Παραπάει όλη αυτή η ιστορία με τη δήδεν σύγκρουση κυβέρνησης-Κομισιόν περί την ακολουθητέα δημοσιονομική πολιτική. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, αλλά εξακολουθούν να τη φορούν πολλοί, γιατί είναι βολική, αν όχι για την κυβέρνηση, σίγουρα για το σύστημα.
Η αντιπολίτευση και τα φιλικά της ΜΜΕ επικαλούνται τα διάφορα φιρμάνια της Κομισιόν και τις δηλώσεις ανθρώπων όπως ο επίτροπος Αλμούνια και ο πρόεδρος του Eurogroup Γιούνκερ, για να καταγγείλουν την κυβέρνηση ως αναξιόπιστη και ανίκανη. Η κυβέρνηση, ξέροντας ότι αυτό δε μπορεί να το αποφύγει, όπως δεν το απέφυγε καμία κυβέρνηση, προσπαθεί να γυρίσει τη συζήτηση αλλού, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους εργαζόμενους και υπονοώντας ότι οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών δεν καταλαβαίνουν από κοινωνική ευαισθησία, η ίδια όμως είναι αποφασισμένη να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια και να μην προχωρήσει σε «μέτρα σοκ».
Εχουμε έτσι το γνωστό παραμύθι των «καλών» και των «κακών», που βολεύει το σύστημα. Οι «κακοί» είναι στις Βρυξέλλες, οι «καλοί» είναι στην Αθήνα. Οι «καλοί» δέχονται συνεχώς πίεση από τους «κακούς» και είναι αναγκασμένοι να εξισορρο- πούν αυτή την πίεση με κάποια «αντιδημοφιλή» μέτρα, τα οποία είναι τα ελάχιστα και μάλιστα παίρνονται, όχι επειδή τα απαιτούν οι Βρυξέλλες, αλλά γιατί «υπάρχει δημοσιονομικό θέμα και το θέμα αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί, διότι είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να λύσει η χώρα», όπως ο ίδιος ο Καραμανλής δήλωσε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες.
Η ΕΕ πιέζει για εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο στις συνθήκες της κρίσης έχει γίνει φύλλο και φτερό. Και βέβαια, κανένας μηχανισμός των Βρυξελλών δεν είναι σε θέση να πιέσει και να προσδοκά αποτελέσματα από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, οι οποίες χαράζουν τη δική τους αυτόνομη πολιτική. Αρκεί να σημειώσουμε ότι το συνδυασμένο έλλειμμα των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) θα φτάσει φέτος το 5,8% και το 2010 αναμένεται ν’ αυξηθεί στο 6,4%, ενώ το χρέος τους ως ποσοστό του ΑΕΠ αναμένεται να είναι 79% το 2009 και 83% το 2010, ενώ η βάση του Συμφώνου Σταθερότητας είναι το 60%. Οπως καταλαβαίνετε, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το ευρώ προέρχεται απ’ αυτές τις οικονομίες, τις οποίες όμως δε μπορούν να αγγίξουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, εν αντιθέσει με τις χώρες της «δεύτερης ταχύτητας», όπως η Ελλάδα, στις οποίες εύκολα ασκούν έλεγχο, λόγω της εξάρτησής τους.
Ποιο είναι η «αντιπαράθεση» κυβέρνησης-κοινοτικών οργάνων αυτή την περίοδο; Ο ρυθμός της δημοσιονομικής προσαρμογής. Η Κομισιόν πιέζει για πιο γρήγορο ρυθμό, ενώ η κυβέρνηση θέλει να κερδίσει κάποιο χρόνο, γιατί υπολογίζει όχι μόνο τις δικές της πολιτικές ανάγκες, αλλά και τις ανάγκες κοινωνικής σταθερότητας του συστήματος στην Ελλάδα. Μέτρα παίρνονται και θα συνεχίσουν να παίρνονται, όπως ανοιχτά δηλώνουν πλέον ο Καραμανλής και ο Παπαθανασίου. Ο ρυθμός λήψης τους είναι εντελώς τριτεύον θέμα. Είναι σαν να συζητάς τον τρόπο που θα εκτελέσεις κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο.
