Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, όταν την ανάγκασαν να δηλώσει ότι δε θα κατέβει στις βουλευτικές εκλογές, μετά την αποκάλυψη για το ρουσφέτι της κόρης της, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από το κόμμα της και τους συντρόφους της, επειδή τους προκάλεσε πρόβλημα.
Αυτή η στάση, που αποκαλύπτει έναν πρόστυχο ελιτισμό και μια φεουδαλική αντίληψη για την πολιτική, σχολιάστηκε δυσμενέστατα, όχι μόνο από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από μέλη και οπαδούς του. Στα δε social media έγινε πραγματικό πάρτι. Βοήθησαν και τα «τρολ» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η απαξία για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του μεγάλωσε.
Ουδέν πρόβλημα! Βγήκε ο Τσίπρας στον Σρόιτερ και σε αντίθεση με την Τασία που είχε ζητήσει συγγνώμη μόνο από τους κολλητούς της, ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό ειδικά γι' αυτό το θέμα, λες και ήταν το μέγιστης σπουδαιότητας θέμα που απασχολεί αυτή την προεκλογική περίοδο.
Ο Τσίπρας δεν πάει ούτε για κατούρημα αν δε ρωτήσει τους «επικοινωνιολόγους» του. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, που του έλεγαν να εμφανίζεται με τον αέρα του νικητή, του ανθρώπου που τα έχει κάνει όλα σωστά, που ο ελληνικός λαός του χρωστάει χάρη, που πρέπει ν' αντιμετωπίζει τον Μητσοτάκη αφ' υψηλού, ειρωνικά και αλαζονικά, οι καινούργιοι «επικοινωνιολόγοι», που τους προσέλαβε άρον-άρον μετά το στραπάτσο με τις 9,5 μονάδες διαφορά, του έχουν συστήσει να είναι προσηνής, χαμηλών τόνων, να δείχνει κατανόηση στη λαϊκή δυσαρέσκεια και να εγκαταλείψει το «one man show», δείχνοντας συλλογικό πνεύμα.
Αυτοί, λοιπόν, έχοντας διαπιστώσει -είτε εμπειρικά είτε από κρυφές δημοσκοπικές ρυθμίσεις- ότι η ιστορία της Τασίας μπορεί να κοστίσει περισσότερο και από το κότερο της Παναγοπουλίνας, του σύστησαν να βγει αυτός και να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, περιθωριοποιώντας το «φαινόμενο Τασία» ως κάτι ξένο προς το ήθος του ΣΥΡΙΖΑ.
Δε χρειάζεται να πούμε ότι η συγγνώμη του Τσίπρα ήταν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο γράμμα υποκριτική. Οτι έγινε καθ' υπαγόρευση (γι' αυτό και με τόση καθυστέρηση), με μοναδικό σκοπό να υπηρετήσει την προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο ενός Τσίπρα ευαίσθητου, με ηθικές αξίες. Μ' άλλα λόγια, αυτό που εμφανίστηκε ως αλήθεια δεν ήταν παρά ένα ακόμα ψέμα.
Μέχρι τώρα, τη συγγνώμη δεν την είχαν στο ρεπερτόριό τους. Είχαν μόνο τις… ηρωικές διηγήσεις: ο Τσίπρας έδωσε 17ωρη μάχη στο συμβούλιο κορυφής, αντιμέτωπος με τη Μέρκελ που του είχε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο. Ο Τσακαλώτος έδωσε μάχη με τη Βελκουλέσκου και κάποια στιγμή τα πήρε στο κρανίο και της είπε πως αν την είχε φοιτήτρια θα της έβαζε Γ. Και άλλα τέτοια ηρωικά, μετά από το κλείσιμο κάθε διαπραγμάτευσης. Εκαναν το καλύτερο, τα έδιναν όλα και πετύχαιναν τον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό, ανάλογα με τη συγκυρία και τους συσχετισμούς.
Αυτό ήταν το αφήγημά τους μέχρι τώρα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ζητήσουν συγγνώμη για τίποτα. Αυτοί που μάχονται μέχρις εσχάτων δε ζητούν συγγνώμη, γιατί κανείς δεν τους κατηγορεί.
Δεν ξέρουμε αν πίστευαν ότι μ' αυτό το αφήγημα θα μπορέσουν να συνεχίσουν να παραμυθιάζουν τους ψηφοφόρους (η συμπεριφορά τους μέχρι τις ευρωεκλογές αυτό έδειχνε – ιδιαίτερα η συμπεριφορά του «άχαστου» Τσίπρα), όμως πλέον συνειδητοποίησαν ότι πρέπει στο τρέχον προεκλογικό αφήγημα να βάλουν και «συγγνώμες» και «αυτοκριτικές» και ό,τι άλλο χρειάζεται για να πείσουν ότι «πήραν το μήνυμα».
Μάλλον το θυμήθηκαν αργά, όμως στόχος τους δεν είναι να κερδίσουν, αλλά να «μαζέψουν» τη διαφορά, για να ξεκινήσουν με καλύτερες προϋποθέσεις την αντεπίθεσή τους ως αντιπολίτευση. Είτε με αλαζονεία είτε με… ταπεινοφροσύνη, έχουμε να κάνουμε με μια αδίστακτη εξουσιαστική κλίκα.
Π.Γ.
