Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι περί τα τέλη της επόμενης βδομάδας ο Τσίπρας θα ορκίζει κυβέρνηση στο προεδρικό μέγαρο, επειδή το αποτέλεσμα της κάλπης θα έχει κάνει τον Περισσό και τον Κουβέλη ν’ αλλάξουν θέση; ‘Η μήπως πιστεύει κανείς ότι Τσίπρας και Καμμένος θ’ αναβιώσουν τον… Γοργοπόταμο;
Παίρνουμε σαν βάση μερικά από τα παράλογα και αλαζονικά που ακούγονται τις τελευταίες μέρες, για να καταδείξουμε το πραγματικό στίγμα των αυριανών εκλογών, το οποίο δεν αλλάζει ό,τι κι αν λέχθηκε από τα προεκλογικά μπαλκόνια.
Η πολιτική είναι δεδομένη και αποτυπωμένη στο Μνημόνιο-2. Το μόνο που μένει να μάθουμε αύριο το βράδυ –ή τις αμέσως επόμενες μέρες– είναι ποια κυβερνητική σύνθεση θα τη διαχειριστεί. Εχει, όμως, καμιά σημασία αυτό, όταν πρόκειται για μια δεδομένη πολιτική;
Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που διεκδικούν για τον εαυτό τους το ρόλο μιας πιο ισχυρής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης ή και μιας εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης με αυξημένο αριθμό ψήφων. Κι αυτό το παρουσιάζουν ως μείζον διακύβευμα των εκλογών, στις οποίες έχουν προσδώσει ιστορική διάσταση.
Δεν χρειάζεται, όμως, ιδιαίτερη πολιτική οξυδέρκεια για να θέσει κανείς σε αυτούς που ζητούν την εκλογική τους ενίσχυση ως αντιπολίτευση, το απλό ερώτημα: αυτή τους η στάση δε θα νομιμοποιήσει το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα, άρα και την όποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί για να διαχειριστεί τη δεδομένη αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική;
Βλέποντας τα πράγματα καθαρά, χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, οδηγούμαστε στο μονόδρομο της αποχής από τις στημένες κάλπες που σκοπό έχουν να νομιμοποιήσουν την πολιτική της «κινεζοποίησης» του ελληνικού λαού. Not in our names (όχι στ’ όνομά μας), που έλεγαν κάποτε οι ριζοσπάστες Αμερικανοί. Δε θα νομιμοποιήσουμε τη γκιλοτίνα που θα εξακολουθήσει να καρατομεί στοιχειώδη δικαιώματα και να βυθίζει τους εργαζόμενους στην ανεργία, τη φτώχεια, την απόλυτη εξαθλίωση.
Βεβαίως, όπως κατ’ επανάληψη έχει επισημανθεί από την εφημερίδα μας, η αποχή από μόνη της δεν σημαίνει και τίποτα σπουδαίο. Ενα σινιάλο είναι. Σημασία έχουν τα «πριν» και τα «μετά». Τα «πριν» κάθε άλλο παρά τιμή περιποιούν στην εργατική τάξη. Οχι γιατί δεν κατάφερε ν’ αποτρέψει την επίθεση του κεφάλαιου, αλλά γιατί δεν κατάφερε να δώσει τη μάχη με στοιχειώδεις προϋποθέσεις ταξικής οργάνωσης. Πολέμησε κάτω από ξένες σημαίες, γεμάτη αυταπάτες, χωρίς σχέδιο, χωρίς πνοή, χωρίς πίστη στη νίκη.
Τα «μετά» δεν πρέπει να θυμίζουν σε τίποτα τα «πριν». Ορος για την ταξική επιβίωση είναι η ταξική οργάνωση. Ταξική οργάνωση στο πολιτικό επίπεδο, πρώτ’ απ’ όλα. Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον που πέφτει στις πλάτες των πρωτοπόρων εργατών. Χωρίς πολιτικά οργανωμένη πρωτοπορία, τίποτα δε θ’ αλλάξει.