♦ Οδηγούμε την παιδεία στην κορυφή. Αφήνουμε πίσω ότι μας περιορίζει (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ)
Υπάρχει άλλη κορυφή που να έχει όνομα πόλης; Μπολόνια. Υψηλή κορυφή. Ο δρόμος γεμάτος στροφές. Για να αδειάζονται οι ανεπιθύμητοι-φτωχοί στον Καιάδα των ΤΕΕ. Οταν φτάσουν στην κορυφή-Μπολόνια (αν μπορέσουν να το πετύχουν), η αποστολή τους θα ‘χει τελειώσει. Από κει και πέρα θ’ αναλάβει η παιδεία μόνη της. Θα δώσει μια και θα γκρεμοτσακιστεί. Που ξέρετε, ίσως χορέψει και τον χορό του Ζαλόγγου. Υπό τους ήχους του Number One. Αλλά λίγο χλωμό φαίνεται να κάνουν τόση ορειβασία οι ΔΑΠίτες. Δεν είναι το στυλάκι τους. Αν ήταν για Μύκονο, τότε άλλαζε το πράγμα. Ο εκλεκτός κόσμος (της Μυκόνου και αυτός), ο κόσμος της ελληνικής μπουζουραζίας, θα κοιμόταν ήσυχος. Για κορυφή, όμως, χλωμό, πολύ χλωμό.
♦ Να σκάσουμε τις φούσκες του ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗ-ΤΙΣΜΟΥ. Είμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε (ΠΑΣΠ)
Ωστε οι ΠΑΣΠίτες είναι η αλλαγή! Είδατε τι μπορεί να μάθει ο άνθρωπος από τις εκλογικές διαδικασίες; Το λέμε αυτό, γιατί και το ‘81 ήθελε πάρα πολύς κόσμος να γνωρίσει την αλλαγή και καταλήξαμε στην κοντή κρεατοελιά με τα σαρδάμ. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα με το σύνθημα των νέων σοσιαλιστών (χα, χα, χα, χα…) δεν είναι αυτό. Για το ότι οι ΠΑΣΠίτες είναι η αλλαγή, πες ότι η εταιρία που τους κάνει την προπαγάνδα δεν ήξερε καλά από… οράματα και ξέπεσε στα μικρολαμόγια. Λάθος, βέβαια, αλλά είπαμε, για εκλογές μιλάμε. Να χρησιμοποιούν, όμως, στο σύνθημα τη λέξη… φούσκες είναι ασυγχώρητο. Γιατί με το φούσκες οι συνειρμοί γίνονται επικίνδυνοι. Φούσκα ακούει ο άλλος και το μυαλό του καρφί στο χρηματιστήριο. Και τότε του ‘ρχεται να ξαναπάρει εκδίκηση. Για την αλλαγή που κατάντησε απαίσια, αλλά κυρίως για τα λεφτουδάκια του.
♦ Παλεύουμε για πτυχία με αξία, δουλειά με δικαιώματα (ΠΚΣ)
Ας γίνουμε λίγο «λεπτολόγοι» παρότι η εποχή δεν το επιτρέπει. Απλά για να θυμίσουμε ότι ο όρος «αξία», φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και κυρίως οικονομικά, χρησιμοποιείται με εντελώς διαφορετική έννοια από τους μαρξιστές, σε σχέση με τη χρησιμοποίησή του από τη χυδαία αστική ετυμολογία. Σιγά το πράγμα. Αυτό τον μάρανε τον Περισσό. Αν χρησιμοποιεί τον όρο αξία με την αγοραία καπιταλιστική ετυμολογία του. Το θέμα είναι το σύνθημα να είναι πιασάρικο. Και κυρίως να μαζεύει καμιά «πλατιά» ψήφο. Γιατί, είπαμε, η ανώτερη αξία, με την μαρξιστική φιλοσοφική έννοια, για τον Περισσό είναι η κάλπη. Γι’ αυτό διαπράττεται το δεύτερο εκλογικό διολίσθημα. Αντί για δουλειά για όλους -με όλο και περισσότερα δικαιώματα εννοείται- έγινε δουλειά με δικαιώματα. Ε, δεν μπορεί εκλογικά να λέει ο Περισσός μαξιμαλιστικά συνθήματα. Δεν θα είχαν καμία αξία.
