Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) η συζήτηση για το πολιτικό περιεχόμενο του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, που εξακολουθεί να πυρπολεί τη Γαλλία και να βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις στη χώρα, τείνει να επισκιάσει τη συζήτηση για τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος, για τον τρόπο αντιπαράθεσής του με το γαλλικό κράτος και την κυβέρνησή του και για τα αποτελέσματα που αυτή η αντιπαράθεση έφερε.
Δε δίνουμε καμιά βάση στις δημοσκοπήσεις και στις αναλύσεις που τις συνοδεύουν, σύμφωνα με τις οποίες η πλειοψηφία των Κίτρινων Γιλέκων είναι ψηφοφόροι της Λεπέν, με τη μειοψηφία να είναι ψηφοφόροι του Μελανσόν. Ξέρετε γιατί; Γιατί το ποσοστό που πήρε ο Μακρόν στις εκλογές ήταν πολύ μεγάλο για να το αποδώσει κανείς σε αστικά και ανώτερα μικροαστικά στρώματα. Τον Μακρόν τον ψήφισαν και εργάτες, που είναι εξίσου οργισμένοι με τους εργάτες που ψήφισαν Μελανσόν, Λεπέν, Φιγιόν ή ό,τι άλλο.
Αυτό που κυριαρχεί στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων δεν είναι η προηγούμενη ή η μελλοντική εκλογική συμπεριφορά των ανθρώπων που το στηρίζουν, αλλά η ταξική ιδιότητά τους. Εργάτες, χαμηλότερα μικροαστικά στρώματα και νέοι απαρτίζουν αυτό το κίνημα. Και στη συμπεριφορά τους εμπνέονται από τις καλύτερες παραδόσεις της γαλλικής εργατικής τάξης, που διαμορφώθηκαν μέσα από μια μακρά ιστορία ταξικών αγώνων.
Οταν το γαλλικό κοινωνικό κίνημα φτάνει στο «αμήν», κινείται βίαια στην αντιπαράθεσή του με την αστική εξουσία, γνωρίζοντας πως αυτή η εξουσία δεν υπάρχει περίπτωση να φοβηθεί παρά μόνο τη βίαιη ταξική αντίσταση. Αυτό είναι λίγο-πολύ γνωστό παντού, όμως η Γαλλία είναι η χώρα που το εργατικό κίνημα κάνει αυτή την επιλογή με μεγαλύτερη ευκολία από οποιαδήποτε άλλη χώρα, αγνοώντας τις φωνές της «λογικής», της «υπευθυνότητας» και της «μετριοπάθειας». Δε χρειάζεται να πάμε στους ταξικούς αγώνες του 1848-52 και μετά στην Κομμούνα για να θεμελιώσουμε αυτό το συμπέρασμα. Αρκεί να θυμηθούμε πόσα βίαια ξεσπάσματα υπήρξαν στη Γαλλία τα τελευταία 20-30 χρόνια, σε σύγκριση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αυτή η ειδοποιός διαφορά έχει καθορίσει και τους κοινωνικούς συσχετισμούς στο επίπεδο της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας. Μολονότι και αυτή έχει χάσει πολλά, η γαλλική εργατική τάξη έχει καταφέρει να δώσει τους πιο αποτελεσματικούς αμυντικούς αγώνες και να διατηρεί ακόμα το καλύτερο επίπεδο μισθών, εργασιακών σχέσεων, ασφαλιστικής προστασίας στην Ευρώπη.
Σ' έναν τέτοιο αμυντικό αγώνα, ο υπερφίαλος και αλαζών Μακρόν, ο τραπεζίτης που έγινε πολιτικός και επελέγη ως εκείνος που θα ανανέωνε το κλυδωνιζόμενο γαλλικό πολιτικό σύστημα, ανάλωσε όλο σχεδόν το πολιτικό του κεφάλαιο (αρνητικό ρεκόρ θετικών γνωμών καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις που γίνονται) μέσα σε λίγες εβδομάδες. Και η εργατική τάξη έχει ήδη κάποιες κατακτήσεις, είτε με αρνητικό τρόπο (ακύρωση των νέων φόρων στα καύσιμα) είτε με θετικό (τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Μακρόν για εργαζόμενους και συνταξιούχους – βλ. σελίδα 5).
Αντί, λοιπόν, για σχολαστικιστικές αναλύσεις αργόσχολων περί του ποιος θα βάλει την πολιτική σφραγίδα του σ' αυτό το κίνημα (το οποίο σε μερικές εβδομάδες μπορεί και να μην υπάρχει και για το οποίο δεν έχουμε όλα τα δεδομένα για μια τέτοια συζήτηση), ας αντλήσουμε διδάγματα από τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο κινήθηκε το κίνημα.
