«Είναι παράδειγμα ο αγώνας των σχολικών φυλάκων, των καθαριστριών, των καθηγητών. Ομως, όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο αγώνας, ο κάθε αγώνας από μόνος του και απομονωμένος δεν θα οδηγήσει σε αποτέλεσμα εάν δεν υπάρξει πολιτική λύση. Και πολιτική λύση σημαίνει με την πρώτη ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας, στις ευρωεκλογές, να δοθεί ξεκάθαρο και ισχυρό μήνυμα ώστε την επομένη να έχουμε πολιτικές εξελίξεις. Στις 25 να ψηφίσουμε, στις 26 να τελειώνουμε μ΄ αυτούς που έχουν καταδυναστεύσει τη ζωή μας. Αυτή είναι η απάντηση».
Μετά τον Περισσό, που χρόνια τώρα κηρύσσει την αναποτελεσματικότητα των αγώνων –αμυντικών ή επιθετικών– για μερικές διεκδικήσεις, έρχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ (κόμμα εξουσίας πλέον) να πει το ίδιο, με τον πιο ωμό, τον πιο κυνικό τρόπο (το απόσπασμα είναι από ομιλία του Τσίπρα στο Εργατικό Κέντρο Αλεξανδρούπολης, στις 14 Μάρτη).
Γιατί τότε ν’ αγωνίζεται ο εργαζόμενος, να χάνει μεροκάματα, να ρισκάρει σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής; Είναι καιρός οι απεργίες να αντικατασταθούν από πολιτικές συγκεντρώσεις το απόγευμα, στις οποίες οι εργαζόμενοι θα δεσμεύουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης επί των αιτημάτων τους και με τη σειρά τους θα δεσμεύονται να φέρουν αυτά τα κόμματα στην εξουσία.
Και μην μας πείτε ότι και οι ΣΥΡΙΖΑίοι ψηφίζουν υπέρ των απεργιών, γιατί θα σας απαντήσουμε ότι ψηφίζουν για να χρησιμοποιήσουν τις απεργίες ως πολιτικό όχημα που θα τους οδηγήσει στην εξουσία. Ψηφίζουν και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην υπάρχει προοπτική νίκης, για να συσσωρεύονται μόνον ήττες, έτσι που στο τέλος να μπορούν να πουν στους εργαζόμενους, όπως ο Τσίπρας: η μόνη σας ελπίδα είμαστε εμείς!
Η πλάκα είναι ότι στο τέλος θα μας πουν και… οικονομιστές. Οτι δηλαδή ενδιαφερόμαστε μόνο για τους οικονομικούς αγώνες της εργατικής τάξης, αδιαφορώντας για τον πολιτικό αγώνα! Για τέτοιους πολιτικούς αγώνες, οι οποίοι εναλλάσσουν τα αστικά κόμματα στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, δεν αδιαφορούμε. Επειδή τους θεωρούμε εχθρικούς για το προλεταριάτο, αγωνιζόμαστε για την υπονόμευσή τους, αν αυτό ευχαριστεί τους ΣΥΡΙΖΑίους.
Οικονομιστές φυσικά και δεν είμαστε και επ’ αυτού δεν χρειάζεται ν’ αποδείξουμε τίποτα. Εκείνο που τονίζουμε είναι πως υπό το πρόσχημα των πολιτικών αγώνων (δηλαδή της εκλογικής ενίσχυσης ψευτοαριστερών κομμάτων, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους) διαλύεται η αμυντική ικανότητα της εργατικής τάξης, σπέρνεται η ηττοπάθεια και έτσι υπονομεύεται και η προοπτική της επαναστατικής-ταξικής ανασυγκρότησης. Γιατί –για να θυμηθούμε τον Μαρξ– η εργατική τάξη θα ήταν ανίκανη για οποιοδήποτε μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα, αν δεν μπορούσε ν’ απαντά ταξικά στους καθημερινούς σφετερισμούς του κεφαλαίου.
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει καθαρό, ότι οι επιμέρους εργατικοί αγώνες πρέπει ν’ αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία από τους εκλογικούς κύκλους της αστικής πολιτικής. Αυτό δεν σημαίνει ότι παντού και πάντοτε, ανεξαρτήτως συνθηκών και συσχετισμού δυνάμεων, οι ταξικοί αγώνες θα είναι νικηφόροι. Πότε θα νικούν και πότε θα ηττώνται, αυτό είναι μέσα στη λογική της ταξικής πάλης. Αν, όμως, δεν είναι ανεξάρτητοι από την αστική πολιτική σε όλες της τις εκφράσεις, σε ρήξη μαζί της, δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσουν, ούτε να συνεισφέρουν στην ταξική πολιτική ανασυγκρότηση.
Π.Γ.
