Παραμερίζοντας λίγο την κουρτίνα της «λιστομαχίας», που έχει σκεπάσει τα πάντα, βλέπουμε τον Στουρνάρα, ο οποίος με non paper (ελληνιστί «άτυπη ενημέρωση») μας ενημερώνει, για το αλισβερίσι με την τρόικα: «Είναι μια διαδικασία που θα συνεχιστεί και τις επόμενες ημέρες. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα δύο θέματα, το δημοσιονομικό και το διαρθρωτικό κομμάτι. Να βρούμε αυτά τα 13,5 δισ. και ταυτόχρονα να δούμε πού είμαστε στο σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών (…) Υπάρχουν δράσεις που θα έπρεπε να έχουμε υλοποιήσει ή να υλοποιήσουμε μέσα στη χρονιά. Συζητούμε επί αυτών (…) Τη Δευτέρα θα καταλάβουμε πού είμαστε. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια διαδικασία συζήτησης, δεν μπορούμε να μιλάμε εκ προοιμίου για συγκεκριμένα μέτρα».
Στην πραγματικότητα, Στουρνάρας και τρόικα παίζουν. Αν είχε δοθεί εντολή «από πάνω» (Βερολίνο και Βρυξέλλες) «τελειώνετε», θα είχαν τελειώσει μέσα σ’ ένα απόγευμα. Διότι το μεγάλο πετσόκομμα έχει ήδη γίνει, έχει ήδη συμφωνηθεί. Λεπτομέρειες μένουν και δε θα τα χαλούσαν ποτέ σ’ αυτές τις λεπτομέρειες, αν η τρόικα δεν είχε εντολή να κάνει καθυστέρηση, προκειμένου να διευθετηθούν άλλες, σοβαρότερες εκκρεμότητες σε επίπεδο Ευρωζώνης.
Επί τη ευκαιρία, βέβαια, πέφτουν στο τραπέζι και ιδέες που υποτίθεται ότι είχαν αποσυρθεί. Οπως οι ανατροπές στα εργασιακά (μείωση στο μισό της αποζημίωσης λόγω απόλυσης, χωρίς χρόνο προειδοποίησης, περισσότερη «ευελιξία», κατάργηση τριετιών κτλ.), που υποτίθεται ότι με εντολή Σαμαρά θα σταματούσε κάθε συζήτηση, συζητήθηκαν όμως ξανά μεταξύ τρόικας και Βρούτση, όπως αποκάλυψε ο τελευταίος.
Θα ξαναρωτήσουμε αυτό που ρωτάμε συνέχεια: πιστεύει κανείς εργαζόμενος ότι δεν πρόκειται να έρθει νέα αντιλαϊκή και αντεργατική καταιγίδα; Είναι κανένας τόσο μικρόνους, τόσο φοβισμένος που να νομίζει ότι μπορεί να γλιτώσει; Οτι μπορεί κάτι να παζαρέψει ο Στουρνάρας με την τρόικα, χάρη και στην πίεση των Κουβέλη-Βενιζέλου, και τα πράγματα να μην είναι τόσο κακά; Μπροστά σε μια τέτοια λογική –αν υπάρχει– εμείς σηκώνουμε τα χέρια.
Την Πέμπτη είχαμε κάποια φαινόμενα θετικά. Οι εργάτες του Σκαραμαγκά και οι αγρότες του Ηράκλειου συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ. Δεν τα δίπλωσαν. Μόνο που αν πιαστούμε απ’ αυτά και τα απολυτοποιήσουμε, το χάσαμε το παιχνίδι. Τέτοια γεγονότα είχαμε, έχουμε και θα έχουμε. Οταν δεν αποκτούν ενότητα μεταξύ τους και δεν εξασφαλίζουν συνέχεια, μένουν ως θετικές παρενθέσεις σ’ ένα αρνητικό κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι οι απαραίτητες αντιστάσεις θα πρέπει να συνοδεύονται και από τη διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης.
