Παρτάλια

Στο ρωμαϊκό ιμπέριουμ συνήθιζαν να περιφέρουν τους ηττημένους ηγεμόνες σιδηροδέσμιους σε Θριάμβους που οργάνωναν οι Καίσαρες, οι Αύγουστοι, ακόμα και οι στρατηγοί. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, στη Δύση και στην Ανατολή, οι ηττημένοι ηγεμόνες φιλούσαν το χέρι του βασιλιά ή του σουλτάνου σε ειδική τελετή στην αίθουσα του θρόνου, υπόσχονταν υποταγή και, καλού-κακού, άφηναν και κάποιο από τα παιδιά τους ως ενέχυρο στην αυλή του νικητή.
 
Στις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες δεν καταφεύγουν σε τέτοιες βαρβαρότητες. Ο υποτελής εξευτελίζεται… σικάτα. Δεν τον βάζουν να φιλήσει το χέρι του ηγεμόνα, ούτε τον περιφέρουν με αλυσίδες, ούτε του παίρνουν το παιδί ως ενέχυρο. «Στήνουν» έναν δημοσιογράφο, ο οποίος τον ρωτάει για κάποιες παλαιότερες δηλώσεις του. Κι αυτός κάνει δημόσια την αυτοκριτική του, με τον ιμπεριαλιστή ηγέτη να χαμογελά δίπλα του γεμάτος κατανόηση και συγκατάβαση.
 
Ποιος δε θυμάται τον Σαμαρά, στην πρώτη επίσκεψη που έκανε ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο, τον Αύγουστο του 2012, να εκφωνεί συντετριμμένος ενώπιον της Ανγκελα Μέρκελ το περιβόητο «ουδείς αναμάρτητος», όταν ο «στημένος» γερμανός δημοσιογράφος τον ρώτησε για τα «Ζάππεια»; Και ποιος δε θυμάται τις παντιέ-ρες του πατριωτισμού και της αξιοπρέπειας που σήκωσαν τότε οι συριζαίοι; Ο ίδιος ο Τσίπρας λοιδορούσε τον Σαμαρά στη Βουλή για το «ουδείς αναμάρτητος».
 
Ο Τσίπρας, βέβαια, το έχει συνηθίσει αυτό. Από το «go back, μαντάμ Μέρκελ» πέρασε στην «ανοιχτόμυα-λη» πολιτικό που έχει «συναίσθηση της ευθύνης». Και από το «go back, κύριε Σόιμπλε» πέρασε στο «σεβαστός και σοβαρός» πολιτικός. Οπότε δεν είχε καμιά δυσκολία να κάνει το ίδιο και ενώπιον του Τραμπ.
 
Το «στήσιμο» στον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου είχε κάτι από τη χλαπαταγή των reality, τα οποία τόσο αγαπά ο Τραμπ (είχε, άλλωστε, δικό του σόου, πριν γίνει πρόεδρος). Ο «στημένος» δημοσιογράφος, αφού ανήγγειλε ότι θα κάνει μια ερώτηση στον Τσίπρα,  ρώτησε πρώτα τον Τραμπ για το… Obamacare. Το θέμα φαίνεται εντελώς άσχετο με την παρουσία Τσίπρα (είναι θέμα εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ), όμως για σκεφτείτε το λίγο: ο Τραμπ κλήθηκε να μιλήσει για το Obamacare ενώπιον ενός «αριστερού», που δεν έκρυψε ποτέ τη λατρεία του για τον Ομπάμα και παρουσίαζε στη χώρα του το Obamacare σαν μεγάλη τομή, που έδειχνε την κεϊνσιανή-κοινωνικοκεντρική αντιμετώπιση της κρίσης, εν αντιθέσει με τις σκληρές μονεταριστικές πολιτικές που ακολουθούνταν στην Ευρώπη. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο ντεκόρ για τον Τραμπ.
 
Αφού, λοιπόν, ο Τραμπ έδωσε την πιο μακρόσυρτη από τις απαντήσεις που έδωσε στην κοινή εμφάνισή του με τον Τσίπρα, μιλώντας με τον γνωστό του τρόπο για το Obamacare («Το ObamaCare αποτελεί καταστροφή», «Το ObamaCare έχει πεθάνει, ο κόσμος δεν αντέχει άλλο» κτλ.), ήρθε η ώρα του Τσίπρα να ερωτηθεί αν έχει αλλάξει άποψη για τη δήλωση που είχε κάνει τον Μάρτη του 2016 για την πιθανολογούμενη προεδρία Τραμπ: «Ελπίζουμε να μην δούμε αυτό το κακό».
 
Πανέτοιμος ο Τσίπρας, απάντησε: «Διαπίστωσα από τη συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο (σ.σ. η πατέντα είναι δοκιμασμένη. Το ίδιο είχε πει και για τη Μέρκελ: άλλαξα γνώμη όταν τη γνώρισα από κοντά) ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική, ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό».
 
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς, αναφωνούσε στο παρελθόν ο μέγας αυλάρχης, φιλώντας το χέρι του διάδοχου. Ο Ομπάμα έφυγε, ζήτω ο Τραμπ, αναφώνησε ο Τσίπρας.
 
Επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μια ιστορική παράδοση (από την εποχή του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»), πάντοτε αυτές οι δηλώσεις δουλοφροσύνης προς τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ηγέτες μας προκαλούν μια τάση για εμετό και μια οργή. Αυτά, όμως, είναι τα παρτάλια του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου.
 
Π.Γ.