♦ Στις γειτονιές μας οι μνήμες από την προσφυγιά είναι ακόμα ζωντανές – Στις γειτονιές μας, ντόπιοι και μετανάστες μεγαλώσαμε μαζί, μοιραστήκαμε πλατείες, σχολεία, όνειρα και αγωνίες – Στις γειτονιές μας, Ελληνες και ξένοι βλέπουμε καθημερινά τη ζωή μας να υποβαθμίζεται – Σε αυτές τις γειτονιές δε χωράει το ρατσιστικό μίσος – Σε αυτές τις γειτονιές δε χωράνε οι νοσταλγοί του Χίτλερ – Σε αυτές τις γειτονιές δε θα ανεχτούμε το φασισμό – Αντιφασιστική πορεία – Κυριακή 4 Νοέμβρη, πλ. Πατριάρχου 12:00, Νέα Φιλαδέλφεια – Δικτύωση Αυτοοργανωμένων Εγχειρημάτων Βορείων Συνοικιών Αθήνας (αφίσα)
Ενα υπέροχο κάλεσμα. Υπέροχο όχι μόνο για το πολιτικό του περιεχόμενο, αλλά και για την υποδειγματική γραφή του. Χωρίς αβανγκαρντίστικες μεγαλοστομίες. Χωρίς αυτοαναφορικότητα και ελιτισμό. Με γλώσσα απλή, λαϊκή, που να μπορεί να μιλήσει σε νέους και γέρους, «ανασκαλεύοντας» τις μνήμες του καθένα και της καθεμιάς και βάζοντάς τον σε «διάλογο» μ’ αυτές τις μνήμες, που να οδηγεί στο σημερινό «διά ταύτα». Η πορεία έγινε και παρά το απρόσφορο μέρας και ώρας (Κυριακή μεσημέρι), συγκέντρωσε περίπου 300 αντιφασίστες και αντιφασίστριες, οι οποίοι επί δυόμισι ώρες γυρνούσαν τους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας, φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας προκηρύξεις στον κόσμο που έβγαινε στις αυλές και τα μπαλκόνια. Με τέτοιες ενέργειες μπορείς να προβληματίσεις, να συγκινήσεις, να ανασκαλέψεις μνήμες, να κερδίσεις εν τέλει τον απλό λαϊκό κόσμο, χωρίς να τον προκαλέσεις. Στη φωτογραφία ένα έξυπνο σκίτσο που με στένσιλ αποτυπώθηκε σε δεκάδες τοίχους, στη διάρκεια της πορείας.
♦ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – 48ωρη γενική απεργία – Τρίτη 6 & Τετάρτη 7 Νοεμβρίου – Να μην περάσουν! (αφίσα)
♦ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – 48ωρη γενική απεργία – Τρίτη 6 & Τετάρτη 7 Νοεμβρίου – Ολοι μαζί θα νικήσουμε! (αφίσα)
«Να μην περάσουν!» και «Ολοι μαζί θα νικήσουμε!» ήταν τα συνθήματα των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για τη 48ωρη απεργία αυτής της εβδομάδας. Πόσες φορές χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια συνθήματα; Οσες και οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες που έχουν γίνει την τελευταία τριετία. Κάθε φορά που ένα Μνημόνιο, ένα Μεσοπρόθεσμο, ένα πακέτο αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων ερχόταν στη Βουλή για ψήφιση. Το αποτέλεσμα ήταν κάθε φορά το ίδιο: «περνούσαν». Μπήκε ποτέ στον κόπο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να διερευνήσει το γιατί; Ανοιξε καμιά τέτοια συζήτηση ανάμεσα στους εργαζόμενους; Αστεία πράγματα. Και να θέλει, άλλωστε, ν’ ανοίξει οποιαδήποτε συζήτηση, δεν μπορεί, γιατί συνδικαλιστικές διαδικασίες συλλογικές, διαδικασίες βάσης, δεν υπάρχουν. Και είναι άκρως βολικό αυτό για τους σύγχρονους εργατοπατέρες, που πολιτεύονται με τυπική κοινοβουλευτική συμπεριφορά: εκλογές-συνέδριο-χρήση της συνδικαλιστικής εξουσίας από μια μικρή κλίκα στελεχών.