«Νομικό κενό»

Η στήλη σήμερα θα επικοινωνήσει για τις διπλανές της. Αν, λοιπόν, δεν έχετε διαβάσει τα δυο θέματα που δημοσιεύονται δίπλα, παρακαλούμε να το κάνετε και μετά να επανέλθετε σ’ αυτό το σημείωμα.
 

Νομικό κενό, λοιπόν. Μια έννοια που την ακούμε κάθε φορά που οι ένοχοι για μαζικά εγκλήματα πέφτουν στα μαλακά. Oπως έγινε με αυτούς που έφτιαξαν το ερείπιο της «Ρικομέξ» ή με εκείνους που φόρτωναν κόσμο στο πλωτό φέρετρο «Σαμίνα». Κάθε φορά που έρχεται η ώρα της ποινικής αποτίμησης ο αστικός κόσμος ανακαλύπτει το νομικό κενό, το οποίο όμως δεν σπεύδει να καλύψει τις επόμενες μέρες ή βδομάδες. Ετσι, το νομικό κενό υπάρχει και την επόμενη φορά και επεκτείνεται στο διηνεκές.
 

Θυμηθήκαμε μια συζήτηση που γινόταν πριν από τριάμισι χρόνια. Τότε που η κυβέρνηση Σημίτη κατέθετε στη Βουλή τον τρομονόμο. Πολλοί ψύχραιμοι εκπρόσωποι του αστικού φιλελευθερισμού έλεγαν τότε ότι δεν υπάρχει κανένα νομικό κενό.
Οτι ο ποινικός νόμος είναι ικανός για να δικάσει όλα τα αδικήματα που αποδίδονταν στις ένοπλες οργανώσεις. Οχι, υπάρχει νομικό κενό επέμενε η κυβέρνηση (συνεπικουρούμενη από την Αστυνομία, τους Αμερικάνους και τους Βρετανούς). Και το ‘κλεισε.
 

Στη συνέχεια, μετά το μάννα εξ ουρανού που της προσέφερε μια τυχαία έκρηξη στον Πειραιά, άρχισε να κλείνει και άλλα «νομικά κενά», που αφορούσαν τη σύνθεση του δικαστήριου, τον τρόπο διεξαγωγής της δίκης κ.λπ. Ακόμα και ο τρόπος έκτισης της ποινής έγινε ειδικός (χωρίς νόμο αυτός, αλλά μόνο με την αυθαιρεσία και τον τσαμπουκά της κρατικής εξουσίας).
 

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πως η διαφορετική μεταχείριση έχει να κάνει με την ταξική ουσία των φαινομένων. Οι καπιταλιστές μπορούν να δολοφονούν ασύδοτα, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, και να πέφτουν μετά στο «νομικά κενό» και τα εγκλήματά τους να μετατρέπονται σε πλημμεληματάκια του Κ.Ο.Κ. Οι αγωνιστές των ένοπλων οργανώσεων, που έχουν κίνητρα ευγενή και που οι πράξεις τους αντιμετωπίστηκαν πάντοτε από το λαό ως απόδοση δικαιοσύνης, αντιμετωπίζονται ως ειδεχθείς εγκληματίες και το νομικό πλαίσιο συμπληρώνεται για να λειτουργήσει ως εκδίκηση.
 

Το κακό είναι ότι ο κόσμος δεν κάνει αυτόματα αυτές τις αυτονόητες συγκρίσεις και κρίσεις. Γι’ αυτό και έχουμε βρεθεί σ’ ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό, με την εξουσία να χρησιμοποιεί όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει και να διατηρεί την πρωτοβουλία. Να διατηρεί την πρωτοβουλία ακόμα και σήμερα που ο πρώτος απεργός πείνας πολιτικός κρατούμενος, ο Δ. Κουφοντίνας, βρίσκεται στην 22η μέρα απεργίας πείνας και η ζωή του ήδη απειλείται.
 

Αυτή την πρωτοβουλία πρέπει να τους πάρουμε από τα χέρια. Και για να το πετύχουμε οφείλουμε να συζητήσουμε επί της ουσίας. Να μιλήσουμε για εγκλήματα και εγκληματίες. Να ξεσκίσουμε πέπλα υποκρισίας. Να αναδείξουμε προθέσεις και πρακτικές. Να χωρίσουμε εντέλει στρατόπεδα. Γιατί περισσεύει στις μέρες μας ο αφηρημένος ουμανισμός. Περισσεύει η πρόστυχη ηθικολογία. Και δυστυχώς περισσεύει σε πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές,
ριζοσπαστικές, επαναστατικές. Που φτάνουν στο σημείο να καταγγέλλουν ακόμα και τους πληβείους της Ανατολής που αμύνονται απεγνωσμένα μπροστά στη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουν. Ολα αυτά τα αντιδραστικά ιδεολογήματα πρέπει να τσακιστούν.