♦ Aξιοπιστία, λαϊκή κυριαρχία (σύνθημα)
Φωνή δεν έχουν μόνο οι τοίχοι, εσχάτως απέκτησαν και οι Πασπίτες, οι οποίοι υποδέχτηκαν με το παραπάνω σύνθημα τον Γιωργάκη, ο οποίος πήγε στο Πολυτεχνείο για να καταθέσει το καθιερωμένο στεφάνι, επιβαίνοντας σ’ ένα σεμνό υβριδικό γνωστής γιαπωνέζικης εταιρίας. Βέβαια, οι φυλλάδες έγραψαν ότι πήγε με τα πόδια, επειδή ο ασφαλίτης-οδηγός το παρκάρισε στο απέναντι πεζοδρόμιο, αλλά έχουμε συνηθίσει την ελεεινή κιτρινιά των σφουγγοκωλάριων του εκάστοτε πρωθυπουργού, οπότε δεν μας έκανε εντύπωση. Εντύπωση μας έκανε το σύνθημα των πασοκονεολαίων, που είχαν έρθει ενισχυμένοι με κάτι «ντουλάπες» που «συνδικαλίζονται» στη λαχαναγορά. «Ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία», ήταν ένα παλιό σύνθημα, που το φώναζαν και οι Πασόκοι. Την «αξιοπιστία» πού στο διάολο τη βρήκαν; Ούτε τις μέρες του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» δεν φώναζαν τέτοιες παπαριές.
♦ Ο Αρης ήταν κομμουνισταράς γι’ αυτό και δεν παρέδωσε τα όπλα του ΕΛΑΣ (σύνθημα)
Από τους Πασόκους περνάμε στους Κνίτες, οι οποίοι έφτασαν χαράματα στο Πολυτεχνείο, συντεταγμένοι και με τα ματσούκια στα χέρια, για να καταλάβουν το χώρο που «δικαιούνται». Φώναζαν το σύνθημα απευθυνόμενοι σε Συριζαίους και Εαακίτες. Οπως ακριβώς φωνάζουν οι Ολυμπιακοί προς τους Παναθηναϊκούς και το αντίστροφο. Σαν να ήθελαν να τονώσουν το ηθικό της αγέλης, η οποία αισθανόταν κάποια αδιόρατη απειλή. Για να μην υπάρχει σκέψη, αλλά μόνο ετοιμότητα για δράση (με τα ματσούκια). Για να εξαφανιστεί κάθε προβληματισμός τουλάχιστον ως προς την τραμπούκικη πλευρά που η εν λόγω οργάνωση εμφανίζει κάθε χρόνο τις μέρες του γιορτασμού του Πολυτεχνείου. Το θέαμα ήταν πραγματικά άθλιο και το ακρόαμα θλιβερό.
♦ Προβολή ταινίας – από το Φόρουμ Αλβανών Μεταναστών – Παπαρούνες πάνω στους τοίχους / Lulekuqet mbi mure – αλβανική ταινία με ελληνικούς υπότιτλους – Την Πέμπτη 19/11/2009, ώρα 20.00 – στη «Γέφυρα» Σπ. Τρικούπη 21 Εξάρχεια (αφίσα)
Λυπηθήκαμε που δεν είδαμε πιο πριν την αφίσα, να γράψουμε κάτι την προηγούμενη εβδομάδα, να λειτουργήσει και σαν ενημέρωση. Πολύς κινηματογράφος τελευταία, σε στέκια και καταλήψεις κι αυτό είναι θετικό. Μπορείς να δεις ταινίες ενδιαφέρουσες, ταινίες που έχουν χρόνια να παιχτούν στις αίθουσες και να τις δεις τζάμπα και σ’ ένα περιβάλλον που αποπνέει κοινωνικότητα. Ομως, αυτή την προβολή την ξεχωρίσαμε. Για δυο λόγους. Πρώτο, γιατί γίνεται από μια μεταναστευτική οργάνωση και δεν γίνεται μόνο για ομοεθνείς τους, αλλά για όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και μεταγλώττισαν την ταινία στα ελληνικά. Γιατί σίγουρα δεν ήταν μεταγλωττισμένη. Δεύτερο, για την ταινία. Πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο αριστούργημα. Εχουν περάσει περισσότερες από δυο δεκαετίες από τότε που την είδαμε. Νομίζουμε ότι ήταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Ηταν πάντως σίγουρα στη Θεσσαλονίκη. Αρκετοί είχαν έρθει στην προβολή με σκοπό να λοιδορήσουν το τότε καθεστώς. Περίμεναν να δουν χοντροκομμένη προπαγάνδα. Στο τέλος έφυγαν με κατεβασμένα τα κεφάλια, γιατί διαπίστωσαν πως στην απομονωμένη Αλβανία κάποιοι κινηματογραφιστές είχαν και ψυχή και ταλέντο.
