Ποιο είναι το κύριο αίτημα που προωθούν οι δυνάμεις του Περισσού στις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος; Να αποφασίσουν οι συνελεύσεις ότι ο Σύλλογος θα συμμετάσχει στην πορεία του ΠΑΜΕ! Επιχείρημα; Εκεί βρίσκονται οι ταξικές δυνάμεις και όχι οι πουλημένες και συμβιβασμένες ηγεσίες. Το ίδιο αίτημα προωθούν παντού. Σε κάθε εργατικό σωματείο, σε κάθε συνταξιουχικό σωματείο, ακόμα και στο γενικό συμβούλιο της ΠΟΣΔΕΠ. Αναφερόμαστε, όμως, στις φοιτητικές συνελεύσεις, γιατί εκεί φαίνεται πιο χαρακτηριστικά το αποτέλεσμα της γραμμής τους.
Πριν από μερικές εβδομάδες έγιναν οι πρώτες φοιτητικές συνελεύσεις, αποφασίστηκαν οι πρώτες ολιγοήμερες καταλήψεις, αναδείχτηκαν για πρώτη φορά τα ζητήματα αιχμής που έχουν σήμερα ν’ αντιπαλέψουν οι φοιτητές (κολέγια, αξιολόγηση, νόμος-πλαίσιο). Η ΠΚΣ-ΚΝΕ το βιολί της. Μείζον ζήτημα ήταν να μη γίνει η φοιτητική συγκέντρωση στον παραδοσιακό χώρο της (Προπύλαια), αλλά στην Ομόνοια με το ΠΑΜΕ! Προτίμησαν να διασπάσουν το κίνημα και να έχουν δυο συγκεντρώσεις. Οταν τους αναφερόταν ότι στα Προπύλαια συγκεντρώνεται και η ΠΟΣΔΕΠ, απαντούσαν ότι είναι συμβιβασμένη. Κι ας είχαν ψηφίσει για τη συγκέντρωση της ΠΟΣΔΕΠ και οι δυνάμεις του Περισσού.
Αυτή την εβδομάδα έγιναν πάλι συνελεύσεις και άρχισε να διαμορφώνεται ένα αγωνιστικό κλίμα. Οι δυνάμεις της ΠΚΣ-ΚΝΕ όπου έβλεπαν ότι δεν τις παίρνει αποχωρούσαν από τις συνελεύσεις για να μην έχουν απαρτία. Οπου εκτιμούσαν ότι έχουν πιθανότητες, συμμετείχαν με ένα πλαίσιο που είχε ως κεντρική πρόταση συμμετοχή στην απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 10 Δεκέμβρη και στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ! Ετσι, είτε βοηθούσαν τις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να πάρουν τη συνέλευση, είτε έχαναν πανηγυρικά από το «μπλοκ των καταλήψεων», όπως συνέβη σε δεκάδες σχολές που τελούν ήδη υπό κατάληψη. Εγραφε ο «Ριζοσπάστης», κατηγορώντας το «μπλοκ των καταλήψεων», την περασμένη Πέμπτη: «Θυμήθηκαν τώρα τάχα τα ΚΕΣ και κάποιους νόμους για την ανώτατη εκπαίδευση, απομονώνουν αυτά και οργανώνουν σήμερα στην Αθήνα σχετικό “χάπενινγκ”».
Το «χάπενινγκ» είναι η πανελλαδική συγκέντρωση στην Αθήνα που αποφασίστηκε από δεκάδες φοιτητικές συνελεύσεις. Είναι η προσπάθεια να συγκροτηθεί και πάλι ένα μαζικό αγωνιστικό ρεύμα, σε μια περίοδο που κρίσιμα προβλήματα μπαίνουν μπροστά στο φοιτητικό κίνημα. Εμποδίζουν τις συνελεύσεις να πάρουν αποφάσεις, μιλούν με περιφρόνηση και χλευασμό για τα φλέγοντα αιτήματα του κινήματος («τα ΚΕΣ και κάποιοι νόμοι»!), σπέρνουν απογοήτευση και ηττοπάθεια. Ποια είναι η αντιπρότασή τους; Πάμε στην πορεία του ΠΑΜΕ! Τάχαμου για να κάνουμε πράξη την ενότητα φοιτητών-εργατών. Λες και αν το φοιτητικό κίνημα ξανάβγαινε στο δρόμο δεν θα συναντιόταν «εν τοις πράγμασι» με κάθε αγωνιστικό κομμάτι των εργαζόμενων.
Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητούν από τους φοιτητές είναι να παρατήσουν κάθε αγωνιστική προοπτική (γι’ αυτό, άλλωστε δεν ενώνονται με το «μπλοκ των καταλήψεων») και να μετατραπούν σε χειροκροτητή του Περισσού και νεροκουβαλητή της εκλογικής του στρατηγικής. Γιατί αυτή –και μόνο αυτή– την εκλογική στρατηγική υπηρετούν οι φιέστες του ΠΑΜΕ. Και στους εργαζόμενους ένα είναι το κήρυγμα του Περισσού: οι επιμέρους αγώνες είναι αναποτελεσματικοί, σημασία έχει ν’ αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί (στις εκλογές).
Το πολιτικό «καπέλωμα» εν προκειμένω είναι το έλασσον. Το μείζον είναι η υποταγή στο σύστημα.
Π.Γ.
