Πόσο καιρό θα κρατήσει ακόμα το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα, για τη σύναψη του τέταρτου Μνημόνιου, με καθορισμό «πρωτογενών πλεονασμάτων» για μια χρονική περίοδο μετά το 2018, προ-νομοθέτηση αντιλαϊκών μέτρων (πετσόκομμα αφορολόγητου και πετσόκομμα συντάξεων) και νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις;
Δεν μπορούμε να βασιστούμε στα όσα δηλώνουν τα κυβερνητικά στελέχη (από τις αρχές Δεκέμβρη όλο «κλείνουν» και όλο αυτοδιαψεύδονται). Δεν ξέρουμε καν αν βιάζονται όσο δείχνουν. Το μόνο που τους πιέζει αυτή τη στιγμή είναι η ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί και πάλι ο ελληνικός καπιταλισμός, εξαιτίας του κλίματος αβεβαιότητας που επικρατεί.
Μπορεί να το τραβήξουν κι άλλο; Να φτάσουν στο Μάη ή ακόμα και στον Ιούλη, όταν υπάρχουν λήξεις ομολόγων, οπότε θα μπορούν να πουν «υπογράφουμε, αλλιώς χρεοκοπούμε», όπως έκαναν το 2015; Ενδεχομένως ναι.
Μπορεί να μην αντέξουν να υπογράψουν ένα ακόμα Μνημόνιο και να επιχειρήσουν «ηρωική έξοδο» και εκλογές, για να διασωθούν πολιτικά; Τίποτα δεν αποκλείεται.
Γιατί, όμως, θα έπρεπε να μας απασχολούν αυτά τα ερωτήματα; Μήπως δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη, όποια κι αν είναι η τελική επιλογή των Τσιπροκαμμένων; 'Η θα υπογράψουν αυτοί ή θα υπογράψει η επόμενη κυβέρνηση. Περιμένει κανείς να αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί αν γίνουν τώρα ή λίγο αργότερα εκλογές;
Η ελληνική αστική τάξη δεν ασφυκτιά καθόλου μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο, παρά τα όσα γράφονται περί του αντιθέτου. Η κινεζοποίηση του προλεταριάτου είναι το δώρο που της έχουν προσφέρει οι ιμπεριαλιστές. Και το κυοφορούμενο τέταρτο Μνημόνιο, όχι μόνο θα διατηρήσει αλώβητη την κινεζοποίηση, αλλά θα τη βαθύνει (με βίαιο τρόπο, όπως έγινε και τις προηγούμενες φορές).
Ο αγώνας ενάντια στη μνημονιακή πολιτική δεν μπορεί να εννοηθεί έξω από αυτό που ορίζουμε ως ταξική πάλη. Το αυθόρμητο κίνημα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων έδειξε τα όριά του τα πρώτα χρόνια. Δε βγήκε έξω από τον ασφυκτικό κορσέ της αστικής νομιμότητας, χειραγωγήθηκε από την αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, καταδημαγωγήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες ψευδο-αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, έγινε καύσιμη ύλη για την αλλαγή των συσχετισμών στο αστικό κοινοβούλιο.
Εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια βασιλεύει η απογοήτευση και η ηττοπάθεια, αποτέλεσμα διαδοχικών ηττών και διαψευσμένων ελπίδων.
Κανένας μας δε δικαιούται να στέκεται ελιτίστικα απέναντι στην απογοητευμένη εργαζόμενη κοινωνία και να της κουνάει το δάχτυλο. Αυτός ο κόσμος θα ξεσπάσει και πάλι. Αυτή υπήρξε πάντοτε η λογική της ανόδου και της πτώσης των αυθόρμητων κινημάτων. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, να αποθεώνουμε το αυθόρμητο εργατικό κίνημα στην άνοδό του και να το οικτίρουμε στην πτώση του, ξεπέφτοντας στο επίπεδο ενός χυδαίου ελιτισμού.
Αντίθετα, οφείλουμε να δημιουργούμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή τους όρους της ταξικής ανασυγκρότησης αυτού του κινήματος. Οχι μόνο με τη μορφή ενός ταξικού διεκδικητισμού από το κεφάλαιο και το κράτος του, αλλά κυρίως με τη μορφή της πολιτικής ανασυγκρότησης, που θα δώσει σ' αυτό το κίνημα συνείδηση, όραμα και προοπτική.
