Οπως όλοι θυμόμαστε, η φθινοπωρινή σεζόν ξεκίνησε μ’ ένα εγερτήριο σάλπισμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. «‘Η εμείς ή αυτοί», διακήρυξε το όργανο, θέτοντας ως κύριο στόχο «την πτώση της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης». Τα στελέχη της πρώτης γραμμής, με επικεφαλής τον ίδιο τον Τσίπρα, πήραν σβάρνα κανάλια, εφημερίδες και ραδιόφωνα, εκλαϊκεύοντας την απόφαση, προεξοφλώντας το ξέσπασμα ισχυρών και παρατεταμένων αγώνων που θα έριχναν την κυβέρνηση το συντομότερο δυνατό.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν έγινε. Ούτε η κυβέρνηση έπεσε, ούτε αγώνες με ένταση και διάρκεια ξέσπασαν. Ο αγώνας των καθηγητών ούτε πυροδότης ευρύτερων αγώνων έγινε, ούτε δική του εσωτερική δυναμική ανέπτυξε, για λόγους που έχουν επαρκώς εξηγηθεί από τις αρμόδιες στήλες της «Κ». Οσο για τον αγώνα των υπό διαθεσιμότητα-απόλυση διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ, μολονότι έκλεισε την έκτη εβδομάδα του, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, δεν είναι τέτοιος που να μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση (άντε να οδηγήσει στην έξοδο τον υπουργό Παιδείας).
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνθηκε, βέβαια, την ανάγκη να κάνει κάποια αυτοκριτική για τις εκτιμήσεις του. Τι να πει, άλλωστε; Οτι έκανε μια αισχρή σπέκουλα, γιατί σε εκείνη τη φάση δεν είχε κάτι καλύτερο για ν’ ασκήσει αντιπολίτευση; Οτι στην πράξη δεν κούνησε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να υπάρξει ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων; Με μοναδική ευκολία (και ευλυγισία) βρήκε άλλα θέματα αντιπολιτευτικής δημαγωγίας. Γιατί εκείνο που μετράει για τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και για τη ΝΔ) είναι να αναζωπυρώνεται συνεχώς ο δικομματικός καυγάς, ώστε να παρουσιάζεται ως το ύψιστο σημείο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Εχουμε και άλλη φορά σημειώσει πως, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο Τσίπρας αποτελεί τη μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 2013 δεν είναι 1980. Αλλωστε, και η κυβέρνηση Ράλλη, η δεύτερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση της ΝΔ, εξάντλησε την τετραετία της, μολονότι είχε απέναντί της ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, πάνω στο οποίο «σέρφαρε» ο Α. Παπανδρέου βαδίζοντας προς μια θριαμβευτική εκλογική νίκη με 48%. Ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2013 δεν είναι ΠΑΣΟΚ του 1980 και το εργατικό και λαϊκό κίνημα διάγει μέρες ηττοπάθειας.
Δεν τα γνωρίζουν, άραγε, αυτά τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να εκπονούν λαθεμένα σχέδια ανατροπής της κυβέρνησης, τα οποία δεν υλοποιούνται; Υποστηρίζουμε πως τα γνωρίζουν πολύ καλά και ότι η στρατηγική τους δεν προσβλέπει στην ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά στην καλλιέργεια μεσσιανικών αντιλήψεων στα εργαζόμενα και νεολαιίστικα στρώματα. Περισσότερο και από τον Σαμαρά ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει την ανατροπή της κυβέρνησης από τους κοινωνικούς αγώνες. Γιατί μετά θα πρέπει να δώσει λογαριασμό σ’ αυτούς τους αγώνες, υλοποιώντας τις ψεύ-τικες υποσχέσεις που δίνει.
Η ρητορική περί ανατροπής της κυβέρνησης από τους λαϊκούς αγώνες, που από καιρούς εις καιρόν επαναφέρει στην πρώτη γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργεί σαν μάσκα της τακτικής του «ώριμου φρούτου», η οποία είναι η πραγματική τακτική αυτού του κόμματος. Σπεκουλάροντας μ’ αυτό τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ εμπεδώνει την ηττοπάθεια και αποθεώνει την ανάθεση: μόνο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σας σώσει και όχι οι αγώνες σας που είναι αναποτελεσματικοί. Αυτό είναι το μήνυμα, που δεν λέγεται φυσικά, εξάγεται όμως ως συμφραζόμενο απ’ όλη την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Π.Γ.
