Δυο γυναίκες που έχουν φτάσει στα όρια της οικονομικής αντοχής τους αναλαμβάνουν να μεταφέρουν λαθρομετανάστες μέσω του παγωμένου ποταμιού Σεντ Λόρενς από τον Καναδά στην Αμερική. Η παράνομη αυτή δραστηριότητα συνοδεύεται από υψηλά ρίσκα και αστάθμητους παράγοντες…
Δυνατή, ρεαλιστική ταινία, μια άλλη εικόνα της σύγχρονης Αμερικής, που η δύναμή της βρίσκεται στην αλήθεια της ιστορίας που διηγείται. Μια ιστορία μακριά από τα ωραιοποιημένα πρότυπα αφήγησης, ενδεικτική του πως οι «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» οδηγούνται ευκολότερα στην παρανομία, αποκαλυπτική της Οδύσσειας των λαθρομεταναστών για ένα καλύτερο αύριο. Μια ιστορία που σε μπάζει στα σπίτια και τις ζωές των ανθρώπων του περιθωρίου, στον τρόπο που ενεργούν και σκέπτονται, στο πως μέσα από τα σκοτεινά τούνελ της σκληρής πραγματικότητας και της ανυπαρξίας διλημμάτων οδηγούνται στην επιβεβαίωση της ανθρώπινης οντότητάς τους.
Σπάνια μια αμερικανική ταινία αποδίδει με τόση ωμότητα τη φτώχεια, τη μελαγχολία της ξεχασμένης αμερικάνικης επαρχίας, τη μονοδιάστατη ζωή των ανθρώπων που τους είναι αδύνατο να διανοηθούν ότι υπάρχει κάτι παραπέρα (π.χ. η πολιτική, η κουλτούρα) από το αέναο, αγωνιώδες κυνήγι της επιβίωσης.
Παράλληλα, το χρήμα μεσιτεύει, καταδυναστεύει και αλλοτριώνει τόσο πολύ τις ζωές τους, ώστε καταστρέφονται και αναποδογυρίζουν όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες τους. Το μόνο που απομένει είναι το ζωτικό μητρικό ένστιχτο, ο πανάρχαιος αγώνας κάθε γυναίκας για την επιβίωση της οικογένειάς της, οι σχέσεις που ξαναγίνονται ανθρώπινες όταν πια δεν πάει παρακάτω.
Σ` αυτή την ιστορία δεν έχει νόημα ν` αναζητήσει κανείς βαθύτερα νοήματα και άλλες προοπτικές. Τα πράγματα είναι τραγικά απλά. Η απανθρωποποίηση αυτών των υπάρξεων συμβαδίζει με την άγνοια, τη διαστρεβλωμένη πληροφορία, την πνευματική φτώχεια, έτσι που μοναδικό όνειρο γίνεται η διεκδίκηση των μέσων διαβίωσης και η ελπίδα που ξεπηδά στο τέλος δυστυχώς φτάνει ίσα μέχρι να ζεστάνει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αξίζει να γίνει μνεία, πέρα από την εξαιρετική μίνιμαλ δομή της ταινίας, που αποτελεί σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κόρτνεϊ Χαντ, στις μοναδικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστριών, για τις οποίες έχει κανείς την εντύπωση ότι είναι τα αληθινά δρώντα υποκείμενα και όχι ηθοποιοί. Ασφαλώς το «Παγωμένο ποτάμι» συγκαταλέγεται στις πιο αξιόλογες ταινίες αυτής της χρονιάς.
Ελένη Σταματίου
