Πριν από μερικά χρόνια, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των «τρελών αγελάδων» ο βρετανός υπουργός Γεωργίας βγήκε στην τηλεόραση και έφαγε βοδινό, για να δείξει στους συμπατριώτες του ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ο Αντώναρος, που ρωτήθηκε αν είναι διατεθειμένος να βγει στην τηλεόραση και να πιει ηλιέλαιο, απάντησε: «Δεν πρόκειται να κάνω κανένα σχόλιο πάνω σε αυτό, παρά την πολύ ευγενική πρόκληση με την οποία με βάλατε αντιμέτωπο». Ο Φώλιας, όμως, που έχει πάρει φόρα και νομίζει ότι είναι ακόμα διευθυντής στα Goody’s και όχι υπουργός, δε δίστασε να απαντήσει: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα να φάω πολύ ηλιέλαιο»! Είμαστε σίγουροι πως αν χρειαστεί θα βγει ακόμα και στην τηλεόραση να πιεί ηλιέλαιο με καλαμάκι του φραπέ.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι για πλάκα. Από τη στιγμή που διαπίστωσαν ότι δε μπορούν να κουκουλώσουν το σκάνδαλο, ούτε να συγκαλύψουν το σκόπιμο μπάχαλο των ελεγκτικών μηχανισμών, οι κυβερνώντες ρίχνουν το βάρος αλλού.
Προσπαθούν με μια συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία σιγά-σιγά φουντώνει, να καθησυχάσουν το λαουτζίκο, ότι δεν τρέχει τίποτα, όσο ηλιέλαιο κι αν κατανάλωσε. Επιστρατεύουν γι’ αυτό το σκοπό τα γνωστά επιστημονικά λαμόγια, πανεπιστημιακά και μη, που πληρώνονται αδρά για να παίξουν αυτό το ρόλο. Εδώ ο προεδρεύων του ΕΦΕΤ Α. Ζαμπέλας έφτασε στο σημείο να παραδώσει μάθημα στους (παντελώς άσχετους) δημοσιογράφους, επικαλούμενος την ιδιότητα του ως «καθηγητή διατροφής Ανθρώπου στο Γεωπονικό», προκειμένου να αποδείξει ότι ουδείς λόγος ανησυχίας υπάρχει και πως το ηλιέλαιο αποσύρθηκε περίπου… για την πλάκα.
Το θέμα είναι τεράστιο, αλλά ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούμε εκτενώς. Θα επανέλθουμε και προς το παρόν αρκούμαστε σε δυο επισημάνσεις.
1. Τα ανώτερα επιτρεπτά όρια που επικαλούνται συνεχώς οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές καθορίζονται από την ΕΕ. Ο καθορισμός αυτών των ορίων είναι διεθνώς μια πολύ «πονεμένη» ιστορία. Κριτήριό τους δεν είναι η ασφάλεια, αλλά τα κέρδη των εταιριών. Γι’ αυτό και ο καθορισμός των ορίων θυμίζει ακορντεόν. Διευρύνονται και μαζεύονται, ανάλογα με τις ανάγκες διαχείρισης των καταναλωτών. Οχι με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, δηλαδή.
2. Ολοι όσοι αναφέρονται στα επιτρεπόμενα όρια, πάντοτε απομονώνουν έναν βλαπτικό παράγοντα από όλους τους άλλους. Ομως, όπως έχουν αποδείξει διακεκριμμένοι επιστήμονες, οι βλαπτικοί παράγοντες δρουν σωρευτικά. Ακόμα, δηλαδή, και να δεχτούμε τα όρια που δίνουν για την κατανάλωση ορυκτέλαιου από τον άνθρωπο, θα έπρεπε αυτά τα όρια να συσχετιστούν με όλους τους άλλους βλαπτι- κούς παράγοντες και το επιτρεπτό όριο να είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.
