Ηταν δυνατόν να λείψει ο Περισσός από τη συγχορδία της τρομοϋστερίας που αναθερμάνθηκε μετά τις συλλήψεις των «6» που κατηγορούνται ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα; Μπορεί να μη παίζουν ρόλο πρώτου βιολιού (ίσως γιατί «ψυλλιάστηκαν» ότι ο κόσμος αυτή τη φορά δεν τρώει τόσο εύκολα το παραμύθι περί «εγκληματιών»), όμως τον οβολό τους δεν παραλείπουν να τον καταθέσουν.
Ολόκληρη σελίδα αφιέρωσε ο «Ριζοσπάστης» (22.4.10) για ν’ απαντήσει σ’ έναν επαγγελματία διαστρεβλωτή «ιστορικό», που έγραψε στο «Βήμα» πόνημα για να αποδώσει την «τρομοκρατία» στην «αντισυστημική αριστερά». Επειδή τους κατηγόρησε για «ψελλίσματα για “προβοκάτορες”», θεώρησαν σκόπιμο να φωνάξουν δυνατά το απεταξάμην: «Δεν το ψελλίζουμε, το φωνάζουμε, το αποδεικνύουμε, και όχι μόνο».
Τι φωνάζουν; Οτι «τέτοιοι μηχανισμοί ή στήνονται ή χρησιμοποιούνται από τις κρατικές κατασταλτικές υπηρεσίες, μυστικές ή φανερές, για να δημιουργήσουν με τη δράση τους αφορμές καταστολής του λαϊκού κινήματος. Δρουν ενάντια στο λαό, ενάντια στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Αλλωστε, είναι γνωστό, και το έχουν παραδεχτεί Αμερικανοί και Αγγλοι, πως οι δικές τους μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν ανάλογες μεθόδους και ανάλογους μηχανισμούς για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών τους» (άλλο άρθρο, στο ίδιο φύλλο).
Αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη τις οργανώσεις που χρησιμοποιούν και ένοπλη βία, θυμίζουμε ότι ο Περισσός την ίδια άποψη είχε και για τη μαζικότατη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Τη χαρακτήρισε έργο προβοκατόρων που συντονίζονταν μέσω SMS, την κατήγγειλε, κατήγγειλε τη νεολαιίστικη αντιβία και έφτασε μέχρι του σημείου να πει η Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής, ότι στη λαϊκή επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι. Το πρόβλημά τους, λοιπόν, είναι με οτιδήποτε αμφισβητεί έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Θέλουν ένα λαό επαναστατικά ευνουχισμένο, που θα εκφράζεται μόνο μέσω των θεσμικών διαδικασιών κι όταν θα τις παραβιάζει, δεν θα αμύνεται βίαια.
Πάει πολύ, όμως, να χαρακτηρίζουν αυτούς με τους οποίους διαφωνούν «εχθρούς του λαού». Ας υποδείξουν μια έστω αντιλαϊκή ενέργεια των οργανώσεων που ασκούν και ένοπλη βία. Ας μας πουν μια φορά έστω που ο λαός αισθάνθηκε φόβο από τη δράση αυτών των οργανώσεων.
Τι μένει; Η ψευτο-κατηγορία ότι η δράση αυτών των οργανώσεων χρησιμοποιείται για την ένταση της κρατικής καταστολής. Αυτό, όμως, είναι ένα παμπάλαιο επιχείρημα, που εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν και αστοί δημοσιολόγοι (όχι οι λυσσασμένοι της «αντιτρομοκρατίας», αλλά εκείνοι που το «παίζουν» φιλελεύθεροι και ρεφορμιστές). Πριν τη χούντα, οργανώσεις τέτοιας μορφής δεν υπήρχαν κι όμως η καταστολή είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ποιο ήταν το επιχείρημα του κράτους: ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Στη διάρκεια της ναζιφασιστικής κατοχής, οι δωσίλογοι υποστήριζαν πως για τα μαζικά αντίποινα των κατακτητών έφταιγε η ΕΑΜική αντίσταση. Το ίδιο επαναλαμβάνουν αυτοί τώρα.
Αν έμεναν σε μια πολιτική και ιδεολογική κριτική, αναγνωρίζοντας στις οργανώσεις του ένοπλου πρόθεση αντικαπιταλιστική, θα μπορούσε να γίνει συζήτηση. Η προβοκατορολογία και η πρακτορολογία, όμως, τους κατατάσσει αυτόματα στις δυνάμεις που υπερασπίζονται το σύστημα, συκοφαντώντας ό,τι κινείται ενάντιά του.
ΥΓ: Επειδή επικαλούνται και τον Λένιν, λογοκρίνοντάς τον αισχρά, ας μας φέρουν μία έστω τοποθέτηση του Λένιν που να χαρακτηρίζει τους ναρόντνικους ή τους εσέρους «προβοκάτορες», «πράκτορες» ή «εχθρούς του λαού».
