Από το κακό στο χειρότερο. Ή αλλιώς, επιτέλους τέλος! Μάλλον, μετά και το W., ήρθε ο καιρός που πλέον και ο πιο ανεγκέφαλος κριτικός κινηματογράφου δεν θα ξανατολμήσει να εκθειάσει ό,τι πιο λαϊκίστικο, ηλίθιο και ατάλαντο κατασκεύασε το «πολιτικοποιημένο» Χόλιγουντ, δηλαδή τον Ολιβερ Στόουν. Ιστορίες μπαγιάτικου ανθρωπισμού (Πλατούν), ηλίθιας πατριδολατρείας (Γεννημένος την 4η Ιουλίου), ανεξερεύνητης ψυχοπαθολογίας (Γεννημένοι δολοφόνοι), παιδιάστικης συνωμοσιολογίας (JFK), ανέξοδου φιλοκομμουνισμού (Φιντέλ Κάστρο), δεν μπορούσαν παρά να έχουν σαν κατάληξη μια χοντροκομένη προπαγάνδα σαν το W. όπου με την προσφιλή μέθοδο του μπερδέματος των ανθρώπινων χαρακτηριστικών και αδυναμιών (του Μπους εν προκειμένω) με τις πολιτικές αποφάσεις μιας ιμπεριαλιστικής χώρας που καταδυναστεύει τον κόσμο, εξανθρωπίζεται ένας σύγχρονος καραγκιόζης πολιτικός-αχυράνθρωπος του αμερικανικού κεφαλαίου.
«Δεν ήθελα να μειώσω τον πραγματικό άνθρωπο, αλλά να τον κατανοήσω» δήλωσε ο Ολιβερ Στόουν. Σε απλή μετάφραση αυτό δεν υποδηλώνει μόνο την ασημαντότητα του ανθρώπου. Είναι το πρόστυχο αλισβερίσι ενός εμπόρου με την εξουσία, στην οποία για παράδειγμα κάπως πρέπει να ανταποδώσεις το γεγονός ότι δεν υφίστασαι καμιά συνέπεια όταν συλλαμβάνεσαι για ναρκωτικά.
Βλέποντας αυτή την ταινία του Στόουν δεν θα δείτε μόνο μια βαρετή επανάληψη ειδήσεων του CNN με πρωταγωνιστές καρικατούρες και μαριονέτες. Θα διαπιστώσετε ότι έχετε μπροστά σας έναν ατάλαντο σκηνοθέτη, με κανένα ιδιαίτερο στίγμα αναγνώρισης, σαν αυτούς τους εκατοντάδες τυχαίους που υπάρχουν απανταχού της γης. Η διαφορά του από τους άλλους είναι ότι σαν καλός έμπορος ξέρει να πλασάρει αυτό που ζητά η συγκυρία κάθε στιγμή.
Ελένη Σταματίου
