♦ Το ότι η αφίσα έχει παραχθεί και χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια από τη Χρυσή Αυγή ενδεχομένως να μην το γνώριζε ο Σαμαράς (αν και πολύ αμφιβάλλουμε), γιατί η άντλησή της έγινε είτε από χρυσαυγίτικη είτε από άλλη εθνικοφασιστική ιστοσελίδα. Τον κέλτικο σταυρό στο θήτα αποκλείεται να μην τον πρόσεξαν, είτε ο Σαμαράς είτε οι συνεργάτες του. Σήμα κατατεθέν των ανά τον κόσμο νεοναζιστών, σ' αντικατάσταση της «συκοφαντημένης» σβάστικας. Ακόμα και στις ασπίδες των ταγμάτων εφόδου τον είχαν ζωγραφισμένο οι χρυσαυγίτες. Η επιλογή της συγκεκριμένης αφίσας για ν' ανέβει στους προσωπικούς του λογαριασμούς στο facebook και στο twitter έγινε από τον Σαμαρά απολύτως συνειδητά. Προβάλλει όχι ως εκπρόσωπος μιας εθνικιστικής Δεξιάς, αλλά ως ο φυσικός ηγέτης όλου του φάσματος, από τους νεοναζιστές μέχρι τους ακροδεξιούς που ακόμα μένουν στη ΝΔ. Ενδεχομένως να επιχειρήσει να μαζέψει όλον αυτόν το συρφετό σ' ένα νέο κόμμα, ξανανταμώνοντας (επίσημα, γιατί ανεπίσημα δε νομίζουμε ότι χώρισαν ποτέ) με τον εξ απορρήτων του Τάκη Μπαλτάκο.
♦ Η πλατεία ονομάζεται Πλατεία Γληνού και βρίσκεται απέναντι από το Λύκειο του Ταύρου. Το βάθρο έφερε κάποτε την προτομή του Δημήτρη Γληνού. Κάποια στιγμή η προτομή εξαφανίστηκε. Εκλάπη είπαν. Από ποιους; Για να την κάνουν τι; Ο,τι κι αν συνέβη, σημασία έχει ότι η προτομή δεν αντικαταστάθηκε. Για τον Δημήτρη Γληνό πρόκειται, όχι για τον Τρούμαν. Αλλο δάσκαλος (με όλη τη σημασία της λέξης), αγωνιστής, κομμουνιστής, θεωρητικός της Αντίστασης, συγγραφέας με τεράστιο έργο και άλλο άξεστος μακελάρης των λαών. Η αφίσα με το πορτρέτο του Δημήτρη Γληνού και το ερώτημα «πού πήγε ο δάσκαλος;», που κοσμεί το άδειο βάθρο, είναι μια από τις πιο εύστοχες εικαστικές-πολιτικές παρεμβάσεις που έχουμε δει.
♦ Σε στάση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης φωτογραφίσαμε την αφίσα. Ο μοντέρνος δεξιός δήμαρχος έχει κρατήσει το «χριστουγεννιάτικο χωριό» με τα όμορφα σπιτάκια και τα καρουζέλ, όμως πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα υπάρχει η ανοιχτή πληγή των αστικών συγκοινωνιών. Με τα λεωφορεία-μπακατέλες, με τα ακανόνιστα δρομολόγια (στέκεσαι στη στάση και δεν ξέρεις αν και πότε θα περάσει το λεωφορείο σου), με το στριμωξίδι να θυμίζει σαρδέλες σε κονσέρβα (αυτοί που βρίσκονται στη στάση παρακαλούν να μπουν κι αυτοί που βρίσκονται πάνω στο λεωφορείο φωνάζουν απελπισμένοι ότι δε χωράνε άλλοι).
