♦ Aπό το μαραθώνιο της Αθήνας είδαμε πολλές φωτογραφίες, πολλά βίντεο. Από Δούρου και Ψινάκη, μέχρι Ολγα Κεφαλογιάννη και Γιάννη Ανδριανό. Περισσότερη ώρα έπιασαν στα δελτία ειδήσεων οι δηλώσεις των πολιτικών παρά των αθλητών. Τους εργαζόμενους με το πανό έξω από το περίπτερο ενός από τους χορηγούς του αθλητικού γεγονότος, της WIND, κανένα δελτίο ειδήσεων δεν τους έδειξε. Αν μάλιστα δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένοι πλέον, θα επαναλάμβαναν το αμίμητο που είχε πει επί χούντας ο Διακογιάννης, κατά τη μετάδοση ενός αγώνα της Ελλάδας με την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ: «να και κάποιοι που προσπαθούν να ρίξουν το ηθικό της ομάδας μας». Το είπε όταν ο σκηνοθέτης της βρετανικής τηλεόρασης εστίασε σε ένα πανό που έγραφε: «Ελλάδα πού είναι η δημοκρατία σου;». Κατ’ αναλογία, οι εργαζόμενοι της Wind που αγωνίζονται ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών θα κατηγορούνταν για προσπάθεια αμαύρωσης ενός τόσο σημαντικού αθλητικού γεγονότος, που κάνει «τη χώρα μας» γνωστή στα πέρατα της οικουμένης. Βλέπετε, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η εν λόγω εταιρία έχωσε κάποια φράγκα για να σπονσοράρει τον μαραθώνιο. Το τι κάνει στους εργαζόμενούς της δεν έχει καμιά σημασία. Κάπως έτσι είχαν απαντήσει οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» στους απολυμένους (και φεσωμένους) εργαζόμενους των δισκοπωλείων Metropolis, όταν αυτοί τους ζήτησαν να μη συνεργαστούν στον περσινό μαραθώνιο με το πρώην αφεντικό τους, το οποίο τους χρωστάει μισθούς μηνών και αποζημιώσεις: «δεν είμαστε οργάνωση εργασιακών δικαιωμάτων» και «μας εμποδίζετε να κάνουμε το έργο μας». Για να μην υπάρξουν συζητήσεις και προβληματισμοί, λοιπόν, φρόντισαν να πνίξουν την παρέμβαση των εργαζόμενων της Wind. Και βέβαια, η «αριστερή» περιφερειάρχης Ρένα Δούρου είχε όλο το χρόνο να κάνει δηλώσεις, παρέα με τον Ψινάκη και τον Καμίνη, όχι όμως και να «υιοθετήσει» την κινητοποίηση των εργαζόμενων.
♦ Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει! (σύνθημα με υπογραφή μαύρο αστέρι στη Βεΐκου)
Σοφή η σκέψη του συνθηματογράφου. Πολύ σοφή. Η παγκόσμια γραμματεία έχει να επιδείξει πολλές ανάλογες φράσεις από σπουδαίους ανθρώπους του πνεύματος. Ισως κάποιον απ’ αυτούς να αντέγραψε ο συνθηματογράφος, ίσως το σύνθημα να είναι δικό του, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η σοφία που κρύβει. Στην εποχή μας συνηθίζουμε να μιλάμε για τη λογική της ανάθεσης, η οποία διαφθείρει ταξικά το εργατικό κίνημα. Ανάθεση στους συνδικαλιστές, ανάθεση στους πολιτικούς, προσμονή βελτίωσης της κατάστασης από την επόμενη κυβέρνηση. Και μετά διάψευση, απογοήτευση, αλλαγή της ψήφου και πάλι από την αρχή. Ενας κύκλος που επαναλαμβάνεται αέναα δεκαετίες τώρα. Από την άλλη, όμως, δεν αρκούν οι εκκλήσεις για δράση και για τα εξεγερτικά καλέσματα. Αυτά καταντούν ηθική διδαχή, όταν παραγνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η κοινωνική συνείδηση. Συχνά, δε, δημιουργούν μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στην όποια πρωτοπορία και την τάξη, όταν η πρωτοπορία κοιτάζει αφ’ υψηλού την «υποταγμένη μάζα».
♦ Ο αναρχισμός δεν είναι αταξία, είναι κομμουνισμός με ελευθερία (σύνθημα με μαρκαδόρο σε τουαλέτα του Παντείου)
Υπάρχει, άραγε, κομμουνισμός χωρίς ελευθερία; Και πώς ορίζεται η ελευθερία; Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι πως δεν μπορείς να πηδήσεις πάνω από τις ιστορικές περιόδους. Ο κομμουνισμός δεν είναι απλώς ένα πρόταγμα, είναι μια κατεξοχήν πρακτική υπόθεση.