Αν ήταν πωλητής σε επαρχιακό παζάρι θα φώναζε «πάρε κόσμε, τζάμπα τα βάλαμε». Ως αρχηγός πολιτικού κόμματος που διεκδικεί την εξουσία ήταν υποχρεωμένος να τα πει κομψά. Υπάρχουν, βλέπετε στην πολιτική μνήμη και εκείνα τα «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» και «Λεφτά υπάρχουν», που δεν επιδέχονται συγκρίσεις. Γι’ αυτό και οι λογογράφοι του Α. Τσίπρα του έγραψαν μια ομιλία δομημένη δήθεν με αυστηρό προγραμματικό λόγο. Παράλληλα, διανέμοντας ακόμα και non paper «γραμμής», προσπάθησαν να πείσουν ότι ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη παρουσίασε ένα πρόγραμμα περισσότερο επεξεργασμένο.
Αν τα αιτήματα υπό μορφή συνθημάτων αποτελούν προγραμματική επεξεργασία, τότε πάμε πάσο. Οντως, σ’ αυτό το επίπεδο οι λογογράφοι του Τσίπρα πέτυχαν απόλυτα. Είχαν κάποια υπόσχεση για τον καθένα. Και επειδή περίμεναν την ερώτηση «πού θα βρείτε τα λεφτά;», είχαν εκ των προτέρων γράψει την απάντηση: από την πάταξη της φοροδιαφυγής, μέσω του περιουσιολόγιου. Οποία πρωτοτυπία! Θα παρακαλούσαμε ν’ ανατρέξετε σε όλες τις υπάρχουσες πηγές και να μας βρείτε έστω ένα κόμμα που βάδιζε προς την κυβερνητική εξουσία και να μην υποσχέθηκε κοινωνική δικαιοσύνη με πόρους από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ακόμα και ο δεξιός Καραμανλής, που πάσχιζε να εμφανιστεί σαν «μεσαιοχωρίτης», υποσχόταν πριν τις εκλογές του 2004 μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων, με πόρους που θα εξασφάλιζε από την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, εμείς είμαστε αριστεροί και θα τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας, απαντούν εν χορώ οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Και, δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που τους πιστεύουν. Ακόμα και μετά τις κωλοτούμπες της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου. Ανθρωποι που πολιτικά συμπεριφέρονται με τη λογική καρκινοπαθούς σε τελευταίο στάδιο, που περιέρχεται τις εκκλησιές και τα μοναστήρια αναζητώντας κάποιον άγιο να κάνει το «θάμα» του. Γι’ αυτό και κάθε συζήτηση σ’ αυτό το επίπεδο είναι αδιέξοδη. Τι να πούμε, δηλαδή, εμείς; Οτι αυτά «μας τα ‘παν κι άλλοι» κι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα ίδια; Οταν ο άλλος δε θέλει καν ν’ ακούσει, αλλά του αρέσει να παραμυθιάζεται, γιατί δε θέλει το ξεβόλεμά του, δε θέλει να συνειδητοποιήσει ότι αλλιώς μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα του και όχι διά της ψήφου, η συζήτηση σ’ αυτό το επίπεδο δεν έχει νόημα. Υπάρχουν, όμως, άλλοι τρόποι για να δείξουμε την αντιδραστικότητα των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική αφέλεια όσων τις πιστεύουν.
Σε ολόκληρη την «προγραμματική» ομιλία του Τσίπρα δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή αντικαπιταλιστική αιχμή, ούτε η παραμικρή αντι-ΕΕ αιχμή. Διακηρυγμένος στόχος είναι και περιμένει να καταστεί η Ελλάδα «θεσμικά ισότιμος εταίρος, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις που απορρέουν για όλα τα κράτη-μέλη από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες». Πέρα από το απραγματοποίητο της θεσμικής ισότητας ανάμεσα σε αστικά κράτη που εκπροσωπούν πολύ άνισα μεγέθη κεφαλαιοκρατικής ισχύος, εδώ έχουμε και μια προσπάθεια να απαλλαγεί το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ από κάθε ευθύνη και να φορτωθεί η ευθύνη, κατά κάποιο μεταφυσικό τρόπο, στο Μνημόνιο. Πώς θα γίνει η Ελλάδα (και όχι μόνο αυτή) ισότιμη με ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία;
Ας επανέλθουμε, όμως, στο ζήτημα της εξασφάλισης πόρων από τη φορολογία των «εχόντων και κατεχόντων». Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να έρθουν επενδυτές, αλλά να μην έχουν ληστρική συμπεριφορά. Τότε γιατί να έρθουν; Ιεραπόστολοι είναι ή καπιταλιστές που αναζητούν το μέγιστο κέρδος; Αν στην Ελλάδα δεν εξασφαλίζουν το μέγιστο κέρδος, τότε θα κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους κάπου αλλού. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στους καπιταλιστές ότι θα τους επιβάλει βαριά φορολογία για να χρηματοδοτήσει κοινωνικές ανάγκες. Γιατί να το δεχτούν και να μη ξεγράψουν την Ελλάδα από το χάρτη των επενδυτικών τους σχεδίων; Οταν ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σηκώθηκαν και πήγαν στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, γεμίζοντας τη Μακεδονία και τη Θράκη με στρατιές ανέργων, υπάρχει περίπτωση να έρθουν νέες επενδύσεις, που θα πρέπει να μην είναι ληστρικές και να πληρώνουν περισσότερο φόρο;
Για να μην παραμυθιάζεται κανένας, θυμίζουμε την περίπτωση του ΑΚΕΛ, ομογάλακτου του ΣΥΡΙΖΑ (και του Περισσού) στην Κύπρο. Οταν άρχισαν οι συζητήσεις για προσφυγή της Κύπρου στο μηχανισμό «στήριξης», και ο πρόεδρος Χριστόφιας και ο υπουργός Οικονομικών Σαρλή ξεκαθάρισαν ότι το πρώτο που θα διαπραγματευθούν είναι η διατήρηση του συντελεστή 10% για τη φορολογία κερδών, που έχει η Κύπρος, διότι αυτός ο εξωφρενικά χαμηλός συντελεστής είναι που έλκει τα κεφάλαια στην Κύπρο. Η κυβέρνηση του… κομμουνιστή Χριστόφια, με υπουργό Οικονομικών έναν τραπεζίτη, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη χαμηλή φορολόγηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Βέβαια, για να μην είμαστε άδικοι, πρέπει να πούμε ότι πουθενά στην ομιλία του ο Τσίπρας δεν μίλησε για φορολόγηση των επιχειρήσεων. Μιλούσε γενικά και αόριστα για φορολόγηση του πλούτου, υπονοώντας τις προσωπικές περιουσίες των καπιταλιστών. Ξέρουμε, όμως, πολύ καλά, ότι οι επιχειρήσεις έχουν χίλιους δυο τρόπους να φοροδιαφεύγουν νόμιμα, για λογαριασμό των μεγαλομετόχων και διαχειριστών τους. Και γι’ αυτό δεν ακούσαμε κουβέντα από τον Τσίπρα.
Ακόμα και για τη διαλυμένη αγροτική παραγωγή είχε υποσχέσεις ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Υποσχέθηκε «αναβάθμιση της αγροτικής παραγωγής» με «επανασχεδιασμό της κατανομής των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την ελληνική γεωργία, από το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020, με κριτήρια εθνικά, παραγωγικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά». Εδώ πια η πολιτική απατεωνιά εκτοξεύεται σε ασύλληπτα ύψη. Οσοι παρακολουθείτε τις σχετικές αναλύσεις της «Κ» γνωρίζετε καλά ποια είναι η στρατηγική της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής: παραπέρα συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, που σημαίνει εξαφάνιση του φτωχού αγρότη. Ο Τσίπρας, όμως, σε μια εκδήλωση χυδαίας ευρωλαγνείας, υποδεικνύει τους καταστροφείς της αγροτικής παραγωγής, την ΕΕ, σαν σωτήρες.
Αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα καινούργιο. Βρομάει σοσιαλδημοκρατική, ρεφορμιστική μούχλα. Λέει πως μπορεί να υπάρξει ένας άλλος καπιταλισμός, φιλολαϊκός, που θα δουλεύει προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Λέει πως η ΕΕ από μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία μπορεί να μετατραπεί σε μια συλλογικότητα κρατών που θα στηρίζεται στην ισότητα και την αλληλεγγύη. Μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός καπιταλισμός; Μπορεί να υπάρξει ιμπεριαλιστική συμμαχία ισότητας και αλληλεγγύης; Τα ερωτήματα μοιάζουν αφελή, αλλά δυστυχώς ζούμε στην εποχή της απόλυτης σύγχυσης και δε θ’ αργήσει η στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας καταφατικές απαντήσεις σ’ αυτά τα αφελή ερωτήματα, θα βρεθεί στην κυβέρνηση.
Πέτρος Γιώτης