε η απάντηση από τον βλοσυρό τσάρο του Κρεμλίνου: η Ρωσία θ’ αναγνωρίσει τη Μακεδονία με όποιο όνομα αυτή η χώρα συμφωνήσει με την Ελλάδα. Κι αν δε συμφωνήσει; Φυσικά, θα εξακολουθήσει να την αναγνωρίζει ως Μακεδονία, όπως άλλωστε την αποκάλεσε κάμποσες φορές ο Πούτιν, μέχρι να τελειώσει τη δήλωσή του. Τα παπαγαλάκια, όμως, τη δουλειά τους. Αλλωστε, οι επαγγελματίες της προπαγάνδας ξέρουν πως ελάχιστοι θα προσέξουν τις δηλώσεις Πούτιν στα ρωσικά ή θα προστρέξουν στην πλήρη μετάφρασή τους
Μαλλιά κουβάρια
Παλιά τους τέχνη κόσκινο εκεί στο ΣΥΝ. Μαλλιά-κουβάρια έχουν γίνει και πάλι, παρά την άνθιση των γκαλοπιαίων ποσοστών. Οι «ανανεωτικοί», αλλά και μερίδα του «αριστερού ρεύματος» θέλουν να κόψουν τη φόρα του δίδυμου Αλαβάνου-Τσίπρα, πριν αυτό εγκαθιδρύσει προσωπική εξουσία στο κόμμα. Ετσι, αντιδρούν στην ίδρυση Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού, που προτείνει ο Τσίπρας, προκειμένου να συγκεντρώσει την εξουσία στα χέρια ενός μικρού τμήματος εμπίστων στελεχών. Κι επειδή στο ΣΥΝ έχουν μάθει να ιδεολογικοποιούν πάντοτε τη διαμάχη για την κομματική εξουσία, οι «ανανεωτικοί» επιδίδονται σε μια συστηματική αποδόμηση του αριστερού βερμπαλισμού που χρησιμοποιεί ο Τσίπρας. Για παράδειγμα, ο Χατζησωκράτης επιχειρηματολογεί στην «Αυγή» υπέρ του Μάαστριχτ, θυμίζει ότι ο ΣΥΝ «ψήφισε κριτικά ΥΠΕΡ», σημειώνει ότι «μια αισχυντηλή άρνηση της τότε θέσης μας κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε λάθη ουσίας» και καλεί σε «συνεχή αγώνα για τη θεσμική συγκρότηση και ολοκλήρωση της ΕΕ». Χτυπώντας σε άλλο μέτωπο ο Παπαγιαννάκης χαρακτηρίζει «αστεία πράγματα» την άποψη ότι οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι «πουλημένες και εξαγορασμένες» και καρφώνει ευθέως τον Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας τη συλλογική σύμβαση που υπέγραψε η ΓΣΕΕ απλώς «λίγο άψυχη», χωρίς να παραλείψει να σημειώσει ότι «ακούει αναλυτές να λένε ότι με τα δεδομένα της οικονομίας δεν ήταν πολύ κακή»! Αν δεν τα βρουν γρήγορα, αν ο καυγάς ανάψει περισσότερο, θα ‘χουμε πολύ γέλιο, καθώς τα ποσοστά τους στα γκάλοπ θ’ ακολουθήσουν την ίδια θεαματική μεταβολή, αλλά με αντίθετη φορά.
Αυτό θα πει ενδιαφέρον
29 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν καταθέσει επερώτηση για την ακρίβεια. Οταν ήρθε η ώρα της συζήτησης (την περασμένη Δευτέρα), ούτε το ένα τρίτο απ’ αυτούς δεν παρέστη. 20 συνολικά βαριεστημένοι βουλευτές άκουσαν έναν εξίσου βαριεστημένο υφυπουργό να δίνει τετριμμένες απαντήσεις. Βλέπετε, ανάμεσα στα επιτελεία των κομμάτων είχε συμφωνηθεί η συγκεκριμένη επερώτηση να περάσει στο ντούκου, διότι ο Γιωργάκης δεν είχε αναρρώσει ακόμα για να μπορεί να πάρει μέρος στο σόου. Γιατί σόου είναι τα όσα διαδραματίζονται στη Βουλή και ο λαός αντιμετωπίζεται ως τσούρμο τηλεθεατών.
Ο κύριος Τίποτα
Είναι σίγουρο, ότι οι περισσότεροι δε μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την εκτενή συνέντευξη του Α. Τσίπρα στους «Σκούλιγκανς» (άλλη μια τσογλανοπαρέα, που έκανε το χαβαλέ επάγγελμα, της έκατσε και έκτοτε κονομάει με τον επιτηδευμένο χαβαλέ). Οσοι τη διάβασαν για να τη σχολιάσουν, έμειναν στα πιασάρικα: έχω βρεθεί σε παρέες που πίνουν χασίς, έκανα σκονάκια στο σχολείο, έκλεψα παγωτό από τον περιπτερά, έβαλα βύσμα στο στρατό κι άλλα παρόμοια, εντελώς ασήμαντα από πολιτική άποψη. Εμείς, όμως, εντοπίσαμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικά. Τον αδίστακτο τυχοδιωκτικό λαϊκισμό που χαρακτηρίζει το άτομο και την πολιτική που υπηρετεί. Κάθε φορά που αυτοί που του έπαιρναν τη συνέντευξη διαφωνούσαν με κάτι που εξέφραζε και επέμεναν στη διαφωνία τους, στο τέλος συμφωνούσε μαζί τους (για παράδειγμα στην άποψη που εξέφρασε για το Μάο ή για τις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των πολιτικών). Ως προς αυτό, μόνο με έναν άλλο αστό πολιτικό ταυτίζεται ο Τσίπρας. Με τον Αβραμόπουλο. Οι πολιτικές τους θέσεις υποτάσσονται στις ανάγκες της εικόνας, του πολιτικού ίματζ. Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν έχει προσλάβει επαγγελματία ίματζ μέικερ. Και ο ίδιος και ο πυρήνας των ροζ γιάπηδων που τον περιβάλλει, μ’ αυτό ασχολούνται. Γι’ αυτό και είναι έτοιμος σε χρόνο dt να εγκαταλείψει μια άποψη, αν αυτό βοηθάει την εικόνα που του φιλοτεχνεί ο συνομιλητής του.