Παρακολουθώντας τον ελληνικό Τύπο, από τα «Νέα» και το «Εθνος» μέχρι το «Ριζοσπάστη» και την «Αυγή», δεν ήταν καθόλου δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως η συμφωνία εκεχειρίας που υπογράφτηκε στο Κάιρο ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους πέρασε σαν μια απλή είδηση. Χωρίς σχόλια, χωρίς ανάλυση του πριεχομένου της, χωρίς αξιολόγηση του συσχετισμού δυνάμεων ο οποίος αντικατοπτρίστηκε σε μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός η οποία ήρθε μετά από 51 μέρες πολέμου. Το περισσότερο που μπορούσε να βρει κανείς ήταν μια ανακούφιση που θα σταματήσει η καθημερινή σφαγή παλαιστίνιων αμάχων (και το άχαρο -και για ορισμένους… πολύ δυσάρεστο– έργο να πρέπει καθημερινά να καταγγέλλουν τις ισραηλινές φρικαλεότητες).
Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η κατάπαυση του πυρός λες και έπεσε κουρτίνα. Ολες οι ειδήσεις από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη εξαφανίστηκαν. Οι Ελληνες δεν πληροφορήθηκαν από τα κυρίαρχα Μέσα πώς αντιμετωπίστηκε η εκεχειρία στο Ισραήλ, τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο Νετανιάχου. Δεν έμαθαν τι δήλωσαν οι ηγέτες των παλαιστινιακών κομμάτων, δεν είδαν τις τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις γιορτής και τις στρατιωτικές παρελάσεις νίκης όλων των αντιστασιακών οργανώσεων της Γάζας.
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και στην Ελλάδα να μην μεταδόθηκε τίποτα για την παρέλαση νίκης του Κόκκινου Στρατού στη Μόσχα, ενώπιον της πολιτικής ηγεσίας και εκατοντάδων χιλιάδων λαού.
Η αμηχανία (διαλέγουμε την πιο ήπια έκφραση) είναι εξηγήσιμη. Δεν αφορά μόνο τα αστικά ΜΜΕ, που έχουν κάθε λόγο να κρύψουν την ήττα του Ισραήλ και τη νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης, αλλά και το κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό στις χώρες της Δύσης.
Είχαμε άλλη φορά την ευκαιρία να αναφερθούμε αναλυτικά (δύο άρθρα με τίτλο «Αλληλεγγύη, όχι φιλανθρωπία – Κίνημα, όχι ΜΚΟ», στη στήλη ΖΟΟΜ, στα φύλλα της 20ής και της 27ης Μάρτη του 2010) στον πολιτικοϊδεολογικό ευνουχισμό του κινήματος αλληλεγγύης προς την παλαιστινιακή υπόθεση, το οποίο είτε αποσιωπούσε είτε εχθρευόταν την Παλαιστινιακή Αντίσταση, μένοντας περιχαρακωμένη αποκλειστικά σε μια φιλανθρωπικού τύπου αλληλεγγύη, η οποία πολιτικά έφτανε μέχρι την αναγνώριση της «μη βίαιης αντίστασης».
Ο τελευταίος πόλεμος στη Γάζα (και αυτός του 2012, αλλά ο πρόσφατος με εκκωφαντικό τρόπο) οδήγησε σε ήττα και του πασιφισμού της αλληλεγγύης.
Οσο οι ισραηλινοί μακελάρηδες δολοφονούσαν και κατεδάφιζαν, αυτό το πασιφιστικό κίνημα είχε το έδαφος της καταγγελίας, η οποία έκανε πως δεν βλέπει την ηρωική (αλλά και αποτελεσματική) αντίσταση των καλά οργανωμένων ένοπλων αντιστασιακών δυνάμεων της Γάζας. Οταν οι σιωνιστές αναγκάστηκαν να υπογράψουν μια ταπεινωτική γι’ αυτούς συμφωνία εκεχειρίας, δεν υπήρχε έδαφος παρά μόνο για την αμηχανία. Τι να κάνουν, να χαιρετίσουν αυτό που έως τότε αγνοούσαν; Να χαιρετίσουν τη νίκη της ένοπλης αντίστασης; Να πουν –όπως φωνάζει ολόκληρη η Γάζα– πως αυτή η αντίσταση είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης και στην εθνική αποκατάσταση του λαού της;
Η ηττημένη αλληλεγγύη του πασιφισμού πρέπει να πεταχτεί εκεί που είναι η θέση της: στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Η αλληλεγγύη πρέπει να ξαναπατήσει στο βάθρο που θα τη δικαιώνει ως τέτοια.
Π.Γ.