Ενα από τα μεγάλα όπλα του καπιταλιστικού συστήματος είναι η εξαφάνιση των ταξικών διαχωριστικών γραμμών από τα μυαλά των εργαζόμενων. Η καλλιέργεια ενός ατομικού-ατομικιστικού τρόπου σκέψης, που οδηγεί από τη μια στη συσκότιση της πραγματικότητας και από την άλλη σε έναν ιδιόμορφο εμφύλιο, στο πλαίσιο του οποίου τμήματα του κόσμου της δουλειάς συμμαχούν με την αστική πολιτική (δηλαδή με την κεφαλαιοκρατία) ενάντια σε άλλα τμήματα του κόσμου της δουλειάς. Σ’ αυτό το πεδίο η αστική προπαγάνδα ρίχνει μεγάλο βάρος. Οχι μόνο σε περιόδους που ένας κλάδος εργαζόμενων διεκδικεί, αλλά μόνιμα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την αντίληψη, όχι μόνο με το λόγο που εκφέρουν οι πολιτικοί, αλλά και με τη συστηματική δουλειά μέσω των ΜΜΕ, που έχουν καταφέρει να θεωρούνται αξιόπιστα (εν αντιθέσει με τους αστούς πολιτικούς, που θεωρούνται αναξιόπιστοι).
Διεκδικούν, για παράδειγμα, οι αγρότες ενισχύσεις για τα προϊόντα τους και ξεσηκώνεται το σύμπαν ενάντιά τους, κατηγορώντας τους σαν χαραμοφάηδες και κρατικοδίαιτους. Ουδείς, όμως, κάνει μια απλή σύγκριση: τι παίρνουν οι αγρότες (συνολικά, όχι μόνο η φτωχή αγροτιά) και τι παίρνουν οι κεφαλαιοκράτες από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ουδείς ενημερώνει πως οι επιχορηγήσεις προς τους αγρότες είναι στην πραγματικότητα επιχορηγήσεις προς το κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίζει φτηνές πρώτες ύλες για τη βιομηχανία (οι επιχορηγήσεις κρατούν χαμηλά τις τιμές).
Γίνεται κουβέντα για το Ασφαλιστικό και όλοι μιλούν για τις συντάξεις που παίρνουν οι ασφαλισμένοι στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, λες και το πρόβλημα είναι αυτές οι συντάξεις και όχι η καταλήστευση των ταμείων. Ετσι, συζήτηση γίνεται για το πώς θα μειωθούν οι σχετικά ψηλότερες συντάξεις και όχι για το πώς θα αυξηθούν οι χαμηλότερες.
Παρουσιάζεται το φορολογικό και όλοι εστιάζουν στο ότι τα διανεμόμενα κέρδη (μερίσματα) θα «φορολογού-νται» με 40%. Κρύβουν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για φόρο, αλλά για προκαταβολή φόρου, που θα εκκαθαριστεί με τη φορολογική δήλωση κάθε μερισματούχου (πολλοί θα έχουν επιστροφή φόρου). Δεν γίνεται καμιά συζήτηση για το φόρο που πληρώνουν τα φυσικά πρόσωπα (βασικά οι μισθωτοί) κι αυτόν που πληρώνουν τα νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις). Να συγκριθούν τα ποσά μεταξύ τους και με το εισόδημα (κέρδη) που έχουν συνολικά οι καπιταλιστές και το εισόδημα (μισθοί-μεροκάματα) που έχουν συνολικά οι εργαζόμενοι. Ούτε διευκρινίζεται ότι η άμεση φορολογία αφορά μόλις το ένα τρίτο των φόρων, ενώ τα δύο τρίτα είναι έμμεση φορολογία. Πόσο κομμάτι αναλογεί στην ολιγομελή τάξη των καπιταλιστών και πόσο στην πολυπληθή εργατική τάξη;
Μ’ αυτή τη λογική, στην οποία δεν εκφέρεται αντίλογος, ο εργαζόμενος μετατρέπεται από μέλος μιας τάξης σε άτομο, που κοιτάζει μόνο την προσωπική του περίπτωση, βάζοντάς τα όχι με την καλά κρυμμένη τάξη των καπιταλιστών, αλλά με συναδέλφους του που τυχαίνει να παίρνουν καλύτερο μισθό ή με σύμμαχα στρώματα, όπως οι φτωχοί αγρότες. Στο εσωτερικό της εργατικής τάξης υπάρχουν διαφορές, όταν όμως κανείς σκέφτεται όχι σαν άτομο αλλά σαν τάξη, τραβάει τη διαχωριστική γραμμή όχι στο εσωτερικό της τάξης του, αλλά στο σύνορο που χωρίζει αυτή την τάξη από την τάξη των καπιταλιστών. Ετσι μόνο μπορεί να εξασφαλιστεί η ταξική ενότητα, που είναι απαραίτητη όχι μόνο για την πραγμάτωση του οράματος της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά ακόμη και για τη διεξαγωγή του καθημερινού αμυντικού αγώνα.
Π.Γ.
