«Προκειμένου να μην υπάρξει καμία αμφιβολία, το κόμμα μου –ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ– είναι αποφασισμένο να κρατήσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης». Ετσι αρχίζει το άρθρο που έγραψε ο Τσίπρας για τους Financial Times. Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε εδώ όλες τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, που το τελευταίο δεκαπενθήμερο θυμίζει αθλητή της ενόργανης γυμναστικής. Το καινούργιο είναι αυτό που προσέθεσε ο Τσίπρας στη διακαναλική συνέντευξη που έδωσε την περασμένη Τρίτη στο Ζάππειο. Προεξόφλησε ότι οι κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, που απλά θα μετονομάσει το Μνημόνιο σε «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης», έχουν ήδη τη λαϊκή έγκριση, τη λαϊκή αποδοχή, γιατί ο λαός είναι ώριμος και αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες! Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ εξισώνεται ήδη από τώρα με λευκή επιταγή!
Αυτή η γρήγορη προσαρμογή έχει την εξήγησή της, που δεν είναι άλλη από το τεράστιο κοινωνικό κενό. Υποτίθεται ότι οι αυριανές εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες μετά τη λήξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου, αλλά χαρακτηρίζονται από πολιτική αδιαφορία και κοινωνική απάθεια. Ο λαός, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι έχουν μετατραπεί σε απλούς ψηφοφόρους, χωρίς γνώση και κρίση, οι οποίοι θα επιλέξουν είτε κυριευμένοι από το φόβο είτε με τη λογική του «μικρότερου κακού», αδιαφορώντας αν το «μικρότερο κακό» θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή.
Σ’ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον είναι εύκολο να γίνουν γρήγορα οι πολιτικές κωλοτούμπες. Ας αναλογιστούμε και πάλι ότι πριν ένα χρόνο, στο πλαίσιο του αυθόρμητου και γεμάτου αυταπάτες «κινήματος των αγανακτισμένων», κυριαρχούσε το σύνθημα «πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», ενώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την εξουσία στο όνομα και εκείνου του κινήματος με βασικό σύνθημα «επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης» και «πάση θυσία στο ευρώ». Ηδη ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε κερδίσει είτε χάσει τις εκλογές, έχει προσφέρει μια τεράστια υπηρεσία στο σύστημα, μετατοπίζοντας την «κόκκινη γραμμή» πολύ πιο δεξιά απ’ όσο βρισκόταν μέχρι τώρα.
Μιλώντας για την αυριανή μέρα, το κάλεσμά μας είναι ΑΠΟΧΗ, ως απάντηση σε όλ’ αυτά που μηχανεύονται σε βάρος μας. Εκείνο που μετράει, όμως, είναι τι θα κάνουμε τη μεθαυριανή μέρα, για ν’ αρχίσει να γίνεται συνείδηση πλατιά πως η διέξοδος ή θα είναι ανατρεπτική-επαναστατική ή δε θα υπάρξει. Για ν’ αρχίσει να οργανώνεται η αντεπίθεση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τους διαχειριστές της. Για να πάρουν μπροστά οι διαδικασίες για μια άλλη μορφή οργάνωσης, της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, που θα τραβήξει πραγματικές και όχι εικονικές κόκκινες γραμμές.
Μια πολιτική ήττα δεν φέρνει την καταστροφή. Η λογική της ήττας, όμως, αποτελεί καταστροφή και πρέπει να ξεφύγουμε έγκαιρα απ’ αυτή.