«Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους».
Αφού προβλήθηκε ως ηγερία του κοινωνικού ριζοσπαστισμού κάποια Ναόμι Κλάιν και ως νέος… Μαρξ κάποιος Σλαβόι Ζίζεκ, γιατί να μην προβληθεί ως… μετα-Λένιν κάποιος Πολ Μέισον, αρχισυντάκτης του βρετανικού Channel 4; Αυτός, λοιπόν, μας συστήνει τη… στρατηγική του… μετακαπιταλισμού, με μπουρδολογία τέτοιου επιπέδου: «Αν η Αριστερά πάρει τον έλεγχο και διοικήσει το καπιταλιστικό κράτος πρέπει να κάνει δύο πράγματα: να σταθεροποιήσει τον καπιταλισμό και να τον κάνει πιο υποφερτό. Γι' αυτό μπορεί να ακολουθήσει κανονικές καπιταλιστικές μεθόδους»!
Δεν είναι τυχαίο που ο κύριος αυτός έχει το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου, απ' όπου άντλησε υλικό και για ένα ντοκιμαντέρ που έφτιαξε παλαιότερα, και για το βιβλίο του «Μετακαπιταλισμός, ένας οδηγός για το μέλλον μας», που εκδόθηκε στα ελληνικά και διαφημίζεται με τις γνωστές «γκρίζες» μεθόδους.
Ούτε είναι τυχαίο που όλα τα θεωρητικά και πολιτικά σκουπίδια της Εσπερίας απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια το σύντομο καλοκαίρι τους στην Ελλάδα. Εδώ, τα βάσανα του ελληνικού λαού αυξάνονται μαζί με τη θεωρητική και προγραμματική σύγχυση, οπότε μπορούν να επιβιώσουν από την Κλάιν και τον Μέισον μέχρι τον Ζίζεκ και τα υπολείμματα του πάλαι ποτέ ανθηρού «ευρωκομμουνισμού». Καθώς ο ελληνικός λαός παραδέρνει στα απανωτά κύματα των μνημονιακών επιθέσεων, ένα κομμάτι της διανόησής του αναζητά δεκανίκια σ' αυτά τα μηδενικά, τα οποία για λίγο αποκτούν αίγλη.
Θα έλεγε κανείς πως όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που βρήκαν εδώ μια ωραία αγορά όχι τόσο για να πουλάνε τα πονήματά τους όσο για να αντλούν τάχαμου εμπειρίες γι' αυτά τα πονήματα, που τα πουλάνε μετά στη Δύση σαν εξωτικά μυθιστορήματα, είναι ένα είδος τιμωρίας της ελλαδικής εργατικής τάξης για την αδυναμία της να συγκροτηθεί πολιτικά σε επαναστατική προγραμματική βάση. Είναι η κυριαρχία του μικροαστισμού -ως έκφανσης της αστικής ιδεολογίας- στο κοινωνικό κίνημα.
Ολοι αυτοί οι νάνοι δεν έχουν καμιά σχέση με τις μεγάλες μορφές του οπορτουνισμού που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν. Ο Ζίζεκ δεν είναι Κάουτσκι κι ο Μέισον δεν είναι Προυντόν. Πρόκειται για ποταπές περιπτώσεις, ικανές στις δημόσιες σχέσεις, που κατάφεραν να «πιάσουν την καλή». Δηλαδή να βρουν θέμα που για ένα διάστημα μπορεί να «πουλήσει». Παρά την ποταπότητά τους, όμως, χάρη στην υποστήριξη από εκδοτικά, πανεπιστημιακά και μιντιακά συγκροτήματα, καταφέρνουν να προσφέρουν γερές δόσεις θεωρητικής και πολιτικής σύγχυσης, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η χώρα μας.
Τονίζουμε τα παραπάνω όχι μόνο γιατί υπάρχει μια υποτίμηση αυτών των θεωρητικών σκουπιδιών, αλλά και γιατί υπάρχει συχνά μια υπόκλιση στον ψευδοριζοσπαστισμό τους και μια πίεση για «συμμαχία» με αυτές τις απόψεις και τα πολιτικά ρεύματα που τις ενσωματώνουν στον πολιτικό τους λόγο. Δε θα υποστηρίξουμε ότι το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ ανδρώθηκε χάρη σε τέτοιες συμπεριφορές, αναμφισβήτητα όμως η στόμωση του θεωρητικού μετώπου, η ανοχή στον μικροαστικό ψευδοριζοσπαστισμό και η τάση για πολιτική συμπόρευση μαζί του έπαιξαν το ρόλο τους στο να οδηγηθεί σε πολιτική ουράς έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ένα αξιόλογο, πραγματικά ριζοσπαστικό κοινωνικό δυναμικό.
Οχι υποχωρήσεις και ανοχές, λοιπόν, αλλά ανελέητος πόλεμος στις μικροαστικές θεωρίες του ψευδοριζοσπαστισμού. Μόνο έτσι μπορεί να σταθεί ξανά στα πόδια της η επαναστατική θεωρία, με προγραμματικές επεξεργασίες επιστημονικού επιπέδου.
Π.Γ.
