♦ Η κυβερνητική «ΕΠΟΧΗ» δεν τολμά να υπερασπιστεί το συριζαίικο «success story». Οσο κι αν προσπάθησε, ο τίτλος τής βγήκε απαισιόδοξος. Γιατί οι «άφθονοι έπαινοι» δεν κοστίζουν τίποτα, ενώ το «αβέβαιο αποτέλεσμα» έχει υλική υπόσταση. «Το Βερολίνο θέλει τη συνέχιση της παρουσίας του ΔΝΤ, αλλά για την ελάφρυνση του χρέους δεν φαίνεται να καίγεται, παρότι η εποχή Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών φαίνεται πως έχει τελειώσει», σημειώνει το editorial κάτω από τον τίτλο. Περιττεύει να πούμε ότι οι άνθρωποι της «Εποχής» κάποια παραπάνω πληροφόρηση την έχουν, λόγω των σχέσεών τους με τη φράξια των 53 και με τον Τσακαλώτο. Οπότε καταλαβαίνετε πόσο χειρότερη είναι η πραγματικότητα. Γι' αυτό και ετοιμάζουν τους «αριστερούς» συριζαίους για την κρυάδα.
♦ Τη συμμετοχή στο πανηγύρι της Πελόπης Λέσβου, «φιλική συμμετοχή» δίπλα σε Γωγώ Τσαμπά, Γιώργο Γιασεμή και λοιπούς αστέρες του σκυλοδημοτικού, πρέπει να την είχε κανονίσει από καιρό ο Πανίκας Ψωμιάδης. Ο Μπουτάρης προέκυψε στο μεταξύ, οπότε έκανε το σχετικό… προμόσιον. Μπορεί ο Κούλης να λέει ότι πλέον δεν έχει καμιά σχέση με τη ΝΔ, εμείς όμως δεν ξεχνάμε ότι αυτό το «πρόσωπο» ψηφιζόταν βουλευτής και μετά νομάρχης στη Θεσσαλονίκη. Και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι στα πανηγύρια τον καλούν για να σπάσουν πλάκα.
♦ ΣΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΖΕΣΤΟ ΝΕΡΟ ΘΕΡΜΑΝΣΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΘΕΛΗΣ νά σέ πληρώνη το Δημόσιο (συνθήματα με μαρκαδόρο, σε μια πόρτα, στην Πατριάρχου Διονυσίου στη Θεσσαλονίκη)
Ο γραφικός χαρακτήρας δείχνει ότι γράφτηκαν από το ίδιο πρόσωπο. Δεξιά με μαύρο μαρκαδόρο, αριστερά με κόκκινο. Οι ανορθογραφίες και τα άφθονα γραμματικά λάθη, σε συνδυασμό με κάποιους τύπους που δε χρησιμοποιούνται πλέον («κομμουνιστικιά») προδίδουν άτομο που δεν έχει πάει σε σύγχρονο ελληνικό σχολείο. Από την άλλη, δύσκολα ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας θα κουβαλούσε δυο μαρκαδόρους, κόκκινο και μαύρο, για να γράφει τον «πόνο» του στους τοίχους. Αυτά τα συνηθίζουν περισσότερο οι νέοι. Ποτέ δεν ξέρεις, όμως. Ο,τι και να είναι ο συνθηματογράφος, εκείνο που έχει σημασία είναι η νοσταλγία. Που την εκφράζει μ' έναν πολιτικά πρωτόγονο τρόπο, όμως είναι βέβαιο ότι τον πνίγει η αντικομμουνιστική προπαγάνδα και τον αγανακτεί η άνοδος της εξαθλίωσης. Προσπαθεί, λοιπόν, να περάσει το δικό του μήνυμα, αγνοώντας προφανώς ότι εκείνες οι χώρες είχαν από πολλά χρόνια γίνει καπιταλιστικές και απλά συντηρούσαν μερικά ρεφορμιστικά μέτρα, ως σοσιαλιστική μάσκα.
