Ο ορίζοντας στο Ασφαλιστικό ξεκαθαρίζει κάθε μέρα και περισσότερο από πλευράς κυβέρνησης. Είναι πραγματικά ανούσιο να ασχολούμαστε αυτή τη στιγμή με το ακριβές εύρος των μέτρων που θα επιχειρηθεί να παρθούν, όταν είναι δεδομένο, ότι το δόγμα που ακολουθείται εδώ και 15 χρόνια λέει: ό,τι αρπάξουμε τώρα και επανερχόμαστε…
Ξεκάθαρα είναι τα πράγματα και από πλευράς αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ θα κάνει αντιπολίτευση στα λόγια, ενώ από τώρα φροντίζει να δηλητηριάζει τη συνείδηση των εργαζόμενων, καταθέτοντας το πρόγραμμά του που δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτό της ΝΔ. ΚΚΕ και ΣΥΝ τα γνωστά: κορόνες αγωνιστικές, συλλαλητήρια, σεβασμός στην αστική νομιμότητα, ύψιστος στόχος η αποκόμιση πολιτικού κέρδους, μετρήσιμου σε ψήφους.
Ακόμα πιο ξεκάθαρα τα πράγματα από πλευράς συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Το ύψιστο δόγμα εδώ είναι «ό,τι χάσαμε χάθηκε οριστικά». Οι εργαζόμενοι εμφανίζονται να μην έχουν αιτήματα, πέρα από εκείνα που αφορούν τη χρηματοδότηση και τη διαχείριση του ασφαλιστικού συστήματος. Λες και απευθύνονται σε λογιστές και όχι σε εργαζόμενους και συνταξιούχους με ανάγκες. Πώς να μιλάς για διεκδικητική τακτική, μετά, όταν δεν υπάρχουν διεκδικήσεις; Αλλά και για τον αμυντικό αγώνα την ξέρουμε την τακτική τους: υπονόμευση, ηττοπάθεια, διάλυση, παράδοση άνευ όρων.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, το μειοψηφικό ταξικό ρεύμα έχει τεράστιες ευθύνες. Είναι αυτό που πρέπει να σηκώσει στις πλάτες του την ενημέρωση, την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζόμενων. Φιλόδοξος στόχος, όμως στα δύσκολα φαίνεται η ταξικότητα. Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, να ξεκινήσει άμεσα μια συστηματική ζύμωση στους χώρους δουλειάς, στηριγμένη σε τρεις άξονες:
α) Στη θεμελιώδη διεκδίκηση για πλήρη ασφάλιση όλων των εργαζόμενων και ανέργων, με χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους (κατάργηση κάθε εργατικής εισφοράς).
β) Σε βασικές διεκδικήσεις που θα αφορούν το παρελθόν (π.χ. κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων), αλλά και το παρόν (μείωση ορίων ηλικίας, αύξηση συντάξεων, ασφάλιση ανέργων κ.λπ.).
γ) Στην αποκάλυψη του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, στην προώθηση της πλήρους ρήξης με το σύστημά της και το άπλωμα της ιδέας για ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση.
Αυτό το τρίπτυχο θα έπρεπε να συνενώνει όλο το ταξικό φάσμα. Δυστυχώς, όμως, οι αποκλίσεις είναι τεράστιες. Ακόμα και σε αυτονόητα αιτήματα. Ταυτόχρονα, βλέπουμε να κυριαρχεί και σ’ αυτό το χώρο ο παραγοντισμός και η μικρομαγαζατόρικη λογική, που μαζί με την πολιτική ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα αδράνειας και ρεφορμισμού. Επειδή, όμως, «οι καιροί ου μαινετοί», οι πραγματικά ταξικές δυνάμεις οφείλουν να προχωρήσουν.