♦ 3 Σεπτέμβρη 1974-2005. Μαζί με τις αρχές και τις αξίες μας για την Ελλάδα, τη Δημοκρατία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη (Γ.Α. Παπανδρέου)
Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Για ποιο μαζί; Με ποιους μαζί; Με όλους μαζί; Συμμετοχική Δημοκρατία υπό την Α.Μ… Γιωργάκη (θα σας ξανάβρω στους μπαξέδες… συμμετοχικά στους καναπέδες). Με ποιες αρχές; Με όλες τις αρχές; Με τις αρχές, αρχές. Με ποια Ελλάδα; Με όλη την Ελλάδα (Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου, αχ, αχ και ξανά αχ); Με ποια Δημοκρατία; Με τη Δημοκρατία; Με τη Νέα Δημοκρατία; Την επάρατη Δεξιά; Που μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Μήπως το κλειδί το κράταγε ο σύντροφος Κάρολος; Περί Κοινωνικής Δικαιοσύνης ουδεμία απορία. Φάγαμε τόσο πολύ κοινωνική δικαιοσύνη τόσα χρόνια που τη μπουχτίσαμε. Πολύ πράγμα. Μέχρι που βαρεθήκαμε και είπαμε ας δοκιμάσουμε και λίγο κοινωνικό φιλελευθερισμό. Μόνο το Ιnternet δεν πρόλαβε να πάει στα ΚΑΠΗ. Η συντήρηση δεν επέτρεψε στο σοσιαλισμό να φτάσει στο ανώτερο στάδιό του.
♦ Εργοδότες, Κυβέρνηση, Ε.Ε. επιτίθενται. Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Πανελλαδική διαδήλωση στη ΔΕΘ 10/9 (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ)
Επιτίθεται η ΕΕ!!! Επιτίθεται η ΕΕ!!!#
Ας δούμε το θέμα σφαιρικά, με ψυχραιμία: Η ΕΕ επιτίθεται αυτή τη στιγμή. Είναι μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί. Αφού οι αντιευρωπαϊστές πιέζουν. Τούτο δεν σημαίνει, βεβαίως, βεβαίως, ότι μια άλλη ΕΕ, στην οποία δεν θα κυριαρχούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, δεν θα εκφράζει τους πόθους και τις επιθυμίες των λαών της.
Η αναγνώριση ότι η ΕΕ επιτίθεται δείχνει ότι οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις μπορούν να κάνουν θετικά βήματα προς την κατεύθυνση όχι μόνο του αντιπαλέματος των αντιλαϊκών επιλογών, αλλά και της υιοθέτησης της διάλυσης της ΕΕ στο μέλλον. Για το τι σοσιαλισμό παλεύει καθεμιά απο τις δυνάμεις που συμμετέχουν στο Φόρουμ δεν χρειάζεται να αναφερόμαστε, γιατί ο σοσιαλισμός έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ουτοπία. Αρα, τα ερωτήματα περί σοσιαλισμού είναι κακόβουλα και θέλουν να υποβαθμίσουν τη μεγάλη επιτυχία για την προχωρημένη θέση στην οποία καταλήξαμε για την ΕΕ.
Μόλις κοίταξα την ημερομηνία λήξης στα χάπια μου. Λήγουν 31 Φεβρουαρίου του 2006. Μπορεί, μπορεί, μπορεί, μπορεί να ενωθεί η Αριστερά.
♦ Τα όνειρα δεν έχουν πιστωτικό όριο (Citibank)
Δε με νοιάζουν τα όνειρα, ρε παιδιά. Εγώ κανένα αυτοκινητάκι θέλω να πάρω. Διακοπές θέλω να πάω. Μεροκάματο ψάχνω να βρω. Φραπεδιά σε χάι μέρος θέλω να χτυπήσω. Την ομάδα μου θέλω να δω. Γενικώς, την ψυχή μου στο διάολο, σόρι στη Citibank, θέλω να πουλήσω.
