Δεν είναι η πρώτη φορά που η επικαιρότητα ασχολείται μ’ αυτό που έχει τυποποιηθεί ως διατροφικό σκάνδαλο. Τρελές αγελάδες, κοτόπουλα με διοξίνες, σάλτσες με καρκινογόνες χρωστικές, γιαούρτια με μούχλα, μέλι με αντιβιοτικά ή με παρα-διχλωροβενζόλιο, αιγοπρόβατα με τρομώδη νόσο, μολυσμένα εμφιαλωμένα νερά είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που μας έρχονται στο νου με την πρώτη, επειδή κάποια στιγμή τροφοδότησαν την επικαιρότητα για ένα μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Υστερα ξεχάστηκαν και ο κόσμος έχει μείνει με τη βεβαιότητα ότι το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε και πως υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που αγρυπνούν και ελέγχουν, αν όχι πάντα με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα, πάντως αποτελεσματικά.
Η αλήθεια, όμως, είναι ακριβώς αντίθετη. Αυτά που κατά καιρούς γίνονται γνωστά αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Το σύνολο σχεδόν της καπιταλιστικής παραγωγής τροφίμων κινείται στη σφαίρα της βλαπτικότητας και της επικινδυνότητας. Γιατί δεν είναι μόνο η παραγωγή που περιλαμβάνει βεβαιωμένα βλαπτικούς παράγοντες, αλλά και εκείνη που περιλαμβάνει παράγοντες, χημικούς κατά κανόνα, που ουδέποτε έχουν ελεγχθεί για τυχόν τοξικές και άλλες βλαπτικές ιδιότητες. Εκατοντάδες νέες χημικές ουσίες παράγονται κάθε χρόνο και πολλές απ’ αυτές μπαίνουν στη διατροφική αλυσίδα χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά έρευνα για τις ιδιότητές τους. Για να μη μιλήσουμε για τις βιομηχανικές μεθόδους παραγωγής και τη μέριμνα που λαμβάνεται στα εργοστάσια.
Κινητήρια δύναμη αυτού του φαινομένου, που καταστρέφει τον άνθρωπο με την ίδια συχνότητα που καταστρέφει τη φύση, είναι το κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Είναι ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις για τον έλεγχο των αγορών. Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις δεν παράγουν για να θρέψουν τον άνθρωπο, παράγουν για να αποκομίσουν κέρδος.
Υπάρχουν σε όλο τον κόσμο πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, επιστήμονες, ακτιβιστές, απλοί εργαζόμενοι που έχουν στρατευθεί στον αγώνα ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή και στο διατροφικό σκάνδαλο. Υπάρχουν, βέβαια, και λαμόγια που κάνουν μπίζνες με την οικο-ευαισθησία, αλλά ας μείνουμε στους ειλικρινά ευαίσθητους ανθρώπους. Ολοι αυτοί έχουν προσφέρει και προσφέρουν υπηρεσίες στην εργαζόμενη ανθρωπότητα. Ομως το έργο τους είναι Σισύφειο. Εκεί που νομίζουν ότι φτάνουν κάπου, τρώνε μία και γυρίζουν πάλι στην αρχή.
Η εφημερίδα μας έχει αποδείξει πως δεν βλέπει αφ’ υψηλού όλους αυτούς τους επιμέρους αγώνες. Γι’ αυτό, άλλωστε, και πρωτοστατεί σε αποκαλύψεις για το διατροφικό σκάνδαλο. Εκείνο που πρέπει να αναδείξουμε ως μήνυμα, όμως, τώρα που έχουμε πάλι μια έξαρση, είναι πως για να ησυχάσουμε πρέπει να πλήξουμε την καρδιά του κτήνους. Πρέπει να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό.
