Αναβλήθηκε τελικά για τις 22 του Γενάρη του 2010 η δίκη της δασκάλας που άναψε τα αίματα και ενεργοποίησε στο έπακρο τα εκδικητικά, ρατσιστικά και κατασταλτικά ανακλαστικά του κράτους, σε σημείο που το έκανε να προβεί σε μια εξοργιστικά προκλητική πράξη: να την παραπέμψει σε δίκη «για παράβαση καθήκοντος», γιατί υπέπεσε στο «κατ’ εξακολούθησιν έγκλημα» να διαθέτει αίθουσα του σχολείου για τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας στους αλλοδαπούς μαθητές της, που αποτελούσαν το 72% της δύναμης του σχολείου. Πρόκειται για τη διευθύντρια Στέλλα Πρωτονοταρίου και τη γνωστή πια υπόθεση του 132 δημοτικού σχολείου. Στο γκρίζο αυτό σχολείο του αχανούς συγκροτήματος της Γκράβας, που οι μαθητές του στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν αλλοδαποί από φτωχές οικογένειες, οι ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί του, προσπάθησαν «χωρίς αυταπάτες ότι θα δημιουργήσουν μια εκπαιδευτική όαση», όπως οι ίδιοι δηλώνουν, να αντισταθούν στην μοιρολατρική διάθεση που φέρνει η σκληρή και γκρίζα πραγματικότητα του σχολείου. Τιμώντας τον εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό τους ρόλο, προσπάθησαν να αγκαλιάσουν τα παιδιά των μεταναστών και να τα εντάξουν ομαλά στο σχολείο. Συντονίστρια και «ψυχή» αυτής της προσπάθειας, που πραγματοποι-ούνταν με πάμπολλες δράσεις, με προεξάρχουσες αυτές της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας στους αλλοδαπούς μαθητές και της ελληνικής στους γονείς τους, τις ώρες μη λειτουργίας του σχολείου, ήταν η διευθύντρια του σχολείου. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά: τα φαινόμενα βίας στο σχολείο εξαλείφθηκαν, οι επιδόσεις των μαθητών ανέβηκαν σημαντικά και η σχολική κοινότητα ελλήνων-μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων των γονιών, πορεύονταν ειρηνικά και χωρίς εκδηλώσεις ρατσισμού. Η κυβέρνηση συνειδητοποιώντας ότι οι πρωτοβουλίες των δασκάλων και της διευθύντριας του 132 ΔΣ φεύγουν έξω από τα όρια που η πολιτική της ταχτική απέναντι στους μετανάστες επιβάλλει, ότι μπορούν να δημιουργήσουν προηγούμενο και παράδειγμα για άλλα σχολεία, δεχόμενη πιέσεις από το ακροδεξιό ακροατήριό της, αποφάσισε να δράσει δια ροπάλου. Μετακίνησε τη διευθύντρια του σχολείου και έφερε στο πόστο της «βαλτό» και «βαμμένο» δεξιό διευθυντή, ο οποίος κατήργησε τα παραπάνω προγράμματα. Στη συνέχεια, ο νέος διευθυντής προέβη σε αναφορά, ανάβοντας το πράσινο φως να ασκηθεί αυτεπάγγελτα ποινική δίωξη στη Στέλλα Πρωτονοταρίου με την κατηγορία της «εκμετάλλευσης εμπιστευομένων πραγμάτων κατ’ εξακολού-θηση». Καταβλήθηκε προσπάθεια να επικαλεστούν τυπικοί λόγοι (η παραχώρηση του σχολείου για τα μαθήματα των αλλοδαπών), όμως είναι ηλίου φαεινότερον ότι η δίωξη έχει καθαρά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Εξού και απαλείφθηκαν οι αρχικές αιτιάσεις περί «εθνικής μειοδοσίας» και τα ρέστα, επειδή ήταν πολύ «χοντρές» και αποκάλυπταν την ουσία της δίωξης. Η δίκη ορίσθηκε για την περασμένη Τρίτη 16 του Ιούνη. Η εξέλιξη της αναβολής της ήταν προδιαγεγραμμένη, μιας και η υπόθεση είχε τον αριθμό 72 στο πινάκιο του Α΄ Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, προτελευταία στη σειρά των υποθέσεων που θα εκδικάζονταν (προφανώς όχι τυχαία, μετά το μεγάλο ντόρο που ξεσηκώθηκε στην εκπαίδευση, την προβολή που δόθηκε από μερίδα του Τύπου και την παρέμβαση πανεπιστημιακών και των κομμάτων της αντιπολίτευσης). Απέξω από το δικαστήριο περίμεναν υπομονετικά πολλοί εκπαιδευτικοί, θεωρώντας ότι στο πρόσωπο της διευθύντριας του 132 ΔΣ δικάζονται όλοι οι εκπαιδευτικοί που πασχίζουν και αγωνίζονται για ένα καλύτερο σχολείο, για μια άλλη κοινωνία, για κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέπει, όμως, να ομολογήσουμε ότι η παρουσία τους δεν ήταν πάνδημη. Το χεράκι της έβαλε και εδώ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που δεν έπραξε τα δέοντα να ενημερώσει και να ξεσηκώσει τον κόσμο των εκπαιδευτικών. Και βεβαίως το ΠΑΜΕ «αριστερό» δεκανίκι της, που παρέστη απλώς δι’ αντιπροσώπων, αφού η διωκόμενη δεν ήταν «δική τους». Αν θέλουμε να σταματήσουμε το σιδερένιο χέρι του κράτους, αν θέλουμε να βοηθήσουμε στο στραγγαλισμό του φιδιού, αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα ταξικά αδέρφια μας τους μετανάστες, η καταγγελία απλά των φαινομένων ρατσιστικής βίας και καταστολής από τον «καναπέ» δεν αρκεί. Η υπόθεση του 132 ΔΣ πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εκπαιδευτικών, όλων των γονιών, όλης της εργαζόμενης κοινωνίας.
ΥΓ. Η μοίρα όλων των ρουφιάνων είναι γνωστή. Τρέμουν την μήνη του λαού και κρύβονται στο σκοτάδι. Ο νέος διευ-θυντής του σχολείου, που έκανε την αναφορά και ήταν μάρτυρας στη δίκη κρύβονταν επιμελώς από τα μάτια των παρευρισκομένων, έχοντας «απεσταλμένη» στην αίθουσα τη σύζυγό του, που και αυτή μετά το πέρας της διαδικασίας κρύβονταν πίσω από τις πλάτες των μπάτσων.