♦ Βάρκιζα τέλος! Εμφύλιος ταξικός πόλεμος τώρα!!! (σύνθημα στο ΤΕΙ Πειραιά) – (2)
Στο προηγούμενο φύλλο σχολιάσαμε ότι το πρώτο σκέλος του συνθήματος είναι ανιστόρητο, καθότι η Βάρκιζα έλαβε τέλος ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας, όταν το τότε επαναστατικό ΚΚΕ αποφάσισε την έναρξη νέου ένοπλου αγώνα, ο οποίος πήρε σάρκα και οστά με την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.
Δεν θα παραγνωρίσουμε, ότι ο άγνωστος συνθηματογράφος, παρά την ιστορική σύγχυση που τον διακατέχει, ουσιαστικά στρέφεται ενάντια στην επαναστατική υποταγή. Θέλει να προπαγανδίσει την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης. Εκείνο το «τώρα», όμως, στο δεύτερο σκέλος του συνθήματος, δημιουργεί άλλου είδους προβλήματα και αποκαλύπτει πως πέρα από επαναστατική διάθεση δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Δεν υπάρχει αντίληψη περί στρατηγικής και τακτικής, ούτε γνώση για τη λειτουργία των συνθημάτων.
Τι είναι ο «εμφύλιος ταξικός πόλεμος»; Ενέσιμο διάλυμα που διαχέεται μέσω συνθημάτων στους εργαζόμενους (ο όρος «ταξικός» μας δείχνει πως ο συνθηματογράφος στέκεται στην ταξική ανάλυση της κοινωνίας και θεωρεί πως επαναστατικό υποκείμενο είναι η εργατική τάξη), με αποτέλεσμα το σύνθημα να γίνεται πράξη; Πού είναι το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη δηλαδή; Κάπου σε κατάσταση αναμονής, από την οποία θα περάσει στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο; Υπάρχουν εκείνοι οι όροι που απαιτούνται για να λειτουργήσει ως πυροκροτητής το κάλεσμα;
Μήπως τελικά υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στις παραδειγματικού τύπου βίαιες ενέργειες και στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο; Οι παραδειγματικές ενέργειες μπορούν να γίνουν από μικρές οργανωμένες ομάδες (το πώς λειτουργούν εξαρτάται από τη συγκυρία και τη στόχευσή τους), όμως ο εμφύλιος ταξικός πόλεμος μπορεί να γίνει μόνο από την εργατική τάξη, η οποία έχει φτάσει σ’ έναν ορισμένο βαθμό συνειδητότητας, ο οποίος εκφράζεται και σε οργανωτικό επίπεδο.
Πρέπει να προπαγανδίζεται η ιδέα του εμφύλιου ταξικού πολέμου; Ασφαλώς και πρέπει να προπαγανδίζεται. Ομως, πρέπει να μάθουμε τη λειτουργία των συνθημάτων. Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε τα συνθήματα ζύμωσης από τα συνθήματα προπαγάνδας, τα συνθήματα ημέρας, τις ντιρεκτίβες. Αλλιώς, θα καταντήσουμε γραφικοί στα μάτια εκείνων στους οποίους απευθυνόμαστε. Δεν διατυπώνουμε συνθήματα για να εκτονωθούμε ή για να… μετρήσουμε την επαναστατικότητά μας, αλλά για να επικοινωνήσουμε με το επαναστατικό υποκείμενο. Οταν, λοιπόν, καλούμε σε εμφύλιο ταξικό πόλεμο τώρα, είμαστε εκτός πραγματικότητας και το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι το συγκαταβατικό χαμόγελο.
Στους φοιτητικούς χώρους, βέβαια, συνηθίζονται τέτοιες «αβανγκαρντίστικες» πολιτικές συμπεριφορές, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, όμως, ότι στους συγκεκριμένους χώρους ανθεί επίσης η επαναστατική λογοδιάρροια, η οποία δεν αντιστοιχίζεται με την πράξη. Αν το 10% των… επαναστάσεων που έχουν σχεδιαστεί στους φοιτητικούς χώρους είχε γίνει πράξη, θα είχαμε εδώ και πολύ καιρό απαλλαγεί από τον καπιταλισμό.
