Λίγο πριν τις 6:30 το πρωί, με την ανατολή του ήλιου, βρισκόμαστε βόρεια της Νάξου και κατευθυνόμαστε προς το πέρασμα ανάμεσα σε Δονούσα και Αμοργό. Εχουμε διανύσει περίπου 90 μίλια και έχουμε άλλα 150 μέχρι τη Ρόδο.
Στις 7:10 επικοινωνούμε με το φορτηγό και κανονίζουμε ραντεβού στα ανοιχτά της Αστυπάλαιας. Μειώνουμε την ταχύτητα στους 10 κόμβους, κανονίζοντας να φτάσουμε τη σωστή ώρα στο σημείο συνάντησης.
Ο καπετάνιος κάνει παράπονα για τη χτεσινή μου ανταπόκριση. «Ποιος σου είπε ότι δεν έχω την κερκυραϊκή τρέλα; Στείλε χαιρετίσματα στην κατάληψη Ελαία στην Κέρκυρα». Παρά τα 22 χρόνια που έχει στη θάλασσα, είναι ένας ευγενέστατος άνθρωπος που σε σκλαβώνει με το χαμόγελό του.
Στις 10:10 έχουμε οπτική επαφή με την «Ελεύθερη Μεσόγειο». Καθώς πλησιάζουμε, βλέπουμε τον σουηδό σύντροφο να παίζει σαξόφωνο πάνω στα καπάκια του αμπαριού. Αυτή τη φορά δεν θα γκρινιάξει ο Μιχάλης, ότι τους χαλάει την επικοινωνία με τον καπετάνιο. Δεν κάνουν ναυτικές δουλειές. Επί τη ευκαιρία πάντως να πω, ότι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή την αποστολή πρέπει να αποβάλλουν το σύνδρομο του επιβάτη. Αρκετοί από εμάς το κάναμε από την πρώτη στιγμή και ο καπετάνιος μας «ναυτολόγησε» με ανακούφιση. Ετσι, βρέθηκα και εγώ για κάποιες ώρες στο τιμόνι της «Σφενδόνης».
Τα πλοία τώρα πλέουν πλάι-πλάι. Ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση ανεβαίνουν. Για ένα δεκάλεπτο οι επιβαίνοντες στα δυο πλοία φωνάζουμε ρυθμικά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Ο καπετάνιος ανεβάζει στροφές, αφήνουμε πίσω το φορτηγό μας και συνεχίζουμε στη ρότα για τη Ρόδο, όπου φτάνουμε στις 8 το βράδυ.
Σιγά-σιγά σπάει και ο πάγος ανάμεσα στα μέλη της πολυεθνικής αποστολής. Ξεχωρίζει μια ομάδα Παλαιστίνιων της διασποράς, που δείχνουν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν στις απειλές των Σιωνιστών. Αυτό είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό, γιατί τέτοια είναι η απόφαση και της ελληνικής αποστολής.
Αντρέας Μ.