Tις «εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις εξαγγελίες της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης» παρουσίασαν την περασμένη Δευτέρα οι βουλευτές Δραγασάκης και Λαφαζάνης. Πριν τις δούμε και τις σχολιάσουμε, δυο προκαταρκτικά σχόλια: πρώτο, η κρίση περιορίζεται (και) από το ΣΥΡΙΖΑ σε χρηματοπιστωτική (και όχι συστημική) και δεύτερο διατυπώνονται «εναλλακτικές προτάσεις» σε κάτι που δεν επιδέχεται θεραπεία. Οποιος στέκεται στοιχειωδώς σε ταξικές θέσεις γνωρίζει πως η μόνη εναλλακτική λύση μπορεί να είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Η κριτική στα μέτρα της κυβέρνησης περισσεύει: «έχουν γραφεί με το χέρι τραπεζιτών», «είναι κοινωνικά άδικα», αλλά (ταυτόχρονα) και «είναι αδιαφανή και οικονομικά ατελέσφορα». Ηδη, από τον τομέα της κριτικής μπαίνει το δηλητήριο. Διότι μέτρα που είναι κοινωνικά άδικα μπορούν κάλλιστα να είναι τελεσφόρα για τις δυνάμεις του κεφάλαιου, όπως συμβαίνει εν προκειμένω, αφού τους δίνουν τη δυνατότητα να φορτώσουν στο κοινωνικό σύνολο ένα μεγάλο μέρος από τα βάρη της κρίσης και να αντιμετωπίσουν με αισιοδοξία τη φάση της αναζωογόνησης που κάποια στιγμή θα έρθει. Οι αστοί ρεφορμιστές τύπου ΣΥΡΙΖΑ βοηθούν με το δικό τους τρόπο να έρθει αυτή η στιγμή, λειτουργώντας σαν κοινωνικό αμορτισέρ που δεν επιτρέπει στους κραδασμούς της ταξικής πάλης να σπάσουν το κέλυφος της ενσωμάτωσης.
Φυσικά, η κριτική δεν κοστίζει. Οταν μάλιστα προέρχεται από μια ακραιφνώς συστημική δύναμη που παριστάνει το φίλο του λαού, είναι και ευπρόσδεκτη. Αλίμονο, το σύστημα δε μπορεί να λειτουργήσει με ομοφωνίες. Οσο πιο πολυφωνικές είναι οι συστημικές δυνάμεις τόσο καλύτερα μπορούν να χειραγωγούν και να ενσωματώνουν τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατά της επιδότησης των τραπεζών, αλλά ζητά αυτή «να αφορά στην αντιμετώπιση υπαρκτών προβλημάτων και όχι την επιδότηση των τραπεζών και των κερδών τους». Τι θέλει να πει ο… ποιητής; Οι τράπεζες είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις που έχουν ως σκοπό τους το κέρδος. Οι τράπεζες αντιμετωπίζουν υπαρκτά προβλήματα. Οταν τις βοηθάς (με δημόσιο χρήμα) να αντιμετωπίσουν υπαρκτά προβλήματα, τις βοηθάς να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της κερδοφορίας τους. Δε χρειάζεται να το κρύβεις ντροπαλά πίσω από παπαριές.
Στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ πασπαλίζει το «μενού» με μπόλικη ρεφορμιστική γαρνιτούρα, παλαιάς σοσιαλδημοκρατικής εσοδείας («δημιουργία ενός νέου πολιτικού πλαισίου για τη λειτουργία της πίστης και του χρηματοπιστωτικού συστήματος… με νέους κανόνες πλήρους και αποτελεσματικής εποπτείας και ρύθμισης από ενιαία αρχή δημοκρατικά νομιμοποιημένη και ουσιαστικά ελεγχόμενη από τη βουλή») και μας το σερβίρει ως λαχταριστό πιάτο: οι τράπεζες πρέπει να λειτουργούν «με νέα κριτήρια αποδοτικότητας μακριά από κερδοσκοπικές λογικές που να βασίζονται στη μεγιστοποίηση της αναπτυξιακής και κοινωνικής αποτελεσματικότητας και όχι των κερδών των μεγαλομετόχων και των μπόνους των μεγαλοστελεχών».
Η Κίρκη πήρε το μαγικό ραβδάκι της και μετέτρεψε τις πιο επιθετικές, τις πιο ανάλγητες δομές του κεφαλαιοκρατικού «επιχειρείν», την πρωτοπορία του κεφάλαιου, τις τράπεζες, σε ευαγή ιδρύματα που δε θα παράγουν κέρδη αλλά θα εργάζονται για το καλό της κοινωνίας! Οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους, έχουν ξεπεράσει και τη σοσιαλδημοκρατία. Η πολιτική τους παίρνει πια επιθετικό αντιλαϊκό χαρακτήρα.
Π.Γ.
