«Οι εκλογές δεν ολοκληρώθηκαν γιατί αριστερίστικες ομάδες έκαψαν τις κάλπες, πρακτική που η ΠΚΣ κατήγγειλε ως αποπροσανατολιστική και υπονομευτική για τον αγώνα των φοιτητών».
«Σε σχετική ανακοίνωσή του το κόμμα του (σ.σ. ΛΑΟΣ) κάνει λόγο για “σταλινικά φοιτητικά κατάλοιπα” (!) τσουβαλιάζοντας τις δυνάμεις της ΠΚΣ με δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς».
«Τώρα τι να πούμε εμείς; Οτι ο δημοσιογράφος (σ.σ. Πρετεντέρης) επιβεβαιώνει το ΚΚΕ και τον “Ρ”; Οτι τώρα μπορούμε να είμαστε σίγουροι πλέον χωρίς καμιά αμφιβολία ότι επρόκειτο για προβοκάτσια ‘Η ότι, αγχωμένος επειδή στην πολιτική της τάξης που υπηρετεί αντιστέκεται το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, φωνάζει για επιβολή “του νόμου και της τάξης”, δηλαδή της καταστολής του, φορτώνοντας στην πρωτοπορία του τις προβοκάτσιες των μηχανισμών του κράτους, γνωρίζοντας καλά ότι είναι προβοκάτσιες;».
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι σταχυολογημένα από διαφορετικά άρθρα ενός μόνο φύλλου του «Ριζοσπάστη» και αναφέρονται στα πρόσφατα γεγονότα του Παντείου, όπου φοιτητές του μπλοκ των καταλήψεων διέλυσαν με δυναμικό τρόπο τη διαδικασία εκλογής αντιπρύτανη, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο νόμο-πλαίσιο της κυβέρνησης Καραμανλή. Η πρυτανεία αρνήθηκε να ακούσει την ομόφωνη θέληση της πανεπιστημιακής κοινότητας να μην εφαρμοστεί στην πράξη ο νόμος-πλαίσιο, οι Κνίτες περιορίστηκαν σε ζύμωση έξω από το χώρο της ψηφοφορίας (η οποία εξελισσόταν κανονικότατα, παρά τη… ζύμωσή τους, με την απουσία μόνο των φοιτητών) και το μπλοκ των καταλήψεων έδρασε αποφασιστικά, σταματώντας τη διαδικασία και καίγοντας την κάλπη στο προαύλιο του πανεπιστήμιου.
Ηταν η κορυφαία πράξη φοιτητικής αντίστασης μετά το κλείσιμο του δεύτερου κύκλου των καταλήψεων, που δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου-πλαισίου. Μια πράξη που έδειξε το δρόμο της πάλης για να καταστεί ανενεργός ο νόμος-πλαίσιο και ταυτόχρονα ανέδειξε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του συμβιβασμού και της αερολογίας και τις δυνάμεις της ενότητας λόγων και έργων.
Ο Περισσός θα μπορούσε να κάνει «γαργάρα» το περιστατικό. Προτίμησε, όμως, να διαχωριστεί. Από την πρώτη στιγμή. Προσεκτικά είν’ αλήθεια, διότι δεν τους πολυέπαιρνε. Ομως, αυτό δεν ήταν αρκετό για τις δυνάμεις της αντίδρασης. Μολονότι ήξεραν ότι η ΚΝΕ-ΠΚΣ δεν είχε καμιά συμμετοχή σ’ αυτή την πράξη αντίστασης, την έπεσαν και σ’ αυτή. Την έπεσαν και ονομαστικά στην Παπαρήγα, κατηγορώντας την ότι με τις δηλώσεις της σπρώχνει σε τέτοιες ενέργειες. Ζήτησαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Και τις πήραν.
Η αλληλουχία των αποσπασμάτων που παραθέσαμε στην αρχή είναι χαρακτηριστική. Ξεκινούν από τη σκληρή καταγγελία ως προς την τακτική («αποπροσανατολιστική και υπονομευτική για τον αγώνα των φοιτητών») και φτάνουν στην προβοκατορολογία και τη λάσπη. Στους αγωνιστές φοιτητές φοριέται στην αρχή η ταμπέλα του «αριστεριστή» και στο τέλος η ταμπέλα του «προβοκάτορα» που ενεργεί ως «μηχανισμός του κράτους».
Εχουμε ξαναγράψει, ότι από μια πολιτική δύναμη που χαρακτήρισε «έργο προβοκατόρων» την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 δε μπορείς να περιμένεις τίποτ’ άλλο. Εξακολουθούν να δρουν ως αριστερό ανάχωμα του συστήματος. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Π.Γ.
