Πάνω από δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη σύλληψη του Οτζαλάν το Φλεβάρη του 1999. Μια σύλληψη που αποκάλυψε τον δοσιλογισμό της ελληνικής κυβέρνησης (έχετε να πείτε τίποτα κύριε Πάγκαλε;) που παρέδωσε στο στόμα του λύκου αυτόν που επί χρόνια θεωρούσε «δικό της». Η σύλληψη του φερόμενου ως ηγέτη του κουρδικού λαού έκανε το τουρκικό στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς να πιστέψει ότι «ξεμπέρδεψε» με το κουρδικό ζήτημα. Κι όμως, δέκα χρόνια μετά όλοι διαψεύστηκαν.
Διαψεύστηκε –όσο κι αν φαίνεται παράδοξο– ακόμα κι ο ίδιος ο Οτζαλάν που πλασάρονταν με θράσος χιλίων πιθήκων σαν «Μεσσίας» του κουρδικού έθνους (αν διαβάζατε τη συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα» στις 1/2/1998, στην οποία έβγαλε ηλίθιο ολόκληρο τον κουρδικό λαό, θα καταλαβαίνατε τι εννοούμε). Η σύλληψη του Οτζαλάν ήταν ένα μεγάλο στραπάτσο για το κόμμα του, το ΡΚΚ. Ενα κόμμα που δυστυχώς κατάφερε να παγιδέψει τον κουρδικό λαό χρησιμοποιώντας ένα ιδιόμορφο μείγμα μαρξίζουσας και εθνικιστικής ρητορείας, που δεν δίστασε να συνεργαστεί με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (ΚΥΠ) και να δολοφονεί αγωνιστές στην Τουρκία μόνο και μόνο γιατί δεν συμφωνούσαν με την εθνικιστική του πολιτική (αγωνιστές που ανήκαν σε οργανώσεις κομμουνιστικής αναφοράς, οι οποίες είχαν θέσει το ζήτημα του αγώνα κατά της καταπίεσης των Κούρδων πολύ πριν από το PKK).
Την περασμένη Κυριακή, την ίδια στιγμή που οι πραιτοριανοί του Χρυσοχοΐδη έδειχναν τον τρόπο με τον οποίο… προστάτευαν τους «πολίτες» στο Σύνταγμα, οι συνάδελφοί τους στην γείτονα έκαναν το ίδιο απέναντι σε 15.000 Κούρδους στο Ντιάρμπακιρ του τουρκικού Κουρδιστάν (με λίγο περισσότερο ζήλο, βέβαια, αφού στο ενεργητικό τους έχουν και έναν 23χρονο φοιτητή νεκρό). Δεν έχει σημασία που οι συγκρούσεις ξεκίνησαν από μια διαμαρτυρία για τις συνθήκες κράτησης του Οτζαλάν. Αυτός λειτούργησε απλά σαν ένα εθνικό σύμβολο (οι νεολαίοι που συγκρούονταν δεν γνωρίζουν άλλωστε όλα του τα… κατορθώματα, ούτε διάβασαν ποτέ τη συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα» το ’98!), όπως παλαιότερα λειτουργούσε και ο Αραφάτ στην Παλαιστίνη (με τις όποιες διαφορές και ομοιότητες που έχουν αυτοί οι δύο).
Αυτό που έχει σημασία να σημειώσει κανείς είναι ότι η σπίθα της αντίστασης εξακολουθεί να υπάρχει στο τουρκικό Κουρδιστάν. Η φτώχεια, η ανεργία (που στο Ντιάρμπακιρ φτάνει το 60%!), οι άθλιες συνθήκες ζωής και εκπαίδευσης (στα δημοτικά και στα γυμνάσια στοιβάζονται 60 μαθητές ανά τάξη!) δεν είναι δυνατόν να μη φέρουν κοινωνικές εκρήξεις. Αυτές τις εκρήξεις θέλει να προλάβει το φασιστικό καθεστώς (με κοινοβουλευτικό μανδύα), που υπόσχεται ότι θα πάρει κάποια «φιλοκουρδικά» μέτρα (είναι βλέπετε και η ανάγκη να φανεί «δημοκρατικό» στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία χρόνια τώρα κάνει τον Πόντιο Πιλάτο). Ομως τα γεγονότα το πρόλαβαν και εκτός από τις μαζικές διαδηλώσεις (που πήραν βίαιο χαρακτήρα) ήρθε και η εκτέλεση επτά Τούρκων στρατιωτών –και ο τραυματισμός άλλων τριών– σε στρατιωτικό φυλάκιο της επαρχίας Τοκάτ (στην οποία σύμφωνα με το «Αλ Τζαζίρα» είχε χρόνια να σημειωθεί τέτοια επίθεση), πιθανότατα από κούρδους αντάρτες (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει αναλάβει κανένας την ευθύνη).
Ξεχάστηκαν, λοιπόν, τα «φιλοκουρδικά» μέτρα και τώρα το συνταγματικό δικαστήριο εξετάζει να θέσει σε παρανομία το φιλοκουρδικό κόμμα «Δημοκρατικής Κοινωνίας» το οποίο έχει 21 βουλευτές…
