Εχει ο Περισσός πρόθεση να θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος; Είναι κόμμα με επαναστατική στρατηγική, που μπορεί να εκμεταλλευτεί την κρίση οδηγώντας τις εργατικές μάζες στη μετατροπή της σε επαναστατική κρίση;
Σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Δευτέρα, η Α. Παπαρήγα ρωτήθηκε αν, δεδομένου ότι «τα σκληρά και αντεργατικά μέτρα που έρχονται θα προκαλέσουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές συγκρούσεις και εκρήξεις», το κόμμα της «είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει φαινόμενα που ξεφεύγουν από τις γνώριμες μορφές της λαϊκής πάλης, όπως πέρσι το Δεκέμβρη».
Στη μακροσκελή απάντησή της, φρόντισε να απαξιώσει πλήρως το Δεκέμβρη του 2008. Είπε ότι «μετά βδελυγμίας απορρίψαμε ότι πρόκειται για κοινωνική εξέγερση», μίλησε για «γελοιοποίηση της εξέγερσης» και κατέληξε με τα εξής άκρως διαφωτιστικά: «Και εμείς προσέχουμε πάρα πολύ, διότι η ιδέα των αγώνων φθείρεται και μέσα από αγώνες, αν κάνεις λάθη, αν τραβήξεις τα πράγματα μέχρι εκεί που δεν είναι προετοιμασμένος ο κόσμος».
Το μήνυμα προς τον αστικό κόσμο ήταν σαφές: ο Περισσός δεν πρόκειται να χαλάσει το fairplay, δεν πρόκειται να διασαλεύσει τη σταθερότητα του συστήματος, πόσο μάλλον να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξή του.
Και όμως, τις επόμενες μέρες, απ’ αφορμή κυρίως την περιφρούρηση της απεργίας των ναυτεργατών (που δεν την κήρυξη το ΠΑΜΕ, αλλά η ΠΝΟ), ο Περισσός δέχτηκε μια λυσσασμένη επίθεση από τα ΜΜΕ, την κυβέρνηση, ακόμη και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. «Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μετέρχεται τέτοιων πρακτικών», έλεγε σε εκπομπή του Σκάι (που λόγω και των αφεντικών του, που είναι εφοπλιστές, πρωτοστάτησε στην επίθεση) ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ, αποκηρύσσοντας την περιφρούρηση της απεργίας στο λιμάνι, χαρακτηρίζοντας «στίγμα σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα» την περιφρούρηση. Την τακτική του «συνδικαλιστικού κινήματος», δε, την περιέγραφε ως εξής: «Θέλουμε απλά να εγγράψουμε και εμείς και στο δημόσιο διάλογο και στη δημόσια προσπάθεια, να μη γίνουν αποδεκτές κάποιες εξόχως επιβαρυντικές για τους εργαζόμενους πολιτικές, να εγγράψουμε τη δική μας άποψη».
Οχι, δεν φοβάται τον Περισσό το σύστημα. Το κόμμα αυτό έχει δώσει πολλάκις εξετάσεις και τις πέρασε πάντοτε με επιτυχία. Τελευταία φορά ήταν το Δεκέμβρη του 2008, όταν βγήκε μαχητικά ενάντια στη νεολαιίστικη εξέγερση. Ομως, το σύστημα διαπίστωσε και το Δεκέμβρη πως παρά τη νομιμοφροσύνη του ο Περισσός δεν κατάφερε να κάνει τίποτα. Περιορίστηκε να μαντρώσει μόνο τους δικούς του νεολαίους, χωρίς να μπορέσει να παίξει ούτε πυροσβεστικό ούτε κατασταλτικό ρόλο.
Εκείνο που φοβάται το σύστημα είναι μια εξέγερση των εργαζόμενων, που επίσης δε θα μπορεί να ελέγξει ο Περισσός. Οχι δεν θα θέλει, αλλά δε θα μπορεί. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι του συστήματος θεωρούν ότι ενέργειες σαν κι αυτές που κάνει τελευταία το ΠΑΜΕ, μολονότι αυτή τη στιγμή είναι απόλυτα ελεγχόμενες, αποτελούν ταυτόχρονα παιχνίδι με τη φωτιά, που αύριο δε θα μπορεί να ελεγθεί.
Εκείνο που θέλει το σύστημα είναι να επικρατήσει σιωπή νεκροταφείου. Να βγαίνουν οι πάντες σαν τον Τσίπρα και να μιλούν για «εξαλλοσύνες». Ομως και ο Περισσός, ως κόμμα με συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα, δε μπορεί να αυτοκτονήσει πολιτικά, ταυτιζόμενος με το ΔΝΤ. Προκύπτει έτσι μια αντίφαση, η οποία εκ των πραγμάτων αδυνατίζει το σύστημα εξουσίας, δεν μπορεί όμως να οδηγήσει σε ρήξη.
Π.Γ.
